Το ν’ αρνούμαστε να κοιτάξουμε την αλήθεια στα μάτια, επιδιδόμενοι σε μια τέλεια μίμηση των παιδιών όταν κάτι δεν τους αρέσει, είναι- στο θέμα της πανδημίας- όχι απλά ηλίθιο, μα και επικίνδυνο.
Και τι λέει η αναντίρρητη αλήθεια αυτή την στιγμή;
Πως η Ελλάδα μετά την επιτυχημένη αντιμετώπιση του πρώτου κύματος του κορωνοϊού τον Μάρτιο (όταν, φοβούμενη να μη γίνει «Νέα Ιταλία» ή «Νέα Ισπανία», πήρε πολύ σκληρά μέτρα), στο δεύτερο παίρνει βαθμό κάτω από τη βάση, ο οποίος με κάθε μέρα που περνά «χαμηλώνει» ολοένα και περισσότερο.
Το αδιαμφισβήτητο γεγονός τεκμαίρεται και από τον αριθμό των κρουσμάτων, τα οποία έχουν σταθεροποιηθεί πάνω από τα 200 εδώ και περισσότερο από μια βδομάδα πια, αλλά και από την αποκρουστική… ανιούσα που έχουν πάρει οι διασωληνωμένοι. Μην ξεχνάμε πως έναν μήνα πριν είχαμε μόλις 8 συμπολίτες μας που νοσηλεύονταν στις ΜΕΘ, την στιγμή που σήμερα Τετάρτη (19/8) ο αριθμός ανέβηκε στους 28.
Επομένως, ναι: έχουμε πρόβλημα. Όχι, φυσικά, σε σημείο που να μας σφιχταγκαλιάζει στις ερεβώδεις αρπάγες του ο πανικός, όμως αν δεν κάνουμε κάτι για ν’ αλλάξουμε την κατάσταση λίαν συντόμως, τότε τα πράγματα μπορούν να ξεφύγουν.
Φυσικά, παρά τα όσα λέει η κυβέρνηση, το «άτακτο» άνοιγμα των συνόρων ειδικά στην αρχή- όταν και τα τεστ ήταν απειροελάχιστα αναλογικά με τον αριθμό των ανθρώπων που έμπαιναν στη χώρα- έπαιξε το ρόλο του, καθώς δημιουργήθηκαν εστίες υπερμετάδοσης του ιού κυρίως στα νησιά.
Πέραν αυτού, ωστόσο, μεγάλο ρόλο παίζει εσχάτως και η στάση των ειδημόνων, οι οποίοι έχουν συμβουλευτικό ρόλο, μα δεν περιορίζονται σε αυτόν. Οι λοιμωξιολόγοι εσχάτως μοιάζουν να ακροβατούν μεταξύ της δεδομένης επιθυμίας τους για αποφυγή νέας «έκρηξης» της νόσου και των σκέψεών τους για κατάρρευση της οικονομίας, σε περίπτωση που τα μέτρα που προτείνουν είναι «επώδυνα».
Κι αυτό είναι a priori ένα τεράστιο, ασυγχώρητο λάθος: από τις δηλώσεις αρκετών εξ αυτών (των πιο «προβεβλημένων», ας το πούμε έτσι) καθίσταται σαφές πως στο πίσω μέρος του μυαλού τους υπάρχει και το να προφυλαχθεί η οικονομία της χώρας, κάτι που θα πρέπει να ληφθεί υπόψη στα μέτρα που θα προτείνουν.
Κάπως έτσι φτάσαμε στην ανεξήγητη αύξηση της πληρότητας των πλοίων στο 80%-85% (από 60%-65% που ήταν), η απόφαση του να μη φοράμε μάσκα το καλοκαίρι στα malls και πολλές ανεξήγητες- και κόντρα στο πνεύμα της εποχής- αποφάσεις ακόμα.
Οι λοιμωξιολόγοι επειδή έχουν «εκτεθεί» στο κοινό και ακούν σε καθημερινή βάση τα (δικαιολογημένα στις περισσότερες περιπτώσεις) παράπονα μιας ευρείας μάζας ανθρώπων, μοιάζουν να έχουν ξεχάσει το ρόλο τους: μπερδεύουν την υγεία με την οικονομία, παίρνοντας «ερμαφρόδιτες» αποφάσεις προκειμένου να μην στενοχωρηθεί κανείς- κάτι που, φυσικά, είναι ανέφικτο.
Ρόλος τους, ωστόσο, δεν είναι το να διασφαλιστεί η βιωσιμότητα της οικονομίας- όχι. Αυτό είναι κάτι που πρέπει ν’ απασχολεί τον Χρήστο Σταϊκούρα και τους κυβερνώντες, οι οποίοι καλούνται να βρουν λύση στο (πολύ δύσκολο, είναι η αλήθεια) πρόβλημα.
Ρόλος των εμπειρογνωμόνων είναι το να προτείνουν μια σειρά από αποτελεσματικά μέτρα (όσο κι αν φαντάζουν «απάνθρωπα», σε ορισμένες δύσκολες περιπτώσεις) ούτως ώστε να μπει ένα STOP στον κατήφορο, ανεξαρτήτως των οικονομικών παραμέτρων.
Από κει και πέρα, είναι δουλειά της κυβέρνησης ν’ αποφασίσει το αν θα υιοθετήσει τις προτάσεις τους ή όχι. Οι ίδιοι, ωστόσο, δε φέρουν καμία ευθύνη εφόσον έκαναν σωστά τη δουλειά τους, με γνώμονα, πάντα, τη δημόσια υγεία και όχι την (πληγείσα, το δεχόμαστε) οικονομία.
Το να αμφιρρέπουν μεταξύ υγείας και οικονομίας παλεύοντας να «σώσουν» και τις δύο δεν είναι μόνο αναποτελεσματικό, μα και επικίνδυνο. Δύο καρπούζια κάτω από την ίδια μασχάλη (κυρίως σε μια περίοδο που διακυβεύονται πάρα πολλά…) είναι ανέφικτο να τα κρατήσει κανείς, όσο κι αν προσπαθήσει.
Με αυτή τους την στάση οι λοιμωξιολόγοι γίνονται συνένοχοι σε μια κατάσταση που έχει αρχίσει νa προκαλεί ατέρμονους πονοκέφαλους.
Την εποχή της πανδημίας του κορωνοϊού, ακόμα και ο πονοκέφαλος δεν πρέπει να παίρνεται αψήφιστα…