Τα τελευταία 3-4 χρόνια έχουν σημειωθεί μερικά πολύ έντονα τροχαία δυστυχήματα που έχουν καταγραφεί στη μνήμη. Ο γιος του ιδιοκτήτη των Jumbo, ο Παντελής Παντελίδης, πρόσφατα ο Ρέγες, πιο πρόσφατα ο Πάνος Ζάρλας.
Σε κάθε περίπτωση βλέπαμε τα κανάλια να στρέφουν το αποκλειστικό τους ενδιαφέρον στο δυστύχημα, να αφιερώνουν ώρες αναλύσεων και να τονίζουν ξανά και ξανά διά στόματος καλεσμένων ειδικών την ανάγκη για σωστή οδηγική συμπεριφορά. Κάθε φορά όλοι μένουμε συγκλονισμένοι, όλοι αντιλαμβανόμαστε την επιτακτική ανάγκη να μαθαίνουμε με κάθε τρόπο τα βασικά της οδικής συμπεριφοράς σε κάθε νέο οδηγό και πεζό.
Στο τέλος όμως είναι σαν να σβήνεται όλη αυτή η διαδικασία. Λες και η μνήμη είναι τόσο ασθενής ή τόσο γεμάτη που καλείται να σβήσει κάτι κι επιλέγει να σβήσει ένα από τα πιο σημαντικά. Οπότε περιμένουμε μόνο την επόμενη φορά που θα γίνει κάτι τόσο φρικιαστικό για να κάνουμε επανεγγραφή.
Όλα αυτά τα γράφουμε με μια αφορμή και πάλι. Ευτυχώς η αφορμή δεν είναι ένα περιστατικό θανάτου στο δρόμο. Τουλάχιστον όχι κάποιο συγκεκριμένο. Είναι όλα τα δυστυχήματα. Αφορμή είναι η δημοσίευση μιας έρευνας της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την δεκαετία 2007-2017, με την Ελλάδα να βρίσκεται στην 23η θέση μεταξύ των 28 μελών της Ένωσης.
Τα τελευταία χρόνια βέβαια έχει υπάρξει μια μείωση των δυστυχημάτων, αλλά αυτό όπως περιγράφεται, δεν είναι αποτέλεσμα κάποιου οργανωμένου σχεδίου, παρά συγκυριακό. Περισσότερο στην κρίση αποδίδεται. Το στοιχείο που αξίζει να εστιάσει κανείς είναι το ποσοστό που αφορά τις ηλικίες 15-29. Νούμερο ένα αιτία θανάτου τα οδικά δυστυχήματα. Σαν να λέμε ότι πεθαίνουν από άμεση ή έμμεση αυτοκτονία κι όχι από κάποια ασθένεια.
Γιατί είναι αποδοχή αυτοκτονίας ο τρόπος που συμπεριφέρονται στην οδήγηση τους αυτές οι ηλικίες. Η έρευνα αναφέρει χαρακτηριστικά την έλλειψη κράνους στους μηχανοδηγούς και την απουσία ζώνης στους οδηγούς και συνοδηγούς. Μόνο το 2017 καταγράφηκαν περίπου 33.000 παραβάσεις σχετικές με ζώνη ή κράνος. Πολύ μεγάλος αριθμός, ειδικά αν σκεφτούμε πόσος είναι ο αριθμός που δεν καταγράφηκε.
Μαζί με αυτό είναι πολύ συχνή και η οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ ή οδήγηση με το κινητό ανά χείρας και στο αυτί.
Αν σε αυτά προστεθεί και η απερίσκεπτη οδήγηση με υψηλές ταχύτητες σε δρόμους που απαγορεύεται το μισό της ταχύτητας που πιάνουν τα οχήματα, έχουμε έναν χάρτη προβλημάτων που δε λύνονται εύκολα και με τίποτα άμεσα.
Το πιο τραγικό είναι πως συμπεριλαμβάνονται στα ποσοστά και οι ηλικίες 15-17, κάτι που δεν θα έπρεπε. Δεν ξέρουμε για τις άλλες χώρες, αλλά ειδικά στην Ελλάδα δε θα έπρεπε με τίποτα να επιτρέπεται σε τέτοιες ηλικίες να οδηγούν μηχανάκι, ως είθισται.
Μοιάζουν δυστυχώς όλα αναμενόμενα και τετριμμένα. Αλλά είναι από τις περιπτώσεις που τα κλισέ πρέπει να επαναλαμβάνονται μέχρι να ριζώνουν βαθιά στα κεφάλια μας.
Οδήγηση μηχανής με κράνος απαραίτητα. Στα αυτοκίνητα απαραίτητη η ζώνη σε όλους τους επιβαίνοντες. Αν έχουμε πιει, έστω κι ένα ποτήρι παραπάνω, καλύτερα να περιμένουμε μερικές ώρες μέχρι να ξεθυμάνει μέσα μας το αλκοόλ ή ακόμα καλύτερα να μην πάρουμε εξ αρχής αυτοκίνητο ή μηχανή αν σκοπεύουμε να πιούμε. Στις περισσότερες περιοχές της Αθήνας υπάρχει μια χαρά συγκοινωνία, ακόμα και μεταμεσονύκτια.
Πάνω απ΄όλα, σεβόμαστε τους πάντες και τα πάντα στον δρόμο. Κανένας δρόμος δεν μας ανήκει, κανένας δρόμος δεν έχει το όνομα μας. Υπακούμε στους κανόνες και τους νόμους. Τέλος, δεν είναι όλοι ικανοί για να γίνουν οδηγοί, θέλει και να το έχεις. Δεν είναι ντροπή να μην οδηγάς. Είναι κουραστικό, ναι. Αλλά καλύτερα κουραστικό, παρά θανάσιμο!