10.000 άτομα πήραν μέρος στην ψηφοφορία του Menshouse και ανέδειξαν με την ψήφο τους άνδρα της χρονιάς, τον γιατρό, Ανάργυρο Μαριόλη.
Ο Ανάργυρος Μαριόλης μεγάλωσε σε ένα χωριό που είχε-δεν είχε δέκα κατοίκους όλους κι όλους. Σε ένα από εκείνα τα μέρη που η αλληλοβοήθεια και η συμπαράσταση δεν αποτελεί έκφραση εθελοντισμού, αλλά συνιστά κομμάτι της ενστικτώδους ανθρωπιάς μας.
Όπως τα αγελαία θηλαστικά, που μαζεύονται παρέα και στριμώχνονται για να αντιμετωπίσουν από κοινού το κρύο, έτσι και οι άνθρωποι στις μικρές κοινωνίες, κουβαλούν στο dna τους την επίγνωση ότι μόνοι πολύ δύσκολα θα τα βγάλουν πέρα. Σε μέρη που το κράτος λόγω αδυναμίας ή αδιαφορίας απουσιάζει, καμιά πυροσβεστική υπηρεσία δεν θα καταφέρει να σβήσει μια φωτιά σε ένα σπίτι. Αν δεν τρέξεις εσύ για τον γείτονα ή εκείνος για σένα, δεν θα τρέξει κανείς.
Κουβαλώντας τέτοιες εικόνες από τη νιότη του, έχοντας δάσκαλο στο δημοτικό τον ίδιο τον πατέρα του και ωριμάζοντας μέσα από αυτοσχέδια, μοναχικά παιχνίδια, ο Ανάργυρος Μαριόλης αποφάσισε να γίνει γιατρός, χωρίς ίσως και ο ίδιος να περίμενε ότι αυτό που για εκείνον σημαίνει απλά δουλειά και σεβασμός στον Όρκο του Ιπποκράτη, θα τον μετέτρεπε σε «Ήρωα της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας», «Πρότυπο της Γενικής Ιατρικής», αλλά και «Σαμαρείτη της Σπάρτης», όπως είναι μερικοί μόνο από τους χαρακτηρισμούς που του αποδίδουν.
Η σκληρή γη της Μάνης βγάζει ανάλογους ανθρώπους. Τραχείς, αψείς, σκληρούς, μα έντιμους. Ανθρώπους που καταλαβαίνουν ότι σ’ αυτούς τους τόπους τίποτα δεν έρχεται εύκολα. Κι ανθρώπους που εκτιμούν όσο ελάχιστοι την βοήθεια που τους προσφέρεται, την οποία απλόχερα θα έδιναν και οι ίδιοι.
Όταν επισκέφτηκε την Αρεόπολη υπολόγιζε ότι η παρουσία του θα περιοριζόταν σε μερικούς μήνες. Τόσους ώστε να προλάβει να βάλει πλάτη, μπας και δώσει λίγη ιατρική βοήθεια σε αυτούς τους ξεχασμένους κατοίκους που μάταια περίμεναν το κράτος για να περισώσει αυτό το… κάτι σαν Κέντρο Υγείας, το οποίο είχε ρημάξει η έλλειψη ουσιαστικού ενδιαφέροντος και πρόνοιας της Πολιτείας.
Τώρα το πώς αυτές μερικές δεκάδες μέρες κοντεύουν να γίνουν ολόκληρη δεκαετία μόνο ο ίδιος το γνωρίζει και κατά καιρούς έχει αποπειραθεί να εξηγήσει σε συνεντεύξεις του. Στην ουσία αυτό που προσπαθεί είναι να μεταφέρει το συναίσθημα και όχι την λογική. Ακόμη και η λογική, βλέπεις, υποτάσσεται όταν μιλάει η καρδιά, τα βιώματα και οι πηγαίες επιθυμίες των ανθρώπων.
Κορυφαίος γιατρός στην Ευρώπη για την χρονιά που έκλεισε, βραβευμένος από την Ακαδημία Αθηνών το 2016 και επιλογή των αναγνωστών του Menshouse στην ψηφοφορία για τον Άντρα της Χρονιάς, κατόρθωσε να γυρίσει με αποστροφή το κεφάλι του στην στερεοτυπική εικόνα που (σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένα) έχει ο κόσμος κατά νου για την… φάρα του. Φακελάκια, μίζες, μη έκδοση απόδειξης, επίδειξη ισχύος και πλούτου λόγω επαγγέλματος δεν είναι τα στοιχεία που του ταιριάζουν. Ποτέ δεν ήταν…
Είχε αφήσει άλλωστε τα διαπιστευτήριά του από την εποχή της νιότης του (πριν καν πάρει καλά-καλά το χαρτί του, στα 30 του) όταν στον Βύρωνα ίδρυσε το πρώτο Κέντρο Υγείας Αστικού Τύπου στην Ελλάδα. Ένα μέρος που η φροντίδα έγινε απόλυτη προτεραιότητα, ανεξάρτητα από εισοδήματα, χρώμα δέρματος ή φυλή. Ένα μέρος που μερικά χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο της Αθήνας απέδειξε ότι ακόμη και σε μια αχανή, απρόσωπη κατά τα άλλα μεγαλούπολη, η ανθρωπιά μπορεί να βρεθεί στο επίκεντρο και να γίνει ο παράγοντας που θα καθορίζει τις εξελίξεις.
Προφανώς δεν μπορούμε όλοι να γίνουμε γιατροί. Και φυσικά δεν είναι δυνατόν να έχουμε την ψευδαίσθηση ότι όλοι οι υπάρχοντες γιατροί θα μπορούσαν να λειτουργήσουν όπως εκείνος. Το παράδειγμα που δίνει, όμως, ο δόκτωρ Μαριόλης, ο γιατρός όπως τον αποκαλούν απλά οι ασθενείς του, υπερβαίνει τα επαγγέλματα.
Είναι μια στάση ζωής το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο και υπάρχουν μπόλικοι τρόποι να το εκφράσεις. Αρκεί να μην προσπεράσεις αυτό που βλέπουν γύρω σου τα μάτια σου. Αρκεί να ακούσεις τις επιταγές της ίδιας της φύσης σου, που έμαθες να καμώνεσαι ότι δεν βλέπεις, υπακούοντας στις ατομικές και κοινωνικές παρωπίδες σου.
Γιατρέ, Ανάργυρε Μαριόλη, σε ευχαριστούμε.