Το τελευταίο διάστημα είδαν το φως της δημοσιότητας οι υποθέσεις τριών νεαρών γυναικών που αναγκάστηκαν να παρατήσουν τα νεογέννητα μωρά τους σε εισόδους πολυκατοικιών. Μία στη Θεσσαλονίκη και δύο στη Νέα Ιωνία.
Έχουμε σκεφτεί ποτέ μέσα σε αυτά τα χρόνια της κρίσης ποιος είναι ο αριθμός των γυναικών που παράτησαν τα παιδιά τους υπό το βάρος της αδυναμίας να τα ζήσουν; Κι αν μπορούμε να υποθέσουμε έναν αριθμό που δεν υπάρχει ακόμα σε κάποια στατιστική, μπορούμε να σκεφτούμε το πόσο μεγαλύτερος είναι αυτός των γονιών που σκέφτηκαν πολύ σοβαρά να αφήσουν το παιδί τους, αλλά τελικά δεν το έκαναν; Ή αυτών που απευθύνθηκαν σε δομές για βοήθεια;
Σίγουρα ο συνολικός αριθμός θα μας τρόμαζε. Μέσα σε αυτές τις περιπτώσεις έρχονται να προστεθούν και οι πρόσφυγες. Πάρα πολλοί απ΄αυτούς αντιλαμβάνονται ότι με το παρόν καθεστώς της ανικανότητας της Ε.Ε. να τους απορροφήσει, ίσως τους στείλουν πίσω από κει που ήρθαν. Γι΄αυτό παρατούν τα παιδιά τους υπό την ελπίδα να τους προσφερθεί παραπάνω χρόνος παραμονής στην Ελλάδα και μια ακόμα ευκαιρία να γλυτώσουν από τον όλεθρο της χώρας τους.
Όλα αυτά δεν είναι το ξεκίνημα μιας φιλοσοφικής-κοινωνικής συζήτησης, μιας ψυχανάλυσης της κοινωνίας. Είναι το πρελούδιο ενός δυσεπίλυτου προβλήματος που έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις. Σε πάρα πολλές ψυχιατρικές μονάδες των νοσοκομείων Παίδων της χώρας, στοιβάζονται παιδιά που έχουν σταλεί εκεί με εισαγγελική παραγγελία για να τους παρασχεθεί ψυχολογική υποστήριξη και συναισθηματική κατεύθυνση.
Το πρόβλημα όμως είναι πως σχεδόν όλα τα νοσοκομεία δεν διαθέτουν καν τις απαραίτητες ειδικότητες ή τις διαθέτουν σε αριθμό που δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες. Η ανακοίνωση της Ελληνικής Παιδοψυχιατρικής Εταιρείας για το τι συμβαίνει στο νοσοκομείο “Αγία Σοφία” και στο “Αγλαΐα Κυριακού” είναι ενδεικτική:
«Παρατηρείται συχνά το φαινόμενο παιδιά, σωματικά και ψυχικά υγιή, να περιφέρονται στις κλινικές των Νοσοκομείων, αποκομμένα από τις καθημερινές εκπαιδευτικές ασχολίες και το οικογενειακό τους περιβάλλον, βιώνοντας τον θυμό, τον φόβο, την αγανάκτηση και τη θλίψη, χωρίς να αντιλαμβάνονται το λόγο για τον οποίο βρίσκονται σε αυτήν την κατάσταση
Η σωστή και ασφαλής για το παιδί διαδικασία προβλέπει ότι ο εισαγγελέας επικουρείται από ομάδα ειδικών και διερευνά την κατάσταση του παιδιού. Αυτό που γίνεται στην χώρα μας είναι ο εισαγγελέας να ζητεί την απομάκρυνση του παιδιού από το πιθανά προβληματικό περιβάλλον του, θεωρώντας πως έτσι το προστατεύει, και να το στέλνει στο νοσοκομείο Παίδων για παιδοψυχιατρική και παιδιατρική εκτίμηση.
Σαν να μην γνωρίζει πως στα παιδιατρικά νοσοκομεία τα παιδιά παραμένουν για μήνες. Ή σαν να μην γνωρίζουν πως από τα Νοσοκομεία τα παιδιά τοποθετούνται σε δομές τυχαία, µε αποκλειστικό γνώμονα τη διαθεσιμότητα που υπάρχει τη δεδομένη χρονική στιγμή, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι ιδιαιτερότητες και οι εξατομικευμένες ανάγκες κάθε παιδιού».
Η τελευταία καταμέτρηση στα δύο νοσοκομεία έδειξε 48 παιδιά που βρίσκονται εκεί, τα περισσότερα χωρίς εμφανή ψυχολογικά προβλήματα. Η απότομη αποκοπή τους όμως από το γνωστικό τους περιβάλλον, είναι πιθανό να τους προκαλέσει τέτοια. Οι εκτιμήσεις της εταιρείας μιλούν για αριθμό που αυξάνεται διαρκώς και κάνουν λόγο για καταχρηστική πρακτική από τις εισαγγελικές αρχές.
Δεν είναι όμως μόνο αυτές που συμμετέχουν θέλοντας και μη σε αυτόν τον φαύλο κύκλο. Είναι και οι διάφορες ΜΚΟ και οργανώσεις που ασχολούνται με τους πρόσφυγες, που οδηγούνται σε καταγγελίες προς τους εισαγγελείς για το περιβάλλον ορισμένων παιδιών.
Καταλαβαίνει κανείς πως υπάρχει μια πολυπλοκότητα στο πρόβλημα που το καθιστά δύσκολο προς γρήγορη επίλυση, ιδίως όταν υπάρχουν τόσα άλλα ζητήματα που έχουν προτεραιότητα στην κρατική ατζέντα.