Ευλογημένος τόπος. Με απαράμιλλη ομορφιά, μοναδικά τοπία και ατμόσφαιρα. Kαι ταιριαστό, εύηχο, όνομα. Βάλια Κάλντα. Τι ωραίο, θαρρείς βγαλμένο από βιβλίο του Τόλκιν!
«Ζεστή Κοιλάδα» σημαίνει, στα βλάχικα, μια υπενθύμιση της ιστορίας και της ταυτότητας της περιοχής. Επισήμως, από το 1968, λέγεται Εθνικός Δρυμός Πίνδου. Το σίγουρο είναι πως όπως και να το πεις, αξίζει να το επισκεφτείς. Γιατί τι είναι η πατρίδα μας; Μην είναι οι κάμποι, τα άσπαρτα ψηλά βουνά; Ω, μα πάνω από όλα είναι το ταξίδι.
Το «ζεστή» είναι κομμάτι ειρωνικό ως προσδιορισμός σε ένα ντεκόρ γεμάτο χιόνια για 6-7 μήνες κάθε χρόνο. Αλλά δεν ήταν κάποιου είδους χιούμορ που έκανε τους ανθρώπους να βαφτίσουν έτσι τα μέρη τους. Τα 69.000 στρέμματα γης που οριοθετούν την περιοχή περιβάλλονται από πανύψηλες οροσειρές. Αυτές λειτουργούν σαν αντιανεμικό, με αποτέλεσμα να επικρατεί σχεδόν πάντα άπνοια. Και να μην αισθάνεσαι τόσο πολύ το κρύο. Μην γελιόμαστε, ωστόσο. Κάνει κρύο. Πολύ. Απλώς όπως καλά ξέρουμε, αυτό υποφέρεται κάπως περισσότερο όταν δεν σε παίρνει ο άνεμος.
Δεν είναι εύκολο να φτάσεις ως εκεί πάνω. Στα όρια δηλαδή μεταξύ των νομών Γρεβενών και Ιωαννίνων. Η τοποθεσία είναι δυσπρόσιτη, οι δρόμοι κάθε άλλο παρά λεωφόροι. Αλλά αυτό που θα συναντήσεις, σε αποζημιώνει και με το παραπάνω. Η παλέτα των χρωμάτων ευφραίνει το «μέσα» σου. Κοινωνείς την ομορφιά, γαληνεύεις με την πλήρωση που μόνο η επαφή με τη φύση μπορεί να σου χαρίσει. Πυκνά δάση από μαυρόπευκα, ρόμπολα (είδος πεύκου), έλατα, πολλά από τα δέντρα που θα δεις γύρω σου φτάνουν σε ηλικία τα 1.000 έτη! Να χαν στόμα να μιλήσουν…
Δύο ορεινά ρέματα, ο Σαλατούρας και το Ζεστό ρέμα, ενώνονται με το Αρκουδόρεμα, τον ορμητικό παραπόταμο του Αώου. Ενώ στα 1960 μέτρα, κάτω από την κορυφή Φλέγκα, υπάρχουν δυο λιμνούλες (δρακολίμνες) που έχουν ολόκληρο τον χρόνο νερό και είναι must see αξιοθέατο. Τις λένε δρακολίμνες, καθώς σύμφωνα με τον μύθο εκεί ζούσαν οι δύο δράκοι της Πίνδου. Όργιο χλωρίδας σε αυτό τον «φυσικό λαβύρινθο», αλλά και η πανίδα δεν πάει πίσω. Κάτι που μετατρέπει τη Βάλια Κάλντα σε ακόμα πιο πολύτιμο μέρος, καθώς αποτελεί καταφύγιο για σπάνια ζώα. Όπως η καφέ αρκούδα, της οποίας ο Δρυμός αποτελεί έναν από τους τελευταίους βιότοπούς. Θα βρούμε και βίδρες, ζαρκάδια, αγριόγατους, 30 είδη ερπετών και 80 plus πτηνών, όρεξη να ‘χεις, να παρατηρείς, να θαυμάζεις.
Στην ουσία μιλάμε για ένα παραμυθένιο μέρος, που έχει μείνει αμόλυντο από τα όποια κακά του σύγχρονου τρόπου ζωής. Είναι λες και ο χρόνος έχει σταματήσει, υπό μια έννοια. Για όσους αγαπούν το γνήσιο και ανόθευτο, δεν τίθεται καν δίλημμα. Επίσης, η πεζοπορία δεν συστήνεται απλώς, επιβάλλεται. Κατά προτίμηση με έναν ντόπιο ξεναγό. Γιατί κανείς δεν θα σου μάθει καλύτερα τα τι και πώς. Να σου δώσει και τα tip για το πού θα βρεις τα πιο νόστιμα μανιτάρια – άλλο must αυτό.
Κι ύστερα από μια κοπιαστική αλλά πλούσια σε παραστάσεις και εικόνες μέρα, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από ξεκούραση σε κάποιον από τους ξενώνες ή τα ξενοδοχεία της γύρω περιοχής – δεν υπάρχουν οικισμοί εντός των ορίων της κοιλάδας. Περιφερειακά βρίσκονται τα χωριά Βωβούσα, Περιβόλι, Κρανιά Γρεβενών, Μικρολίβαδο και Μηλιά Ιωαννίνων. Αναμμένο τζάκι, δύο-τρεις μεζέδες στο πιάτο (όπως τα μανιτάρια που λέγαμε) και λίγο τσιπουράκι (το σηκώνει το κρύο), η ευτυχία βρίσκεται στα απλά πράγματα. Και τότε το «ζεστή κοιλάδα» αποκτά άλλο νόημα…