Η δεκαετία που διανύουμε ίσως αποβεί η πιο κρίσιμη στην απώτερη ύπαρξη του ελληνικού πληθυσμού, μιας και έχουμε μια τεράστια «αφαίμαξη» πληθυσμού σε επίπεδο νέων ανθρώπων. Δεν είναι μόνο το brain drain που στέλνει πολλούς στο εξωτερικό.
Είναι κι ότι όσοι μένουν εδώ, έχουν βγάλει από το μυαλό τους την σκέψη να αναπαραχθούν. Είτε το σβήνουν οριστικά από το πλάνο τους είτε το αναβάλλουν χρονικά, μέχρι που φτάνουν σε μια ηλικία που δυσκολεύει η πιθανότητα να τεκνοποιήσουν.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, η τελευταία πενταετία βγάζει διαρκώς μείον τον πληθυσμό, αφού οι θάνατοι είναι κατά πολύ περισσότεροι από τις γεννήσεις. Το 2015 οι γεννήσεις ήταν 91.847 και οι θάνατοι 121.183. Διαφορά 29.336 ατόμων. Το 2016 οι αριθμοί ήταν 92.898-118.788, άρα διαφορά 25.890. Το 2017 σημειώθηκε η μεγαλύτερη απόκλιση του 20ου αιωνα, με τις γεννήσεις να μειώνονται αισθητά ποσοτικά (88.553) και τους θανάτους να αυξάνονται (124.489). Διαφορά 35.936. Το περασμένο έτος, η αντιστοιχία ήταν 86.440-120.297.
Με λίγα λόγια, δεν υπάρχει μόνο υπεροχή των θανάτων έναντι των γεννήσεων, αλλά και χαμηλωμένοι απόλυτοι αριθμοί. Το 2019 δεν αναμένεται να διαφοροποιηθεί πολύ απ΄αυτή τη διαφορά των 34-35.000. Μέσα σε μια πενταετία δηλαδή έχουμε μια μείωση του πληθυσμού κατά 125.000 ανθρώπους. Αν υποθέσουμε ότι αυτός ο ρυθμός θα μείνει σε αυτά τα επίπεδα ως το τέλος του αιώνα, τότε θα έχουμε συνολική απώλεια κοντά στο 1.800.000 ανθρώπους. Τρομακτικό. Για μια χώρα 11 εκατομμυρίων, αυτό είναι ένα ποσοστό πάνω από το 10%.
Αν το δούμε ακόμα πιο εκθετικά, τότε το 2400 ίσως να είμαστε κάτω από 5.000.000 οι κάτοικοι αυτής της χώρας. Κι αυτό αφορά μόνο την απώλεια από την υπερίσχυση των θανάτων έναντι των γεννήσεων. Δεν μπαίνει στην εξίσωση ο αριθμός των ανθρώπων που θα εγκαταλείπουν τη χώρα για καλύτερες προοπτικές στο εξωτερικό.
Θα μπορούσε κάποιος να πει πως όλες οι εκτιμήσεις είναι πολύ μακρινές κι είναι ζήτημα χρόνου να επανέλθουμε στους ρυθμούς της περασμένης δεκαετίας, η οποία δεν ήταν και τρομερά «προσοδοφόρα». Απλώς δεν ήταν μείον το ζύγι. Και στην προηγούμενη δεκαετία ζήσαμε κυρίως την εποχή της απόλυτης ευμάρειας. Άρα, δεν μπορεί κανείς να πει ότι η υπογεννητικότητα είναι αποτέλεσμα μόνο της κρίσης.
Αυτό ήταν μια σημαντική δικαιολογία και παραμένει τέτοια. Υπάρχουν όμως κι άλλα στη μέση που άπτονται της ψυχολογίας των ανθρώπων και της δυσκολίας τους να συνάψουν σχέσεις, να οδηγηθούν σε γάμους ή στη δημιουργία οικογένειας. Υπάρχει ο αριθμός των ανθρώπων που είναι ομόφυλοι, άρα εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να τεκνοποιήσουν. Υπάρχει κυρίως η εξέλιξη της κοινωνίας η οποία μας ωθεί να γεμίζουμε τη ζωή μας με πράγματα, ώστε κάποια στιγμή δεν υπάρχει χώρος για τίποτε άλλο.
Αυτό δεν αφορά μόνο στην Ελλάδα. Συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη. Οι γυναίκες κυρίως, αλλά και οι άντρες, έπαψαν να θεωρούν το παιδί ως εχέγγυο ολοκλήρωσης της ζωής τους κι ως μοναδικό προορισμό ευτυχίας. Κι αυτά τα δημογραφικά-ψυχογραφικά δεν είναι στοιχεία που ανατρέπονται εν μία νύκτι. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο η Ιρλανδία και η Γαλλία έχουν θετικό ισοζύγιο σε αυτή τη δεκαετία.
Χώρες όμως όπως η Αγγλία και η Γαλλία έχουν ακόμα τον αποικισμό και μπορούν να «κλέβουν» πληθυσμό από χώρες όπως η Νιγηρία, η Ινδία, το Πακιστάν, η Αλγερία, η Ακτή Ελεφαντοστού κτλ. Η Ελλάδα δεν έχει τέτοια πηγή. Ή μήπως έχει;
Ευτυχώς δεν είμαστε αποικιστές, αλλά έχουμε μια «πηγή» δημιουργίας Ελλήνων. Οι πρόσφυγες που έρχονται με τέτοιους αριθμούς στη χώρα αντιμετωπίζονται ως ξένοι. Λάθος. Θα έπρεπε να αντιμετωπιστούν ως μελλοντικοί αυτόχθονες. Είναι μια διαδικασία που δεν μπορεί να ολοκληρωθεί σε μια και δύο γενιές, αλλά θα μπορούσαμε να ενσωματώσουμε άνετα τους Σύρους σε 40 χρόνια από τώρα και να έχουν έντονα ελληνικά χαρακτηριστικά, όπως τη γνώση της γλώσσας και προφανώς την αγάπη για τον τόπο.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι από το 2004 ως το 2017, ο λόγος που οι γεννήσεις ήταν περισσότερες κάποιες χρονιές, αφορούν σε οικονομικούς μετανάστες που γεννούσαν 3 και 4 παιδιά. Ειδάλλως, σε αυτό το διάστημα θα μιλούσαμε για πάνω από 320.000 λιγότερους κατοίκους στη χώρα.
Κάποτε λέγαμε ότι η αποκέντρωση είναι η λύση στο πρόβλημα των μικρών πληθυσμών της επαρχίας. Σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχουν νέοι άνθρωποι για να οδηγηθούν από το κλείνον άστυ στα χώρια και να τα τονώσουν. Αυτό μπορούν όμως να το κάνουν με συντεταγμένο πλάνο οι πρόσφυγες. Με τρόπο που να μην αλλοιωθεί ο υπάρχον πληθυσμός, αλλά να γίνει ενσωμάτωσή των.
Κι αυτό είναι μια λύση για την διαιώνιση μόνον της γλώσσας, όχι των άλλων χαρακτηριστικών του ελληνικού έθνους. Αυτό δεν προβλέπεται να επιβιώσει για πάνω από 4-5 αιώνες. Αν υποθέσουμε ότι θα υπάρχει πλανήτης ως τότε…