Πριν από λίγες μέρες διάβαζα ότι ο Γιάννης Μπουτάρης θέλει να σταματήσει τη χρήση πλαστικών καλαμακίων και να εφαρμόσει επιτέλους τον αντικαπνιστικό νόμο. Σε όλες τις αναρτήσεις τα σχόλια ήταν του στυλ «δεν κοιτάνε να αλλάξουν την οικονομία, το καλαμάκι τους πείραξε».
Κατά 90% αυτό ήταν το αντεπιχείρημα. Γιατί δεν αρχίζουν τις αλλαγές και τους νόμους από τα μεγάλα και πάνε να κόψουν τις απολαύσεις από τον κοσμάκη. Δεν ξεσηκώθηκε κανείς για άλλα κι άλλα σε αυτή τη χώρα, αλλά για την εφαρμογή του νόμου της χώρας μα και της Ε.Ε., όλοι πρώτοι να σχολιάσουν αρνητικά.
Ανάμεσα στα αποδοκιμαστικά σχόλια υπήρχε κι ένα που έλεγε κάτι θεωρητικά αυτονόητο. «Δηλαδή επειδή δεν αλλάζει κάτι βασικό σε αυτή τη χώρα, θα πρέπει όλα τ΄άλλα να μείνουν στάσιμα;» διερωτήθηκε ο χρήστης και υπογράφων το σχόλιο. Λες και υπάρχει κάποιος απαράβατος κανόνας που απαγορεύει οποιαδήποτε αλλαγή δεν αφορά βασική περίσταση της ζωής.
Αν δηλαδή δεν πάει ο βασικός μισθός στα 900 ευρώ, απαγορεύεται να γίνει το οτιδήποτε. Θα συνεχίσουμε να μολύνουμε τον πλανήτη, θα συνεχίσουμε να ποτίζουμε με καπνό τα μούτρα του μη καπνιστή και γενικώς θα μείνουμε σταθεροί στην αποψάρα μας. «Αυτό πιστεύω εγώ ρε φίλε». Κι επειδή κάποτε πίστευες αυτό, σημαίνει ότι δεν πρέπει να αλλάξει;
Εδώ που έχεις φτάσει σήμερα, δεν έφτασες επειδή έμενες ο ίδιος, ούτε μη αποδεχόμενος αυτό που αποκαλείς τόσο εύκολα ξεβόλεμα. Έφτασες επειδή τα βιώματα της ζωής σου και οι πληροφορίες που έμπαιναν στην κούτρα σου επηρέαζαν τον χαρακτήρα σου. Δεν γεννήθηκες έτσι. Έγινες έτσι!
Είναι θεμελιώδες πρόβλημα στην αντίληψη μας αυτή η μομφή που εξαπολύουμε προς όποιον μεταβάλλει την πεποίθηση του. Ο κόσμος προχωράει τόσα χρόνια με την εξέλιξη, αλλά κάποιος που παλιά κάπνιζε σε κλειστό χώρο, δεν δικαιούται να σταματήσει ούτε να πει το λογικό γιατί θα του αντιτείνουν «εσύ δεν είσαι που κάπνιζες πριν 3 χρόνια στο τάδε μαγαζί;». Είναι αυτή η εξομοίωση, ο συμψηφισμός της κακής πλευράς του εαυτού μας.
Τώρα που το Sea Change Greek Islands, Κοινωφελές Ίδρυμα Αθανάσιου Κ. Λασκαρίδη, υπό την αιγίδα του Δήμου Νάξου και Μικρών Κυκλάδων, με την υποστήριξη της Δημοτικής Κοινότητας Δονούσας, κάνει τη Δονούσα το πρώτο plastic free νησί, πάλι η αντίδραση ήταν ίδια, όπως και στην περίπτωση του πλαστικού καλαμακιού στη Θεσσαλονίκη.
Ευτυχώς όμως ο κόσμος δεν διοικείται απ΄αυτά τα μυαλά. Ευτυχώς που υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι καταλαβαίνουν ότι δεν είναι καθόλου εύκολο να έρθει η αλλαγή κατευθείαν και στους πολλούς. Πρέπει να ξεκινήσει σιγά σιγά, από τους λίγους. Ορισμένες φορές, όπως στα μέρη μας, το σιγά σιγά τείνει να γίνει βασανιστικά αργό, όμως καταφέρνει τον στόχο του.
Η Δονούσα έρχεται να προστεθεί στα υπόλοιπα νησιά των Μικρών Κυκλάδων που εδώ κι ένα χρόνο ξεκίνησαν με την κατάργηση της χρήσης πλαστικού καλαμακιού. Η Δονούσα το εφαρμόζει σε πλήρη κλίμακα, θέτοντας εκτός καθημερινών συνηθειών το καλαμάκι, πλαστικά ποτήρια, πιάτα, σακούλες και συσκευασίες take away.
Κι αυτή είναι μόνο η αρχή αφού κάθε χώρα-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα πρέπει να βάλει σε εφαρμογή την απομείωση της χρήσης με στόχο το 0% το 2021. Όλα αυτά προβλέφθηκαν στη Συμφωνία του Παρισιού το 2015 και οδεύουν για να αποκτήσουν παγκόσμια έκταση. Στη Δονούσα μάλιστα, με αφορμή αυτή την τεράστια αλλαγή, θα κάνουν και ενημερώσεις των πολιτών, ενώ θα γίνει και καθαρισμός των ακτών.
Το τι σημαίνει το πλαστικό για το περιβάλλον και τι αποτύπωμα αφήνει, δεν χρειάζεται να το αναφέρουμε ξανά. Το τι σημαίνει όμως να εστιάσουμε σε αυτές τις μικρές αλλαγές του ίδιου μας του εαυτού, είναι κάτι που πρέπει να το αναφέρουμε διαρκώς. Ο καθένας στον εαυτό του. Γιατί αυτό θα σημάνει κάτι συλλογικό, κάτι σπουδαίο και παγκόσμιο.