Όποιες κι αν είναι οι πεποιθήσεις σου, όποια πολιτική θέση κι αν έχεις, το μόνο πράγμα στο οποίο μπορείς να καταλήξεις και να βρεις απόλυτη ταύτιση άποψης με όλους, είναι στο ότι τα τελευταία 24ωρα είναι πολύ σοβαρά και κρίσιμα για την Ελλάδα.
Μετά την εσωτερική κρίση που δημιουργήθηκε από την άστοχη και σίγουρα μη δημοκρατική αποστολή αστυνομικών δυνάμεων στα νησιά του βορείου Αιγαίου, ήρθε η παρουσία 13.000 ανθρώπων στα σύνορα της χώρας με την Τουρκία, στις Καστανιές, για να διογκώσει την κρίση.
Πέρα απ΄αυτή την κοινή συνθήκη στο μυαλό όλων, πιθανώς δεν υπάρχει τίποτε άλλο κοινό. Άντε και η άποψη πως όλα είναι ένα σχέδιο του Ερντογάν και μέρος του υβριδικού πολέμου που εφαρμόζει τα τελευταία χρόνια.
Οι πληροφορίες που παρουσιάζονται στα ελληνικά μέσα για όσα συμβαίνουν στις Καστανιές είναι από πολλές πηγές, αλλά αναμφίβολα είναι και χρωματισμένες πολιτικά στην πλειοψηφία τους. Κι όσες δεν είναι, στο μυαλό του αναγνώστη…είναι. Εννοώ ότι ακόμα κι αν ένα μέσο δεν υποκινείται από κάποια πολιτική σκοπιμότητα στην αποτύπωση των συνθηκών, τα μυαλά του μέσου Έλληνα αναγνώστη δεν πρόκειται ποτέ να το αποδεχτούν. Πάντοτε το μέσο θα είναι ξεπουλημένο επειδή δεν συμβαδίζει με την άποψη του.
Κι ενώ ισχύει αυτό, εν τούτοις υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που οδηγούνται με ευκολία στην διεξαγωγή συμπερασμάτων για το ποιόν των ανθρώπων που καταφτάνουν στη χώρα και στέκονται στην τουρκική πλευρά στις Καστανιές.
Οι μισοί κάνουν λόγο για λαθρομετανάστες που έχουν σταλεί από το τουρκικό κράτος για να προκαλέσουν αναταραχή στην Ελλάδα και δεν υπάρχει ίχνος ανάγκης για διαφυγή. «Στο Μαρόκο και το Αφγανιστάν έχουνε πόλεμο;» είδα πολλά σχόλια να γράφονται κάτω από σχετικές αναρτήσεις ενημερωτικών μέσων στο Facebook. Όχι, δεν έχουν πόλεμο τώρα εκεί, αλλά θέλετε να κάτσουμε να μετρήσουμε την ποιότητα ζωής και το αν ο πολίτης ζει ασφαλής;
Οι άλλοι μισοί είναι πεπεισμένοι πως πρόκειται αποκλειστικά για πρόσφυγες και όποιος δεν συναινεί σε αυτό, είναι ρατσιστής κι ας μην το γνωρίζει. Μπορεί όμως κανείς να αρνηθεί τα βιντεάκια που έχουν κυκλοφορήσει και παρουσιάζουν μια εικόνα που δεν αρμόζει στον όρο “πρόσφυγας”;
«Μην πιστεύετε όσα εμφανίζονται μπροστά σας, να εξετάζετε τις πηγές σας» συμβουλεύουν πολλοί δημοσιογράφοι ή και άνθρωποι του δημόσιου λόγου μέσα από αναρτήσεις τους. Μια νουθεσία κούφια αναμφίβολα, μιας και εκτός του ότι δεν υπάρχει παιδεία αναγνώστη στην Ελλάδα, πώς μπορεί κανείς, ακόμα και με κατάρτιση, να βρει τις πηγές εκείνες που θα του εξασφαλίσουν τη μέγιστη δυνατή αντικειμενικότητα; Αν μιλάμε για πληροφόρηση από ελληνικά μέσα, τότε αυτό φαντάζει με άλυτο γρίφο.
Αν μπορούμε εμείς, από το δικό μας μετερίζι, με κάποιον τρόπο να φωτίσουμε προς μια κατεύθυνση για τον σχηματισμό μιας γνώμης που θα ξεφεύγει από ρατσιστικά ή όποιας άλλης κακής μορφής χαρακτηριστικά, τότε μόνον τα ξένα ειδησεογραφικά μέσα και Έλληνες δημοσιογράφοι που βρίσκονται για επιτόπιο ρεπορτάζ στις Καστανιές μπορούν να προσφέρουν κάτι τέτοιο. Και για κάποιους δεν είναι με τίποτα τόσο εύκολα ανιχνεύσιμοι, όσο για εμάς που τους προτείνουμε.
Δεν είναι καθόλου εύκολο αυτά τα 24ωρα να μην υπάρξουν πλατιές μάζες που θα υποπέσουν σε τυφλές και συλλήβδην θέσεις. Είμαστε από τις χώρες της Ευρώπης με την πιο χαμηλή παιδεία αναγνώστη και χαρακτηριζόμαστε ως αναγνωστική μάζα των social media.
Τους μισούς θα τους λένε ρατσιστές, τους άλλους μισούς εθνοπροδότες. Το πρόβλημα όμως θα είναι πως ελάχιστοι από τις δύο αυτές πλευρές θα έχουν όντως τέτοια ουσία στις σκέψεις τους.
Οι περισσότεροι από τους “ρατσιστές” θα είναι απλώς φοβισμένοι, θα παρασύρονται από την πληθώρα σχολίων περί διάβρωσης της Ελλάδας και εισβολής. Οι περισσότεροι από τους “εθνοπροδότες” δεν θα είναι τίποτα λιγότερο παρά άνθρωποι που το πρώτο τους αυθόρμητο κίνητρο θα επικεντρώνεται στην αλληλεγγύη και τη βοήθεια.
Όλα τα παραπάνω το μόνο που μας δείχνουν είναι πως η παγίωση μιας θέσης για τους ανθρώπους που στέκονται έξω από τα ελληνικά σύνορα, είναι το μεγαλύτερο λάθος που μπορούμε να κάνουμε. Όπως και η απολυτότητα.
Αναμφίβολα, σε έναν τέτοιο όγκο ανθρώπων, υπάρχουν και μερικές, λίγες περιπτώσεις που δεν είναι πρόσφυγες-μετανάστες. Ή περιπτώσεις που είναι πρόσφυγες και στην μεγάλη τους απελπισία χρησιμοποιούν αθέμιτες τακτικές με σκοπό να κάνουν επίκληση στο συναίσθημα, όπως η χρησιμοποίηση των παιδιών τους που κλαίνε. Μπορούν όμως αυτές οι περιπτώσεις να καθορίσουν όλο το πλήθος; Θα ήταν αφελές και κακόβουλο να φτάσουμε σε τέτοιες γενικεύσεις.
Όπως θα ήταν αφελές να μην ακούσουμε την κραυγή βοήθειας που χρειάζονται οι Έλληνες στις περιοχές που έχουν δεχτεί τον περισσότερο πληθυσμό τα τελευταία 5 χρόνια, δηλαδή τα νησιά απέναντι από την Τουρκία.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν αποτύχει παταγωδώς, γιατί ενώ μιλάμε για κατά 90% και πάνω ποσοστό ανθρώπων που με κάποιον τρόπο συνέβαλλαν σε μια ενίσχυση της τοπικής οικονομίας, είτε μέσα από τα κονδύλια των ΜΚΟ που μίσθωναν οικήματα και οι ιδιοκτήτες τους είχαν σίγουρο νοίκι, είτε μέσα από την καθημερινή κατανάλωση αγαθών εκεί, φτάνουμε στο σήμερα να υπάρχουν φωνές που ακούγονται περισσότερο και κάνουν λόγο για πληγή. Φτάνουμε στο σήμερα και οι άθλιες συνθήκες παραμένουν, οι άνθρωποι που ήρθαν στη χώρα για βοήθεια, ζουν σε άθλιες συνθήκες κι η κατάσταση διαρκώς τονώνεται, δεν εκτονώνεται.
Τα συμπεράσματα της τελευταίας παραγράφου είναι τα μόνα στα οποία μπορεί να υπάρξει αντικειμενικότητα, γιατί δεν αποτελούν απόψεις της στιγμής, έχουν αποκρυσταλλωθεί στο πέρασμα σημαντικού χρονικού διαστήματος.
Για όσα συμβαίνουν τα τελευταία 24ωρα η οποιαδήποτε εύκολη και “κλειδωμένη” αντίληψη, δε μπορεί παρά να εμπεριέχει επικίνδυνες σκοπιμότητες.
ΥΓ. Στο παρόν κείμενο δεν συμπεριλαμβάνονται προφανώς οικτρές απόψεις για ομαδικές εκτελέσεις όπως αρκετές που εκφράζονται σε πολλές ενημερωτικές αναρτήσεις και, θέλω να πιστεύω πως, προέρχονται από πολύ μικρή μερίδα “πυροβολημένων”, οι οποίοι απλώς κάνουν περισσότερο θόρυβο από τη λογική. Αν αυτή η πεποίθηση, δική μου και πολλών, δεν ισχύει και μιλάμε για πολύ περισσότερους, τότε είναι μια καλή στιγμή να αρχίσουμε να τρομάζουμε για τους εαυτούς μας…