Το 1969, στα πλαίσια του ιστορικού τους «Flying Circus», μια από πιο αιχμηρές και ιερόσυλες συμμορίες της βρετανικής κωμωδίας, οι θρυλικοί Monty Python προέβαλαν ένα σκετσάκι με τίτλο «The Ministry of Silly Walks».
Σε αυτό το ξεκαρδιστικό και τρομακτικά εμπνευσμένο σκετσάκι, οι Monty Python παρουσίασαν ένα υπουργείο στο οποίο άπαντες περπατούσαν με αστείο και ασυνήθιστο τρόπο. Σε αυτό το ιδιότυπο σύμπαν που δημιουργήθηκε για πέντε λεπτά, οι γραφειοκράτες του υπουργείου εξέταζαν νέα, αστεία και ασυνήθιστα περπατήματα και είτε τα ενέκριναν είτε τα απέρριπταν ως πολύ συνηθισμένα και ελάχιστα πρωτότυπα.
Με αυτόν τον τρόπο, οι Monty Python σατίριζαν την βρετανική γραφειοκρατία της εποχής και τον τρόπο που αυτή αντιμετώπιζε τους βετεράνους πολέμου, τους ανθρώπους που ζούσαν με τον εφιάλτη του μετατραυματικού σοκ και των συνεπειών του και στους οποίους το βρετανικό κράτος αρνούνταν να χορηγήσει ουσιαστική βοήθεια. Διότι αν το κράτος παραδεχθεί πως ένας πόλεμος έχει καταστρέψει ψυχικά τόσους υπηκόους του, θα είναι σαν να παραδέχεται ότι ο πόλεμος είναι λάθος – και αν πόλεμος είναι λάθος, τότε πως τα κράτη θα μπορέσουν να υπερασπιστούν την αναγκαιότητά του όταν θα τον ξαναχρειαστούν;
Το σχόλιο των Monty Python ήταν αιχμηρό σαν ξυράφι: η βρετανική γραφειοκρατία προτιμούσε να κάνει τμήμα της κανονικότητας το μετατραυματικό στρες, να δημιουργήσει μέχρι και υπουργείο που ήταν αρμόδιο για τα «αστεία περπατήματα» για να το ορίσει ως κομμάτι της γενικολογίας πως «αυτά έχει η ζωή», από το να παραδεχθεί πως στο όνομα του εθνικού στρατού τόσοι και τόσοι άνθρωποι είχαν καταστραφεί.
Μισό αιώνα αργότερα, στη μοναδική χώρα της Ευρώπης που μέσα από την 28η Οκτωβρίου συνεχίζει να γιορτάζει την εμπλοκή της στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και όχι την λήξη του, σε μια χώρα που ακόμα βρίσκει προωθητικό για την διαμόρφωση κοινωνικής κουλτούρας να αναπαράγονται στρατιωτικά τελετουργικά από μαθητές, κάποια πολύ ωραία τυπάκια επιχείρησαν να αποτίσουν ένα φόρο τιμής σε εκείνη τη μεγάλη έμπνευση των Monty Python.
Η ιστορία είναι πλέον γνωστή: τα κορίτσια που μπήκαν στη παρέλαση που λάμβανε χώρα στους δρόμους της Νέας Φιλαδέλφειας και παρέλασαν με το αστείο περπάτημα των Monty Python έχουν γίνει πραγματικό viral σε όλο το διαδίκτυο και γύρω από την πράξη τους, συσσωρεύονται αποθεωτικές φωνές αλλά και αγανακτισμένες κραυγές. Όλη αυτή η φασαρία είναι σίγουρα η απόδειξη της ευστοχίας της εν λόγω δράσης: η καταστασιακή φύση της δεν θα μπορούσε να περάσει στα ψιλά, το να προκαλέσει πανικό, φασαρία και χάος ήταν εξαρχής το αντικειμενικό ζητούμενο.
Η παραβίαση της ομοιομορφίας του περπατήματος που πέτυχαν μέσα από αυτή την κίνηση είναι φτιαγμένη για να προκαλεί εγκεφαλικά στους θιασώτες του μιλιταρισμού, στους εραστές της κανονικότητας, σε όλους εκείνους που θεωρούν πολύ φυσιολογικό να περπατάνε με στρατιωτικό βηματισμό έφηβα παιδιά μπροστά από εξέδρες επισήμων, να τα κοιτάνε οι πολιτικοί, οι παπάδες και οι στρατιωτικοί και εκείνα να γυρνάνε με σεβασμό και πειθαρχία τα κεφάλια τους προς το μέρος τους. Μάλλον είναι πολύ φυσιολογικό οι νεκροί ενός πολέμου να τιμώνται μέσα από μια εκδήλωση στην οποία οι εξουσιάζοντες έχουν την τιμητική τους, στην οποία αποθεώνεται ο στρατός. Αλλά εδώ που τα λέμε, τι ακριβώς ορίζεται ως φυσιολογικό;
Ας μην κρυβόμαστε: η έννοια του φυσιολογικού είναι ταυτισμένη σε κοινωνικό επίπεδο με την έννοια του συνηθισμένου. Συνηθίσαμε να θεωρούμε τις παρελάσεις τμήμα των κοινωνικών μας τελετουργικών και ως εκ τούτου, το φυσιολογικό θα ήταν να μην διαρρηγνυόταν η ομοιομορφία της παρέλασης.
Ευτυχώς, υπάρχουν πάντα κάποιες γλυκιές συμμορίες που δεν ενδιαφέρονται και πάρα πολύ για όλα αυτά τα «πρέπει». Ευτυχώς, ο κόσμος εξελίσσεται, προχωρά, αφήνει πίσω του πρωτόγονες καταστάσεις επειδή αυτές οι συμμορίες κάνουν αυτό που νιώθουν σωστό: διασκεδάζουν διακωμωδώντας εκείνα που θεωρούν τα μέλη τους αστεία, ανεξάρτητα από αυτά που τους λέει η κοινωνία.
Ζήτω το ιερόσυλο χιούμορ, ζήτω οι γλυκιές συμμορίες. Αυτές είναι ο ανθός της κοινωνίας, εξαιτίας τους ο κόσμος συνεχίζει να γυρίζει.