Τον τελευταίο καιρό βρίσκομαι σε παρέες που με κάποιο τρόπο ξεπηδά στην κουβέντα τους η σκέψη να παρατήσουν την Αθήνα και να ζήσουν τη φάση αποκέντρωση. Και στο δικό μου το μυαλό περνάει συνεχώς. Κάθε φορά που περνάει όμως σκέφτομαι ότι ως γέννημα-θρέμμα Αθηναίος, δεν θα άντεχα πάνω από ένα χρόνο. Οπουδήποτε. Είναι σαν τον Έλληνα που είναι ελάχιστα τα μέρη στο εξωτερικό που θα βρει συνθήκες που να ομοιάζουν. Κάποιος θα πει ότι το βασικότερο σε όλα είναι το πλάνο και η θέληση. Εγώ θα προσθέσω σε αυτά και το τι έχει να σου προσφέρει ο ίδιος ο τόπος. Και η Κέρκυρα μοιάζει με έναν τόπο που ένας Αθηναίος θα ζούσε. Χωρίς στερήσεις.
Η επιλογή του νησιού δεν είναι τυχαία. Βρήκαμε ένα μεγάλο νησί, κοσμοπολίτικο, ας το κοτσάρουμε. Όχι. Είχα πρόσφατα μια κουβέντα με φίλο που ζει κι εργάζεται 4 χρόνια τώρα στο Λονδίνο. Έχει βάλει στόχο ζωής να έχει επιστρέψει συν γυναιξί και τέκνοις στα πάτρια εδάφη και να πάει στην Κέρκυρα που έχει σπίτι να «φυτέψει» το υπόλοιπό της οικογενειακής του ευτυχίας. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος είναι πια οικογενειάρχης και ήδη από το Λονδίνο έχει στερηθεί πολλά πράγματα που όριζαν την πρότερη ζωή του. Οπότε πολύ πιο εύκολα θα μπορέσει να κάνει τη μετάβαση.
Ίσως να μην είναι ένα σωστό δείγμα. Αλλά αυτό δεν θα αλλάξει την πραγματικότητα. Η Κέρκυρα είναι ένα νησί που μυρίζει πόλη σε αρκετά δρομάκια του. Όχι όμως αυτή την ταγκίλα που μυρίζει ο αέρας του αθηναϊκού κέντρου, που ο Αθηναίος την έχει συνηθίσει και δεν την αντιλαμβάνεται. Η αύρα, η ατμόσφαιρα είναι σαν ένα συμπίλημα. Λες και πήρες μια όμορφη οσμή από την παραλιακή και την ανακάτεψες με μια στιβαρή μυρωδιά από τα βόρεια προάστια.
Για να καταλάβετε καλύτερα, αυτό που παθαίνει ένας Αθηναίος όταν βγει από το κλείνον άστυ είναι μια μοναδική μορφή ιδρυματισμού. Σαν να τον έβγαλες από το σκοτάδι της φυλακής στο γεμάτο φως. Θέλει το χρόνο του, αλλά κυρίως μοιάζει να αναζητά το πριν. Ένας Αθηναίος σε ένα σαφώς πιο καθαρό περιβάλλον θα δυσκολευτεί να αποδεχτεί την μυρωδιά πρώτα απ΄όλα. Δεύτερον θα δυσκολευτεί να αποδεχτεί ότι δεν περιστοιχίζεται από άφθονο κόσμο. Αν δεν είναι συμπιεσμένος, θα χάσει την ισορροπία του. Λογικό. Και δεν θα πάψει να αναζητά την πολυκοσμία.
Η Κέρκυρα είναι ένα μέρος που μπορεί να γιάνει και τις δύο νόσους ενός Αθηναίου. Οποιουδήποτε Αθηναίου, αλλά περισσότερο του πιο δύσκολου. Το ηλικιακό φάσμα 20-35, ανάλογα με το αν έχει κάνει οικογένεια ή όχι. Μιλάμε για ένα νησί που έχει 100 χιλιάδες μόνιμους κατοίκους πάνω κάτω. Έχει ολάνθιστα σοκάκια, αλλά και μικρά προβληματάκια για να διασαλεύει από μόνο του την τελειότητα. Γιατί δεν θέλει να είναι τέτοιος τόπος. Θέλει να κρατά τις ατελείς μορφές ζωής. Και δε νομίζω ότι μεταξύ των Ελλήνων υπάρχει πιο ατελής μορφή από τον Αθηναίο. Ίσως να είναι μόνο δικό μου ψυχολογικό αυτό. Δεν θέλω να είμαι απόλυτος.
Τι άλλο κοινό μπορείς να βρεις; Αφθονία σε επιλογές διασκέδασης. Εστιατόρια προφανώς. Πολλά. Με πολλούς σεφ υψηλών προδιαγραφών. Αλλά και εστιατόρια που θέλουν να αναδείξουν τις κερκυραϊκές συνταγές και να τις βάλουν σε μια διαφορετική γευστική βάση. Παράλληλα, διαθέτει πολύ καλές επιλογές για ποτό, για cocktail κι έχει και την πιο ξέφρενη κατάσταση της. Δεν θα βρεις μπουζούκι προφανώς. Αλλά για να έρθεις εδώ δε νομίζω πως είναι κάτι που το ζητούσες τρελά στην Αθήνα ή το έχεις ανάγκη. Πάλι με το δικό μου λειψό σκεπτικό.
Η αλλαγή του τόπου όμως δεν γίνεται για να πας να βρεις ακριβώς τα ίδια. Θες και την διαφοροποίηση. Κι αυτή στην προσφέρει η Κέρκυρα. Προσωπικά με ενθουσίαζε από μικρό η επτανησιακή ντοπιολαλιά. Λέξεις όπως τζατζαμίνι, μπουσουλέτο, βιάτζα με συναρπάζουν ηχητικά. Τόσο που αν μιλήσω ποτέ με ένα Κερκυραίο θα τις κολλάω σε κάθε μου φράση. Ακόμα κι αν λέω άσχετα πράγματα.
Τύπου «λέω να παραγγείλω σουβλάκι. Μπουσουλέτο τζατζαμίνι».
Είναι αυτός ο φραγκολεβαντίνικος αχός που έχει εγκατασταθεί από αιώνες στο νησί και δημιουργεί μια υπέροχη αισθητική. Όσοι φίλοι έχουν μείνει για 10-15 μέρες σερί στην Κέρκυρα έχουν να μου λένε για τα εκνευριστικά πράγματα που θα βρεις στους Αθηναίους, ή ακόμα και σε Κερκυραίους στην Αθήνα, αλλά εδώ δεν θα τα βρεις. Εδώ τα απωθεί το επίπεδο των ανθρώπων.
Υπέροχο φολκλόρ στοιχείο είναι και οι περίφημες κερκυραϊκές καντάτες. Κι αυτό είναι κάτι που θα ήθελα πολύ να γίνεται στις γειτονιές της Αθήνας. Ξέρετε πόσες κοπέλες θα μου είχαν ρίξει κουβά με νερό για καντάδες που θα τους έκανα;
Η Κέρκυρα είναι κι ένα μέρος που προσφέρει σημεία για ονειροπόληση, για ηρεμία, για περισυλλογή, για βαρείς αναστεναγμούς. Μια βόλτα στα καντούνια, μια περιπλάνηση στο παλιό ή το νέο φρούριο, όλο και κάπου θα βρεις θέση για τον ψυχισμό και τις ανησυχίες που σε ταλανίζουν.
Κάτι άλλο που εγώ ως Αθηναίος θα ήθελα στον τόπο μου είναι ο πολιτισμός. Αλίμονο αν δεν έχει η Κέρκυρα σημεία και δράσεις πολιτισμού. Το ΔΗΠΕΘΕ Κέρκυρας κάνει μια πολύ τίμια δουλειά με ωραία ανεβάσματα.
Το σινεμά Ορφέας θα σου καλύψει τις σινεφίλ ανάγκες, τα μουσεία Αχίλλειο και Ασιατικής Τέχνης και οι γκαλερί Emporion D’ Artes, Icon και Corfu ζωγραφικές και άλλες ανησυχίες, ενώ υπάρχουν και βιβλιοπωλεία όπως ο Πλους που θα σου χαρίσουν την υπέροχη συντροφιά των βιβλίων.
Ούτως ή άλλως μιλάμε για ένα νησί με έντονη καλλιτεχνική δράση, ιδίως τους 6 μήνες της θερινής σεζόν. Εξάλλου η Κέρκυρα είναι ένα κέντρο πολιτισμών. Δεν έχει άλλη επιλογή.
Εγώ ως Αθηναίος έχω καλυφθεί απ΄αυτά. Εσύ;