Είναι ξεκάθαρο ότι η διαχείριση της πανδημίας στην Ελλάδα χωρίζεται σε δυο περιόδους: σε εκείνη της καραντίνας και στην μετά lockdown περίοδο. Θα περίμενε κανείς πως η δεύτερη περίοδος, αυτή μετά την καραντίνα, θα ήταν λίγο πιο απλή σε επίπεδο διαχείρισης, πιο ελεγχόμενη αναφορικά με τον αριθμό των κρουσμάτων, κάπως μεταβατική αναφορικά με την επιστροφή στην κανονικότητα. Όμως, μόνο έτσι δεν είναι τα πράγματα.
Μπορεί στην περίοδο της καραντίνας ο κόσμος να ένιωθε περίεργα κλεισμένος διαρκώς μέσα στο σπίτι του και αποκλεισμένος από τον έξω κόσμο αλλά τουλάχιστον, υπήρχε μια ξεκάθαρη γραμμή, μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, μια κρατική καθοδήγηση. Τώρα, η ρουτίνα έχει επανέλθει αλλά το ποια είναι η στρατηγική για να αναχαιτιστεί η πανδημία είναι μια απάντηση στην οποία δεν μπορεί να απαντήσει κανείς με βεβαιότητα.
Ανάμεσα στην πρώτη περίοδο και την δεύτερη είναι ξεκάθαρο πως το διαχωριστικό στοιχείο έχει ονοματεπώνυμο: Σωτήρης Τσιόδρας. Ο ειδικός λοιμωξιολόγος και επικεφαλής του υπουργείου Υγείας αναφορικά με τον κορωνοϊό. Το πρόσωπο του κ. Τσιόδρα υπήρξε συνώνυμο της ηρεμίας και της ψυχραιμίας και για πολλούς, η δημόσια παρουσία του αποτελούσε ένα βασικό στήριγμα. Κυρίως, με την εγκυρότητά του, την ψυχραιμία του και την αμεσότητά του ο Σωτήρης Τσιόδρας αποτελούσε την εγγύηση μιας σταθερότητας. Για να το πούμε με μια πρόταση: όσο αυτός έβγαινε μπροστά τα πράγματα όχι απλά έδειχναν αλλά πράγματι, ήταν ελεγχόμενα.
Είναι ξεκάθαρο πως αποτελεί προσωπική επιλογή του κ. Τσιόδρα να απέχει από τα φώτα της δημοσιότητας στη δεύτερη αυτή περίοδο. Το ρεπορτάζ αναφέρει ότι δεν θέλει να βγαίνει μπροστά καθώς αισθάνεται πικραμένος και αδικημένος από την αντίδραση μερίδας του κόσμου προς το πρόσωπό του. Για την ακρίβεια, ο κ. Τσιόδρας δέχθηκε τα πυρά των ψεκασμένων που δεν πιστεύουν καν στην ύπαρξη του κορωνοϊού και στο πρόσωπο του είδαν όλα τα συνωμοσιολογικά σενάρια που έφτιαχναν, ενώ του έγινε σκληρή κριτική και από…κανονικούς πολίτες που έβλεπαν στις αποφάσεις του…πολιτική για να στηρίξει την κυβέρνηση.
Είναι απορίας άξιο το πως ο κ. Τσιόδρας παίρνει τόσο σοβαρά και τους μεν και τους δε. Θα έπρεπε να έχει καταλάβει ότι στην Ελλάδα είμαστε της υπερβολής. Όπως υπερβολικά αποθεώθηκε στην αρχή (με τα ΜΜΕ να του κάνουν αγιογραφίες σε κάθε δελτίο) το ίδιο υπερβολικά κατηγορήθηκε για πράγματα για τα οποία ή δεν έφταιγε ή δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.
Για παράδειγμα η διγλωσσία του στο θέμα των μασκών μπορεί να έχει μια απλή εξήγηση που ελάχιστοι μπήκαν στη διαδικασία να σκεφτούν. Στην πρώτη φάση της πανδημίας όπου μάσκες δεν υπήρχαν καλά καλά για τους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό θα ήταν τρελό ο κ. Τσιόδρας και οι υπόλοιποι να ζητήσουν απ’ τον κόσμο να σπεύσει να προμηθευτεί μάσκες που δεν υπήρχαν. Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για κάποιους.
Όμως, έξω από τη συζήτηση για το κατά πόσο ο Τσιόδρας έχει θυμώσει δικαίως ή αδίκως, υπάρχει ένα δεδομένο: η απουσία του έχει δημιουργήσει ένα χάος. Οι πληροφορίες που δέχεται ο κόσμος είναι αντικρουόμενες εν τέλει, καταλήγουν να μπερδεύουν περισσότερο τους πολίτες παρά να τους βοηθάνε. Φτάσαμε στο σημείο να ακούμε νοσηλεύτρια να αποφαίνεται ότι ο ιός είναι πλέον πιο επιθετικός (!) και ότι όποιος μπαίνει στις εντατικές δεν βγαίνει. Πλέον όποιος θέλει, λέει ό,τι θέλει χωρίς να υπάρχει μια κοινή γραμμή και μια κατεύθυνση.
Με απλά λόγια, ο κ. Τσιόδρας πρέπει να επιστρέψει από το παρασκήνιο στο προσκήνιο. Είναι μια ξεκάθαρη αναγκαιότητα να υπάρξει κεντρική καθοδήγηση από κυβερνητικά και ταυτόχρονα, επιστημονικά χείλη αναφορικά με την από εδώ και πέρα διαχείριση της κατάστασης. Και αν ο Σωτήρης Τσιόδρας θέλει να επιβεβαιώσει το προφίλ υπευθυνότητας που ξεκάθαρα τον έχει ορίσει, θα πρέπει να συνυπολογίσει την κρισιμότητα της κατάστασης και να ηγηθεί εκ νέου της κυβερνητικής πολιτικής για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού, βάζοντας το εμείς πάνω από το εγώ.
Είναι μεγάλο φάουλ από την πλευρά του να μην βγαίνει μπροστά (για τον συγκεκριμένο λόγο) σε μια τέτοια περίοδο! Όσο πικραμένος και αν αισθάνεται οφείλει να βγει μπροστά και να τελειώσει αυτό που άρχισε πριν σχεδόν ένα χρόνο…