Οι νόμοι, από τη φύση τους, διακατέχονται από μια μεγάλη αντίφαση: η κοινωνική χρησιμότητά τους έχει να κάνει με την αρμονική λειτουργία της κοινωνίας, ωστόσο οι πιο εξειδικευμένοι από αυτούς, εκείνοι που αφορούν θέματα που δεν είναι αυτονόητα αλλά υπάρχουν διαφορετικές οπτικές γωνίες για αυτά, όχι απλά δεν εξασφαλίζουν κοινωνική αρμονία αλλά αντίθετα διχάζουν και κάνουν πολύ κόσμο να νιώθει καταπιεσμένος.
Είναι μάλλον αυτονόητο πως αυτό το αντιφατικό χαρακτηριστικό δεν πρόκειται να πάψει να ορίζει ποτέ τον νόμο. Υπάρχει ωστόσο και κάτι πραγματικά πρωτότυπο που έχει να κάνει με ορισμένους νόμους: αντί να κάνει δυο κοινωνικές ομάδες να διαφωνούν για αυτούς, αντίθετα τους κριτικάρουν όλοι αλλά από διαφορετικές σκοπιές.
Υπάρχουν νόμοι, με άλλα λόγια, που δεν τους θέλει κανείς.
Ένας από αυτούς απασχολεί αυτές τις μέρες τον δημόσιο διάλογο και προέρχεται από τη Γαλλία. Και, όπως όλο και πιο συχνά συμβαίνει από τότε που η LGBTQ κοινότητα αυξάνει την ορατότητά της, ο νόμος αυτός έρχεται για να διαχειριστεί τους έμφυλους διαχωρισμούς: είναι προφανές με άλλα λόγια ότι θα σήκωνε τόσες μεγάλες διαφωνίες.
Συγκεκριμένα, η κυβέρνηση Μακρόν σχεδιάζει να νομοθετήσει πως στα σχολικά έγγραφα, αντί για «όνομα μητρός» και «όνομα πατρός» θα αναγράφεται πλέον «γονέας 1» και «γονέας 2».
Το σκεπτικό αυτής της αλλαγής έχει να κάνει με τον περιορισμό των διακρίσεων εις βάρος των ομοφυλόφιλων γονέων. Φυσικά, μπορεί εύκολα να καταλάβει τις ενστάσεις εναντίον αυτού του νόμου: έχουν να κάνουν με την αποδυνάμωση της παραδοσιακής γονεϊκότητας.
«Είναι αναχρονιστική η διάκριση της οικογένειας με βάση το φύλο των γονέων», τόνισε χαρακτηριστικά η υπουργός Βαλερί Πετί που εισήγαγε την τροπολογία για να απαντήσει ο συντηρητικός βουλευτής Ξαβιέ Μπρετόν: «Όταν ακούω να λένε ότι αυτό είναι ένα αναχρονιστικό μοντέλο οικογένειας, τους θυμίζω πως σήμερα στην κοινωνία μας, με όλες τις αλλαγές στους γάμους που έχουμε ενσωματώσει, γύρω στο 95% των ζευγαριών είναι άντρας με γυναίκα».
Φυσικά, όσο και αν μοιάζει ατυχές το επιχείρημα της Πετί -είναι ξεκάθαρο πως η «παραδοσιακή» οικογένεια με τον μπαμπά και την μαμά δεν είναι αναχρονιστική αλλά αντίθετα, κυριαρχεί- άλλο τόσο άστοχη είναι και η παρατήρηση του Μπρετόν: ο νόμος οφείλει να προστατεύει τις μειονότητες, όχι να τις αγνοεί. Να σχετικοποιεί τα προνόμια που έχουν οι πλειονότητες.
Με άλλα λόγια, από τη στιγμή που ο Μπρετόν φέρνει ως επιχείρημα το πόσο διαδεδομένη είναι η λεγόμενη πυρηνική οικογένεια, δίχως να το ξέρει, αναφέρει το καλύτερο επιχείρημα υπέρ του νομοσχεδίου!
Ταυτόχρονα, είναι οι ίδιες οι κοινότητες των LGBTQ ατόμων που αντιτίθενται στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο: όχι απλά δεν θεωρούν πως η ύπαρξή του τους χαρίζει ορατότητα αλλά διαμαρτύρονται πως ένα τέτοιο μέτρο δημιουργεί έναν ακόμα τεχνητό διαχωρισμό.
Διότι πώς ακριβώς να οριστεί ο «γονέας 1» και ο «γονέας 2» αν όχι ως αποτέλεσμα μιας ιεραρχίας που επιβάλλει το κράτος, κατ’ αντιστοιχία ουσιαστικά με την ιεραρχία ανάμεσα στον πατέρα και τη μητέρα.
Πρόκειται, με άλλα λόγια, για ένα μέτρο που ενώ διατείνεται πως παρεμβαίνει στην ανισότητα, κάνει κάτι εντελώς διαφορετικό: απαιτεί από την gay κοινότητα να προβεί σε έναν… straight διαχωρισμό. Ούτε που περνάει από το μυαλό του συγκεκριμένου νομοσχεδίου πως ένα παιδί μπορεί να έχει δυο μπαμπάδες ή δύο μανάδες, κάτι που -σε αντίθεση με την πατριαρχική οικογένεια- σημαίνει πως σε μια τέτοια οικογένεια δεν υπάρχει κανένας γονέας που να έρχεται πρώτος και κανένας που να έρχεται δεύτερος.
Είναι ένα νομοσχέδιο που κωλώνει να πει το αυτονόητο: πως δυο gay γονείς θα έπρεπε να αναφέρονται ως δυο πατέρες ή δυο μητέρες κατ’ αντιστοιχία και όχι να παίρνουν τους ρόλους των straight.
Η προσπάθεια της κυβέρνησης Μακρόν μοιάζει να εμπίπτει στο έπακρο στην κατηγορία του pinkwashing, της πολιτικής δηλαδή που επιχειρεί να κατασκευάσει προνόμια για τους gay προκειμένου να καλύψει όπως-όπως τη δυσαρέσκεια εναντίον της.
Και επειδή συνήθως αυτές οι πολιτικές είναι πρόχειρες, καμιά φορά αποκαλύπτεται η ρηχότητά τους. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, ο Μακρόν να πονοκεφαλιάζει με επιθέσεις τόσο εκ δεξιών όσο και εξ αριστερών.
Ας πρόσεχε…