Η κατάσταση, στην αρχή, ήταν αρκετά… ομιχλώδης και τα πράγματα συγκεχυμένα. Μέχρι την Επανάσταση οι σημαίες ήταν σχεδόν άγνωστες λέξεις, παρά το γεγονός πως κατά την περίοδο της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας είχαν κάνει σποραδικά την εμφάνισή τους ορισμένες.
Το 1821 ο κάθε οπλαρχηγός έφτιαχνε το δικό του φλάμπουρο, ενώ η κάθε περιοχή είχε και το δικό της λάβαρο, το οποίο την έκανε να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες.
Πώς προέκυψε, επομένως, η κλασική ελληνική σημαία με τον λευκό σταυρό πάνω σε μπλε φόντο;
Ο (ανεπιβεβαίωτος) θρύλος λέει πως στην κατάληψη της Τριπολιτσάς ο Παπαφλέσσας έκοψε το εσωτερικό του ράσου του- που ήταν σκούρου μπλε χρώματος- και έβαλε έναν οπλαρχηγό να κόψει δυο λωρίδες από την άσπρη φουστανέλα του. Στη συνέχεια ένωσε τα δύο αυτά κομμάτια και προέκυψε η ακόλουθη σημαία:
Η συγκεκριμένη σημαία καθιερώθηκε ως επίσημη της χώρας στην Εθνοσυνέλευση της Επιδαύρου το 1822. Ήταν η «σημαία της στεριάς», ενώ υπήρχε κι αυτή με τις ρίγες και τον μικρό σταυρό επάνω αριστερά ως «σημαία της θάλασσας».
Οι συμβολισμοί της σημαίας, προφανείς: ο σταυρός συμβόλιζε την ορθοδοξία και την αρραγή του σχέση με το ελληνικό κράτος, το γαλάζιο τη θάλασσα και το λευκό το χρώμα των κυμάτων της.
Κατά καιρούς υπήρξαν αρκετές «προσθαφαιρέσεις» (επί Όθωνα, φερ’ ειπείν, προστέθηκαν τα βασιλικά παράσημα, επί Γεωργίου Α΄ το βασιλικό στέμμα κ.α.), όμως η μεγαλύτερη αλλαγή συντελέστηκε επί Χούντας.
Η επί 147 έτη επίσημη σημαία του κράτους καταργήθηκε («επικράτησε» αυτή με τις ρίγες και τον μικρό σταυρό), ενώ η Χούντα άλλαξε και την αρχική απόχρωση του βαυαρικού μπλε (του γαλανού, δηλαδή) σε σκούρο, κάνοντας τη γαλανόλευκη κυανόλευκη.
Το 1975- και για μια τριετία- υπήρξε επιστροφή της παλαιάς, όμως το 1978, επί Κωνσταντίνου Καραμανλή ψηφίστηκε εκ νέου αυτή με τις ρίγες (και το «διαβόητο», πια, «Ελευθερία ή θάνατος» που φωλιάζει ανάμεσα στο λευκό και το γαλάζιο), με την απόχρωση να ανοίγει ελαφρώς.
Φυσικά, είναι η σημαία που έχουμε μέχρι και σήμερα…