Είναι η μοναδική βιομηχανία που δεν πρόκειται ποτέ να αντιμετωπίσει πρόβλημα. Είναι το μοναδικό σίγουρο επάγγελμα στην εποχή μας. Ο θάνατος και τα επαγγέλματα που γεννήθηκαν απ΄αυτόν αποτελούν ένα αναγκαίο κακό που όσο κι αν δε θες, θα το υποστείς.
Αν τα πράγματα καθίστανται ζόρικα για έναν Έλληνα χριστιανό όσον αφορά το ποσό που καλείται να πληρώσει, οι συγγενείς του δηλαδή, για την κηδεία του, γίνονται τρεις φορές πιο αντίξοα για τους αλλοδαπούς. Ιδίως τους αλλοδαπούς που δεν θέλουν να κηδευτούν με χριστιανική τελετή, αλλά με τα έθιμα της θρησκείας τους.
Οι μουσουλμάνοι είναι η δεύτερη θρησκεία στη χώρα, τόσο λόγω της ιδιαίτερης περίπτωσης της Θράκης, όσο και γιατί βρίσκεται τόσο κοντά στην Ανατολή, ώστε αποτελεί πάντα το πρώτο ή και το μοναδικό σκαλοπάτι αρκετών μεταναστών ή προσφύγων.
Το Πακιστάν, το Μπανγκλαντές, η Αίγυπτος, η Σομαλία, είναι μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές χώρες με αθρόα συγκέντρωση στην Ελλάδα. Το Πακιστάν για παράδειγμα αριθμεί 44.000 νόμιμους και καταγεγραμμένους ανθρώπους. Τρέχα γύρευε πόσοι δεν έχουν καταγραφεί. Μια τέτοια περίπτωση συνιστά ακόμα χειρότερες συνθήκες ως προς την ταφή του νεκρού.
Ας μείνουμε όμως στην περίπτωση των νόμιμων μεταναστών. Νόμιμων και μουσουλμάνων. Ανάλογα τη χώρα καταγωγής, τα πράγματα μπορούν να γίνουν από απλώς δύσκολα ως μη διαχειρίσιμα. Κι αυτό γιατί υπάρχουν γενέτειρες χώρες που καλύπτουν τα έξοδα μετακίνησης του νεκρού στον τόπο του, άρα και σε ένα νεκροταφείο που αρμόζει στην θρησκευτική του τοποθέτηση.
Η Αίγυπτος για παράδειγμα αναλαμβάνει τα έξοδα. Το Πακιστάν το έκανε κι αυτό μέχρι πριν μερικά χρόνια. Πλέον όχι. Σύμφωνα με παλιότερο ρεπορτάζ της Καθημερινής κι ένα πιο πρόσφατο της Lifo, το να πεθάνει κάποιος αλλόθρησκος και αλλοεθνής επιτάσσει ένα συγκεκριμένο και κοστοβόρο πρωτόκολλο.
Οι επιλογές είναι δύο. Είτε οι συγγενείς θα πρέπει να θάψουν το νεκρό στο νεκροταφείο στο Σχιστό είτε να τον πάνε σε ένα από τα ελάχιστα μουσουλμανικά νεκροταφεία. Εφόσον βέβαια μιλάμε για μουσουλμάνο κι όχι βουδιστή ή ινδουιστή. Γι΄αυτούς δεν υπάρχει πραγματικά καμία επιλογή. Μόνο να δεχτούν τα ταφικά έθιμα μιας άλλης θρησκείας.
Το νεκροταφείο στο Σχιστό αποτελεί μια παραχώρηση της Ιεράς Συνόδου, με την κυβέρνηση να αναθέτει σε ειδική εταιρεία την διαμόρφωσή του σύμφωνα με τη μουσουλμανική αντίληψη. Η εν λόγω εταιρεία πτώχευσε όμως κι από το 2017 αναζητάται δικαστική λύση. Το να θάψεις τον άνθρωπο σου στο Σχιστό είναι ίδιο με το να πετάξεις το άψυχο σώμα του σε ένα χωράφι.
Γι΄αυτό λοιπόν καταλήγουμε στην έτερη επιλογή. Μεταφορά του νεκρού στην Ξάνθη ή την Κομοτηνή, όπου υπάρχει μια μεγάλη κοινότητα μουσουλμάνων, υπάρχει νεκροταφείο και υπάρχει και ειδικό γραφείο τελετών. Τα έξοδα της κηδείας δεν διαφέρουν από αυτά μιας χριστιανικής κι είναι πάνω κάτω στα 1.500 ευρώ.
Μόνο που εδώ προστίθενται και τα έξοδα μεταφοράς από την πόλη που πέθανε. Χοντρικά είναι άλλα τόσα. Επειδή η πλειοψηφία των περισσότερων νεκρών ήταν άνθρωποι του μεροκάματου στη ζωή τους, η πιθανότητα να είναι διαθέσιμα αυτά τα ποσά, είναι ελάχιστη. Γι΄αυτό συνήθως γίνεται μια μορφή εράνου στις δομές και τις κοινωνικές ομάδες που έχουν αναπτύξει αρκετές εθνότητες.
Προσθέστε και την παράμετρο της εγγύτητας των συγγενών που απουσιάζει, άρα δε θα μπορούν να βλέπουν τον τάφο και το νεκρό τους όποτε θέλουν, και βλέπουμε μια δαιδαλώδη κατάσταση.
Αν υποθέσουμε ότι κάποιοι θέλουν να μεταφέρουν το νεκρό στον γενέθλιο τόπο του, στη χώρα καταγωγής δηλαδή, τότε παίζει ρόλο και το πού ζούσε όταν πέθανε. Αν για παράδειγμα δε ζούσε στην Αθήνα, αλλά σε κάποια επαρχιακή πόλη, το ποσό της κήδευσης διπλασιάζεται. Στην καλύτερη των περιπτώσεων.
Σου φάνηκαν βουνό ως τώρα; Και πού να δεις τι γίνεται αν ο νεκρός δεν ήταν πουθενά καταγεγραμμένος. Όχι, εντάξει. Σε αυτή την περίπτωση τα πράγματα μοιάζουν πιο εύκολα. Αρκεί να μην υπάρχει συγγενής να τον αναζητήσει. Γιατί αν υπάρχουν συγγενείς, θα ακολουθηθεί η παραπάνω διαδικασία.
Πιο συγκεκριμένα, η αστυνομία θα αναζητήσει τον ή τους συγγενείς και θα τους υποχρεώσει να αναλάβουν τα έξοδα. Αν δηλώσουν οικονομική δυσπραγία, τότε τα αναλαμβάνει το νοσοκομείο. Τα κριτήρια αδυναμίας όμως δεν είναι και τόσο ελαστικά, αλλά άκρως αυστηρά.
Αν δεν υπάρχουν συγγενείς, τότε το νοσοκομείο όπου μεταφέρθηκε το πτώμα, αναλαμβάνει την υποχρέωση της ταφής με δικά του έξοδα. Οπότε αν είσαι αλλοδαπός ή μη χριστιανός στην Ελλάδα, το καλύτερο που μπορεί να σου συμβεί όταν πεθάνεις, είναι να πεθάνεις ως αγνοούμενος και να μη σε αναζητήσει κανείς.