Η εύρεση parking με ευκολία θεωρείται πολυτέλεια για τους κατοίκους των πυκνοκατοικημένων περιοχών της χώρας. Αν διαμένεις στην πρωτεύουσα, για παράδειγμα στην Κυψέλη, το Παγκράτι, τη Νέα Σμύρνη, το Κουκάκι κ.λπ., η κατάσταση είναι ζόρικη. Το ίδιο ισχύει και για τους Θεσσαλονικείς (ιδίως του κέντρου), τους Πατρινούς, τους Ηρακλειώτες κ.ά.
Μια φορά κι έναν καιρό, πολλές οικογένειες, οι περισσότερες για την ακρίβεια, χρησιμοποιούσαν ένα αυτοκίνητο. Κλασική περίπτωση πρωινού 80s’-90s’. Ο πατέρας στο τιμόνι, η μητέρα συνοδηγός, το παιδί/τα παιδιά στο πίσω κάθισμα. Στάσεις για αποβίβαση σε δουλειά γυναίκας/σχολείο, συνέχεια της οδήγησης από τον άνδρα μέχρι να φτάσει στο δικό του επαγγελματικό περιβάλλον.
Σταδιακά, τα οχήματα πολλαπλασιάστηκαν. Ασχέτως αν στην Αττική, όπου κατοικούν κοντά στους 3.800.000 πολίτες, το Μετρό μετρά ήδη 23 χρόνια ύπαρξης. Ασχέτως αν οι σταθμοί του αυξάνονται συνεχώς. Ασχέτως αν από το 2004 επανεμφανίστηκε το Τραμ.
Η οικονομική κρίση και οι κατά καιρούς αυξήσεις στη βενζίνη, με αποκορύφωμα όσα συνέβησαν μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και το ενεργειακό ζήτημα, δεν φαίνεται να έχουν μειώσει την κυκλοφορία.
«Ούτε στη Γερμανία δεν έχουμε τόσο πολυτελή αυτοκίνητα!» Αληθινή ατάκα προ ετών από τουρίστρια, με σκοπό να αμφισβητήσει (χαριτολογώντας) το μέγεθος του προβλήματος στις ελληνικές τσέπες. Η αλήθεια είναι ότι, αναλογικά με τη σταδιακή μείωση του πληθυσμού, τη γενική ποιότητα ζωής, τον κατώτατο μισθό κ.ά., οι δρόμοι της χώρας περιλαμβάνουν μπόλικη… λεζάντα.
Επίσης, δεν είναι λίγες οι οικογένειες που διαθέτουν δυο-τρία αμάξια, χρησιμοποιούν κατά βάση το ένα (συνήθως το πιο οικονομικό) για τις απαραίτητες μετακινήσεις της ημέρας και τα υπόλοιπα επιστρατεύονται σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Κι εντάξει, αν υπάρχει ειδική άδεια για parking ή πιλοτή, όλα καλά. Αν, όμως, κάποιος οδηγός έχει… ρίξει άγκυρα δίπλα από κάποιο πεζοδρόμιο, δηλαδή σε δημόσιο χώρο, και δεν μετακινεί ποτέ το Ι.Χ. του, τότε η στάθμευση γίνεται ακόμα πιο δύσκολη. Το ξεζούμισε επί… ΠΑΣΟΚ και τώρα δεν ξέρει ούτε πώς να το βάλει μπρος. Καλά για ελαστικά ούτε λόγος. Αν του έχει φορέσει και κουκούλα δε, πιθανώς να μην θυμάται ούτε τι χρώμα έχει.
Κύριες και κύριοι, ο πρόλογος φτάνει σιγά-σιγά προς το τέλος του. Όλα τα παραπάνω γράφτηκαν για να αναδειχθεί ένα ζήτημα της καθημερινότητας. Δεν είναι ζωής και θανάτου. Αν και τα νεύρα γίνονται… κρόσια, όταν ψάχνεις μισή ώρα να παρκάρεις. Αφού προηγουμένως έχεις «φάει» καμιά ώρα στην κίνηση (αν είσαι Αθηναίος). Επαναλαμβάνουμε: Δεν είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Ο χρόνος, όμως, είναι χρήμα.
Δεν γίνεται να επιστρέφεις σπίτι κατάκοπος από τη δουλειά και, εκτός από τα αυτοκίνητα που λέγαμε, αυτά ντε που θυμίζουν τα αγαλματάκια ακούνητα, να βρίσκεις χώρο στάθμευσης κι αυτός να είναι καλυμμένος με κάποιο αντικείμενο. Είναι παρανοϊκό εν έτει 2023 να βλέπεις μία καρέκλα ή ένα καφάσι να φιγουράρουν πλάι στο πεζοδρόμιο, περιμένοντας στωικά τον… κάτοχο της θέσης. Με το έτσι-θέλω, αρκετοί «συμπολίτες» κάνουν κουμάντο σε δημόσια έκταση.
Καλά υπάρχουν και πολλοί εξυπνάκηδες, κάτοχοι δικύκλου, που το παρκάρουν ίσα-ίσα μέχρι να αφιχθεί και ο «μεγάλος» της οικογένειας, δηλαδή το Ι.Χ. αυτοκίνητο. Νόμιμο μεν, σπαστικό δε. Και σίγουρα όχι καλό από ηθικής πλευράς. Ευτυχώς που κάποιοι δήμοι έχουν προβεί επιτέλους στη δημιουργία ειδικών χώρων στάθμευσης για μοτοσικλέτες, οι οποίες τοποθετούνται με κάθετο προσανατολισμό.
Τώρα όσον αφορά εκείνους που μετακινούν τις καρέκλες και τα καφάσια από τις αυλές τους με προορισμό τον δρόμο, υπάρχει τσουχτερό πρόστιμο. Σε πολλές περιπτώσεις, όμως, οι κάτοχοι δεν πτοούνται. Εξακολουθούν να λειτουργούν καταχρηστικά, θεωρώντας ότι δεν θα βρεθεί ο γείτονας που θα φτάσει στο αμήν και θα προχωρήσει σε καταγγελία.
Η σχετική διάταξη του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας (άρθρο 48) σχετικά με την κατάληψη τμήματος οδού και πεζόδρομου ισχύει από το 1999, όταν και τέθηκε σε ισχύ ο νόμος 2696/1999 (ΦΕΚ Α’ 57/23.3.1999), ενώ η διάταξη για την επιβολή προστίμου ύψους 400 ευρώ για τους παραβάτες προστέθηκε με το άρθρο 44 Νόμου 3542/2007 (ΦΕΚ Α’ 50/2.3.2007), αντικαθιστώντας το αρχικώς προβλεπόμενο πρόστιμο των 100.000 δραχμών.
Και μία πρόταση προς το Υπουργείο Υποδομών & Μεταφορών. Δεν θα ήταν εφικτό να δοθεί ένα κίνητρο προς τις οικογένειες με δυο-τρία αυτοκίνητα, προκειμένου να μεταβιβάσουν κάποιο εξ αυτών στο κράτος; Να το δώσουν, να λάβουν π.χ. το 1/3 της σημερινής του αξίας (αυτή θα προκύπτει από μία συσταθείσα για την περίπτωση επιτροπή που θα κρίνει) και να αδειάσει μία θέση parking.
Στις δύσκολες εποχές που ζούμε, ο κάτοχος του Ι.Χ. θα δει 1.000-2.000 ευρώ στον λογαριασμό του, χωρίς να χρειαστεί διαπραγματεύσεις με άλλους ιδιώτες, χωρίς μεσάζοντες, γραφειοκρατικά κ.λπ. Μία αίτηση, μία έγκριση, μία εξέταση από την επιτροπή και… deal αν πληροί τις προδιαγραφές. Από το αράχνιασμα και την καθίζηση, προτιμότερο είναι να βγάλει ένα ποσό, δεδομένου ότι θα εξυπηρετείται με ένα-δύο οχήματα ακόμα.
Το κράτος, από την πλευρά του, θα μπορούσε με κάποιο τρόπο να αξιοποιήσει τα χιλιάδες αυτοκίνητα που θα περνούσαν στην κατοχή του. Εξαγωγή ίσως; Τροποποίηση και χρήση σε τομείς που έχουν ανάγκη από οχήματα; Ακόμη και παραχώρηση σε αγρότες/κτηνοτρόφους με ένα συμβολικό ποσό. Ας τα κάνει και παλιοσίδερα ή ας τα εξαϋλώσει. Το μείζον θέμα είναι να αδειάσει λίγο τις μεγαλουπόλεις.
Ως γνωστόν, ο κάτοικος της Ελλάδας προτιμά να ταλαιπωρείται στην κίνηση, παρά να χρησιμοποιεί τα Μέσα ή να μετακινείται με ποδήλατο. Δικαιολογημένο σε μεγάλο βαθμό το δεύτερο, διότι ελάχιστοι δρόμοι παρέχουν ασφάλεια. Επίσης, ακόμα πιο γνωστό εσχάτως, είναι ότι ο κάτοικος της Ελλάδας θέλει το… pass του. Ας βγει το Car Pass, ας παραχωρήσει κανα-δυο αυτοκίνητα στο κράτος, μπας και περιοριστεί το κυκλοφοριακό κομφούζιο. Α, και οι καρέκλες στις wanna be θέσεις στάθμευσης. Εξάλλου, με το χέρι στην καρδιά, πόσα πρόστιμα πιστεύετε ότι επιβάλλονται καθημερινά για τέτοια περιστατικά; Εμείς, πάντως, θεωρούμε από ελάχιστα έως καθόλου.