Υπάρχουν δυο οπτικές γωνίες μέσω των οποίων εξηγείται το μεγάλο πρόβλημα της ανεργίας που μαστίζει την Ελλάδα τα τελευταία 12 χρόνια – χονδρικά δηλαδή, από τότε που μπαίνουμε στην περίοδο της λεγόμενης «οικονομικής κρίσης» οπότε και τα νούμερα ανεργίας εκτοξεύονται.
Η μια είναι η εργοδοτική ματιά: εκείνη σύμφωνα με την οποία δουλειές υπάρχουν σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ότι τα νούμερα της ανεργίας δείχνουν και απλά οι νέες γενιές εργαζομένων, αυτές που έχουν μπει στην αγορά εργασίας από τα τέλη των 00s και έπειτα, αποτελούνται από «τεμπέλικα παιδιά». Η άλλη οπτική είναι η σωστή…
Τι λέει η έτερη οπτική, εκείνη των εργαζομένων; Ότι ναι, δουλειές υπάρχουν αλλά δεν έχει νόημα να τις πιάσεις διότι προσομοιάζουν περισσότερο σε σκλαβιά παρά σε εργασία. Ότι οι εργοδότες έχουν εκμεταλλευτεί την τεράστια απελπισία του νέου κόσμου και την απουσία μέτρου σύγκρισης σε σχέση με παλιότερες εργασιακές εποχές και «βαράνε στο ψαχνό»: προσφέρουν εργασίες πολυ εντατικού ρυθμού για ψίχουλα και δίχως βασικά δικαιώματα. Διότι πολύ απλά ξέρουν πως όσοι και να αρνηθούν πάντα θα υπάρχουν στρατιές απελπισμένων που θα περιμένουν στην ουρά.
Στην εργασιακή πραγματικότητα της Ελλάδας των τελευταίων χρόνων, οι εργαζόμενοι δουλεύουν πολλές ώρες -κατά κανόνα πάνω από οκτώ ημερησίως- για λεφτά που αντίστοιχουν σε οκτάωρο μόνο αν είναι τυχεροί διότι συνήθως αντιστοιχούν σε ωράριο ημιαπασχόλησης.Όποιος αμφισβητεί αυτή την πραγματικότητα είναι μάλλον εκτός τόπου και χρόνου.
Τι θα γινόταν όμως αν οι εργοδότες κοιτούσαν την πραγματικότητα αλλιώς; Τι θα γινόταν αν αντί να επιχειρούν να εκμεταλλευτούν τη συγκυρία με αυτόν τον τρόπο την εκμεταλλευόντουσαν με τον ανάποδο. Αν οι άνθρωποι εργάζονταν έξι αντί για οκτώ ώρες και προλάβαιναν να φροντίζουν τις οικογένειές τους και τον εαυτό τους αντί να πηγαίνουν μέσα στην κατάθλιψη για δουλειά; Αν υπήρχε η απλή σκέψη πως αν η εργασία σου είναι ευνοϊκή και όχι επιβαρυντική για τον τρόπο ζωής σου, τότε η αποδοτικότητά σου θα ήταν ακόμα μεγαλύτερη;
Αυτή η ιδέα, που με βάση την καθημερινή κατάσταση θα μπορούσε να θεωρηθεί τρελή αλλά με μια καλύτερη σκέψη αποτελεί την επιτομή της λογικής, καρφώθηκε στο μυαλό του Κωνσταντίνου Ράικου, ιδρυτή και CEO του ομίλου λογιστικών υπηρεσιών KRS, σε μια πολύ δύσκολη περίοδο για τον εαυτό του. Και την έβαλε σε εφαρμογή με την έλευση του 2022. Ήταν το 2017 όταν στα 31 του πέρασε έναν σοβαρό καρκίνο και κατά την επώδυνη περίοδο της θεραπείας του κατάλαβε πως αν έμπαινε στη λογική να προωθήσει ένα άλλο μοντέλο εργασίας θα μπορούσε και να δημιουργήσει μια πολύ ελκυστική κατάσταση για κάθε εργαζόμενο και ταυτόχρονα, να βγει και ο ίδιος κερδισμένος.
«Από το νοσοκομείο άρχισα να σκέφτομαι τρόπους πώς να λειτουργώ την εταιρεία μου απομακρυσμένα. Να δημιουργώ εφαρμογές και ένα σύστημα που θα βελτίωνε συνολικά την ποιότητα της δουλειάς μας. Σκοπός μας ήταν να πετύχουμε την εφαρμογή του 6ώρου», τόνισε ο Κωνσταντίνος Ράικος σε μια πρόσφατη συνέντευξή του στην «Καθημερινή».
«Τις πρώτες δύο εβδομάδες οι άνθρωποι δεν μπορούσαν εύκολα να συνηθίσουν τους νέους χρόνους, ένιωθαν να πιέζονται. Εχουμε μπολιαστεί τόσο πολύ με την ιδέα του ωραρίου 9-5 που νιώθουμε ενοχές αν εργαστούμε λιγότερο. Κι εγώ ο ίδιος έχοντας γαλουχηθεί από εφοπλιστές που πήγαιναν στο γραφείο στις 6 το πρωί, έκανα καιρό να ξεπεράσω ότι μπορώ να πηγαίνω στις 10 στη δουλειά. Είναι μια πεποίθηση που θεωρώ ότι πρέπει να σπάσει. Στην εταιρεία τη σπάσαμε ακαριαία. Δύο χρόνια το δουλεύαμε, αλλά δεν το πίστευαν ότι θα γίνει τελικά», λέει ο εμπνευστής μιας ιδέας που είναι αληθινά πρωτοποριακή για τα ελληνικά δεδομένα.
Η KRS πλέον αυτοπεριγράφεται ως «η μοναδική εταιρεία που εργάζεσαι 6 ώρες και αμοίβεσαι για 8 ώρες: 850 ευρώ καθαρά». Ο CEO της πάντως διευκρινίζει: «Για όποιον νομίζει ότι είναι λούνα παρκ το γραφείο, να πω ότι δεν είναι. Δεν είμαι ανιδιοτελής άνθρωπος. Θεωρώ όμως ότι μπορούμε να επιβιώνουμε σε ένα win win περιβάλλον. Οταν πέρασα καρκίνο πέρασα κι εγώ μεγάλο άγχος επιβίωσης. Εγώ όμως είχα πρόσβαση σε ανθρώπους που μπορούσαν να με στηρίξουν, κάποιος που ζει με ένα μισθό;».
Πρόκειται άραγε για το μοντέλο εργασίας του μέλλοντος; Ή για μια ρομαντική προσπάθεια με ημερομηνία λήξης; Το πείραμα που μόλις ξεκίνησε στην KRS θα δώσει και την απάντηση…