Είναι η «αθέλητη» καθημερινή μας συνήθεια- αρκετών ατόμων, τέλος πάντων, μιας και υπάρχουν και οι θιασώτες της κλασικής θεωρίας περί μη ύπαρξης κορωνοϊού, ότι όλα είναι μια παγκόσμια πλεκτάνη, ψέματα και λοιπές ψεκασμένες αηδίες: κάθε απόγευμα εκεί γύρω στις 6 και κάτι ψάχνουμε την ανακοίνωση του ΕΟΔΥ, προκειμένου να μάθουμε το πώς πηγαίνουν τα πράγματα με την πανδημία στη χώρα μας.
Η κατάσταση την περίοδο του σκληρού lockdown ήταν… ονειρώδης (μέσα στη γενικότερη μαυρίλα, εννοείται) για μας, μιας και είχαμε φτάσει στο σημείο να εκμηδενίσουμε σχεδόν τα νέα κρούσματα και άπαντες- εγχώριοι φορείς και διεθνείς- παραδέχονταν πως η Ελλάδα έκανε πολύ καλή δουλειά για την αντιμετώπιση του Covid-19.
Ωστόσο, όπως είναι λογικό, τα πράγματα άλλαξαν μετά τη χαλάρωση των μέτρων και το άνοιγμα των συνόρων. Πλέον, το νέα των 18:00 δεν είναι και τόσο ευχάριστα: τα νούμερα ανεβαίνουν ολοένα και περισσότερο, με τους ειδήμονες να χτυπούν το καμπανάκι του κινδύνου και να προειδοποιούν για ένα δεύτερο, απευκταίο, κύμα, το οποίο ενδέχεται να έρθει πολύ νωρίτερα από τον Οκτώβρη, όταν και το υπολογίζαμε.
Το πρόβλημα με τα εισαγόμενα κρούσματα αποτελεί άλυτη σπαζοκεφαλιά για την κυβέρνηση, με τις βαλκανικές χώρες- που πλήττονται σφόδρα αυτή την περίοδο- να είναι μια αέναη πηγή προβληματισμού.
Αυτή, όμως, μοιάζει να είναι η μία πλευρά του νομίσματος. Γιατί ενδέχεται τα νέα, παρά τις αυξητικές τάσεις, να είναι λίγο πιο ευχάριστα απ’ όσο περιμέναμε: ο Καθηγητής και Διευθυντής της Πνευμονολογικής Κλινικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, κ. Κώστας Γουργουλιάνης, με ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στα social media προχώρησε σε ενδιαφέρουσες συστάσεις προς τους πολίτες εν όψει των καλοκαιρινών τους διακοπών.
Και, το κυριότερο, έγραψε κάτι το οποίο αναπτέρωσε την ψυχολογία μας και μας έκανε να βλέπουμε εκ νέου το ποτήρι μισογεμάτο: «Δεν κοιτάμε τον ημερήσιο αριθμό των νέων κρουσμάτων, αλλά τα “σκληρά” δεδομένα όπως τον αριθμό των διασωληνωμένων. Είναι αξιόπιστος δείκτης βαρύτητας της νόσου και επιβάρυνσης του συστήματος Υγείας. Ας θυμηθούμε ότι, όσο ψάχνουμε, βρίσκουμε», ήταν το σχόλιό του επί του θέματος.
Πράγματι, παρά το γεγονός πως η Ελλάδα έχει αρχίσει να φλερτάρει σε σταθερή βάση με τα 50 κρούσματα/μέρα, ο αριθμός των διασωληνωμένων κυμαίνεται στα πέριξ του αριθμού 10- πολλές φορές, μάλιστα, και αρκετά πιο κάτω (έχει πάει μέχρι 8).
Τι δείχνει αυτό; Ο καθηγητής απαντάει και πάλι: «Η υψηλή θερμοκρασία έχει παίξει το ρόλο της στην συγκράτηση των νέων κρουσμάτων σε ελεγχόμενα επίπεδα», ενώ προσέθεσε πως «Ο αριθμός των διασωληνωμένων όσο και των θανάτων κυμαίνονται σε πολύ μικρά ποσοστά.
Υπάρχουν συνεπώς κάποιες ενδείξεις-για τις οποίες θα πρέπει να περιμένουμε για να επιβεβαιωθούν-πως ο ιός είναι μεν μεταδοτικός, αλλά όχι τόσο θανατηφόρος, πως το προηγούμενο διάστημα. Και αυτή είναι η συνήθης πορεία των ιών διαχρονικά.
Ωστόσο, όπως αναφέραμε και πριν, θα πρέπει να περιμένουμε λίγο καιρό για να το οριστικοποιήσουμε».
Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει πως… κερδίζουμε, αδέρφια- όχι. Ο κορωνοϊός συνεχίζει να είναι εδώ, παραμένει επικίνδυνος και το γεγονός πως αν και είναι καλοκαίρι δεν έπεσε στα τάρταρα η μεταδοτικότητά του, είναι λόγος προβληματισμού.
Γι’ αυτό, ο κ. Γουργουλιάνης αναφέρει πως πρέπει να τηρούμε στο έπακρο τα μέτρα προστασίας, να φοράμε μάσκα και να μην συχγρωτιζόμαστε, ούτως ώστε να μην επιβαρύνουμε σε μεγάλο βαθμό το σύστημα υγείας μας.
Παράλληλα, ο καθηγητής έκανε ένα σχόλιο και για τους επίσημους φορείς: «Προτείνω στην καθημερινή ενημέρωση να περιλαμβάνεται μόνο το ποσοστό των θετικών κρουσμάτων στο σύνολο των ελέγχων για το ίδιο χρονικό διάστημα. Είναι ίσως ο πιο αξιόπιστος δείκτης της πορείας της νόσου σε μια περιοχή.
Καθημερινά διεξάγονται ακόμη και 5.000 τεστ και τελικά εντοπίζονται ως θετικά γύρω στα 50. Μιλάμε για ένα ελάχιστο ποσοστό, γι’ αυτό και πρέπει να υπάρχει ψυχραιμία και όχι πανικός».
Επομένως- αν και καθίσταται σαφές πως σε καμία περίπτωση δεν έχουμε «ξεμπερδέψει» (θα ήταν παράλογο να ισχυριστεί κάποιος κάτι τέτοιο, δεδομένης της συνεχούς αύξησης των κρουσμάτων)- ίσως τα πράγματα να βαίνουν, για την ώρα, λίγο καλύτερα απ’ ό,τι περιμέναμε.
Είναι αυτό σημάδι οριστικής, μελλοντικής νίκης; Ενδεχομένως.
Θα τα καταφέρουμε στο τέλος; Αν αφήσουμε στην άκρη της ανεγκέφαλες θεωρίες περί«κοροϊδοϊού» και ακολουθήσουμε τις οδηγίες, αποφεύγοντας να είμαστε πιο διαχυτικοί κι από την Μαντόνα στα 80s, τότε ναι, θα τα καταφέρουμε.
Έτσι δε γίνεται πάντα στο τέλος;