Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο με το ζήτημα της Μακεδονίας έχει αναδυθεί πάλι αυτή η διαρκής κόντρα ανάμεσα στους φυλετικούς ρατσιστές και τους μη. Κάπου ανάμεσα τους υπάρχει μια κοινωνική ομάδα που δεν θέλησε να ορίζεται από τίποτα από τα δύο.
Είναι οι πατριώτες. Όχι οι πατριώτες των λόγων, αλλά των πράξεων. Αυτοί που μπορούν να φωνάζουν για την Ελλάδα (άσχετα αν διαφωνεί κανείς μαζί τους), αλλά ταυτόχρονα να προσφέρουν φιλοξενία, άσυλο, τροφή στους πρόσφυγες. Αυτή τη μορφή πατριωτισμού όμως την καπηλεύτηκαν πολλές φορές οι φασίστες, είτε οι προερχόμενοι από τον κόλπο της Χρυσής Αυγής είτε όχι. Εξαιτίας τους έμπαινε στο ίδιο καλούπι και ο πατριωτισμός.
Πριν καταλήξω να εισδύω σε κοινωνιολογικές θεωρήσεις των παραπάνω -ισμών, μπαίνω στο παρασύνθημα Ανήμερα της Πρωτομαγιάς συνέβη ένα περιστατικό που μας δείχνει ποια πρέπει να είναι η δράση του πατριωτισμού και ποια η διαφοροποίηση του από την εκβολή στον ρατσισμό και τον εγκωμιασμό του ναζισμού εν προκειμένω.
Ο Μητροπολίτης Χίου, Ψαρών και Οινουσσών ήταν ο επικεφαλής στις εκδηλώσεις μνήμης της σφαγής των Χιωτών στη Μονή Αγίου Μηνά το 1822 από τους Τούρκους, καθώς και την καταστροφή των εικόνων. Εκεί όμως βρέθηκε και ένας βουλευτής της Χρυσής Αυγής. Ο Μητροπολίτης τον έδιωξε και αναφέρθηκε στο Δίστομο, μα και στον παππού του που τορπιλίστηκε το ’41 από τους Ναζί, ενώ βρισκόταν σε ένα εμπορικό πλοίο.
«Δίπλα στη σφαγή της Χίου είναι και το Δίστομο. Η αγάπη μου για το έθνος δεν μου επιτρέπει να κάνω διαχωρισμό των ιστορικών γεγονότων». Δεν ξέρω ποια είναι γενικότερα η δράση και το modus lavorandi του, οπότε κρίνω αποκλειστικά και μόνο την πράξη του.
Και τον αναφέρω απλά ως παπά στον τίτλο, όχι με μειωτική διάθεση, αλλά περισσότερο με μια ρομαντική τάση. Το κάνω γιατί, αν και δεν συγκαταλέγομαι στους πιστούς κι ούτε θεωρώ πως Εκκλησία και πίστη έχουν καμία επαφή, καλό είναι να αναδεικνύουμε πράξεις που στέκονται στην ουσία αυτού που κάποιος επιλέγει χριστιανική διδασκαλία, αλλά εγώ θα αποκαλέσω απλώς ανθρωπισμό και λογική.
Δεν μπορεί ένας εκπρόσωπος κόμματος που επαινεί ναζιστικά ιδεώδη τα οποία βασάνισαν την Ελλάδα, να καταθέτει στεφάνι εις ένδειξη πατριωτισμού. Δεν μπορεί να λυμαίνει ο ρατσισμός τη μνήμη μιας χώρας. Δεν διανοείται ένας λογικός άνθρωπος η αγάπη για τη χώρα να αντιτίθεται στην αλληλεγγύη προς τους ανθρώπους που αναζητούν μια καλύτερη ζωή.
Υπάρχει όμως και μια παραπάνω αξία. Σε μια Εκκλησία που έχει σε ηγετικές θέσεις Αμβρόσιους, προσφέρει μια παρηγοριά ότι υπάρχουν και τα αντίβαρα. Φωνάζουν λιγότερο σε σχέση με τους κούφιους, γι΄αυτό και δεν ακούγονται συχνά. Αλλά υπάρχουν. Και τους αξίζει πολύ περισσότερη προβολή από τους άλλους. Ακριβώς γιατί αυτοί ή οι πράξεις τους πρέπει να είναι το παράδειγμα.