Οι απόψεις που έχουν ακουστεί αυτά τα 4-5 χρόνια που το προσφυγικό είναι στην απόλυτη έξαρσή του, έχουν καλύψει όλο το φάσμα. Υπάρχουν αυτές των δύο άκρων, υπάρχουν οι μεσαίες, υπάρχουν αυτές του συναισθήματος, υπάρχουν κι αυτές της λογικής.
Από όλα τα είδη απόψεων, όλες είναι αποδεκτές, εκτός από αυτές του ενός άκρου, τις ρατσιστικές, τις μισαλλόδοξες, που στοχοποιούν ταλαιπωρημένους ανθρώπους. Όλες οι υπόλοιπες έχουν επιχειρήματα που έχουν χώρο στην κοινωνία και οφείλουμε να τις ακούμε χωρίς να κολλάμε ταμπέλες.
Μια πολύ συνετή άποψη είναι αυτή που λέει ότι όσους πρόσφυγες μπορούμε να αντέξουμε πληθυσμιακά, ας τους δώσουμε όλα τα εφόδια να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους κι ας επιχειρήσουμε να τους κάνουμε μέρος της κοινωνίας. Να τους αφομοιώσουμε με λίγα λόγια.
Μια αφομοίωση όχι αναγκαστική προφανώς. Μια αφομοίωση που μπορεί να γίνει μέσα από την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας και τη συναναστροφή των παιδιών των προσφύγων με τα ελληνόπουλα.
Με τις πρακτικές που ακολουθεί το κράτος εσχάτως, αυτό έχει καταστεί ακατόρθωτο και σε μεγάλο βαθμό απάνθρωπο.
Η καταγγελία δύο Συλλόγων Γονέων και Κηδεμόνων από δύο σχολεία της Αθήνας, έρχεται να κάνει εναργή αυτόν τον χαρακτηρισμό.
«Τις τελευταίες μέρες εκκενώνονται κτίρια του κέντρου της Αθήνας στα οποία είχαν βρει στέγη πρόσφυγες, περιμένοντας ποιος νόμος, ποια κυβέρνηση, ποια γραφειοκρατία θα προχωρήσει τις διαδικασίες ασύλου. Τα παιδιά τους γράφτηκαν στα σχολεία του κέντρου της Αθήνας, προσπαθώντας να ενταχθούν, να μάθουν τη γλώσσα, να αποκτήσει η ζωή τους μια κανονικότητα έστω και υπό αυτές τις συνθήκες.
Και ενώ η πολιτεία είναι αυτή που θα έπρεπε να εξασφαλίζει σε όλα τα παιδιά την εγγραφή και φοίτησή τους στο σχολείο, σεβόμενη ακόμα και τη Διεθνή Σύμβαση για τα δικαιώματα του παιδιού, είναι εκείνη που τους τη στερεί με τον πιο βίαιο τρόπο, που τα ωθεί στο περιθώριο, δε σέβεται τα στοιχειώδη δικαιώματά τους, δε σέβεται την ύπαρξή τους. Γιατί η σχολική χρονιά έχει αρχίσει και τα παιδιά απομακρύνονται από τα σχολεία τους, χωρίς καμία ειδοποίηση, χωρίς καν να τους εξασφαλίζεται η εγγραφή και η μεταφορά τους σε άλλα σχολικά περιβάλλοντα.
Θέλουμε τους συμμαθητές των παιδιών μας πίσω. Γιατί είναι υποχρέωσή όλων μας να εξασφαλιστεί επιτέλους για αυτούς ένα ασφαλές περιβάλλον. Γιατί χάρη σε αυτούς πολλά από τα σχολεία του κέντρου έμειναν ανοιχτά. Γιατί δεν είναι δυνατόν πολιτικά παιχνίδια να παίζονται πάνω στις πλάτες παιδιών και κατατρεγμένων ανθρώπων.
Νέος Σύλλογος Γονέων 36ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών
Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων 35 Δημοτικού Σχολείου Αθηνών».
Ας προσπαθήσουμε να τιθασεύσουμε για λίγο το λογικό κι ανθρώπινο συναίσθημα που μας καταβάλλει όταν ακούμε τέτοια πράγματα. Ας το προσεγγίσουμε με λογική. Πάλι το αποτέλεσμα εδώ καταλήγει. Οποιαδήποτε προσέγγιση αυτής της πρακτικής οδηγεί στη σκέψη ότι το κράτος κάνει οικτρό λάθος και βιάζει το πνεύμα και την ψυχή αυτών των ανθρώπων.
Τα προσφυγόπουλα έχουν ανάγκη για σχολείο, ανάγκη για συναναστροφή και κοινωνικοποίηση, ανάγκη για μια ζωή όπως όλα τα παιδιά στον δυτικό κόσμο. Κι εμείς τους το στερούμε αυτό χρησιμοποιώντας τη φράση «επιχείρηση σκούπα», λες και μιλάμε για περιττώματα. Τους καταδυναστεύουμε το ελάχιστο φρόνημα που έχουν με το να τους στοιβάζουμε σε αστυνομικές κλούβες και να τους στέλνουμε μακριά από το κέντρο. Τους «σκοτώνουμε» όταν τους παίρνουμε το δικαίωμα στην εκπαίδευση. Ένα δικαίωμα που έχει οριστεί από την Ύπατη Αρμοστεία κι από τη Διεθνή Αμνηστία.
Δεν μπορεί να παρθεί μια θέση για όλο αυτό. Κι αυτό γιατί υπάρχει μόνο μια θέση. Μονόδρομος. Μπορούμε μόνο να θέσουμε τη φωνή μας και τον γραπτό μας λόγο στην υπηρεσία αυτών των ανθρώπων, μπας και το κράτος βρει ένα εφαρμόσιμο πλάνο που δεν θα τους αντιμετωπίζει ως υποδεέστερους.
Κατά τύχη βρίσκονται σε αυτή τη θέση, κατά τύχη είμαστε στη θέση των προνομιούχων. Δεν το κατακτήσαμε αυτό. Άρα ας μην το στερούμε από τους άλλους!