Μα να μπει μια ολόκληρη χώρα σε καραντίνα, ενώ έχει-δεν έχει 100 κρούσματα κορωνοϊού; Ναι, είναι η απάντηση. Εκτός κι αν προτιμά να φτάσει στο σημείο να πάρει εκ των υστέρων μέτρα και όταν πλέον η κατάσταση δεν θα είναι αναστρέψιμη.
Τον κώδωνα του κινδύνου κρούουν ολοένα και περισσότεροι επιστήμονες που καλούν τις ανά τον κόσμο κυβερνήσεις να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Ιταλίας, πριν γίνουν σαν κι αυτήν, σε ό,τι αφορά ασθενείς και νεκρούς από τον ιό. Η Ιταλία πήρε τα μέτρα κατόπιν εορτής, εμείς προλαβαίνουμε ακόμα…
Και στην περίπτωση της Ελλάδας, η πανδημία αντιμετωπίζεται με μια ατολμία, προκειμένου να μην δημιουργηθεί ίσως περαιτέρω δυσφορία και φόβος στους ήδη μουδιασμένους πολίτες.
Τα μέχρι τώρα μέτρα που έχουν ληφθεί είναι μάλλον αποσπασματικά και δίχως την τόλμη που απαιτεί η διαχείριση μιας τόσο δύσκολης κατάστασης, την ώρα που εκφράζονται φόβοι ότι είναι θέμα χρόνου και αριθμών πια να επεκταθούν τα κρούσματα με πρόοδο γεωμετρική και συνεπώς ανεξέλεγκτη.
Κλείνουν τα σχολεία, αλλά οι καφετέριες που πάνε οι μαθητές μένουν ανοιχτές, κλείνουν τα κατηχητικά, αλλά οι ναοί που συγκεντρώνονται οι ευπαθείς ομάδες, μένουν ανοιχτοί. Κλείνουν τα γήπεδα, αλλά οι τράπεζες όπου πηγαίνουν κυρίως ηλικιωμένοι που δεν γνωρίζουν από ηλεκτρονικές συναλλαγές μένουν ανοιχτές. Με λίγα λόγια μιλάμε για ΗΜΙΜΕΤΡΑ.
Τα 100 κρούσματα μέχρι σήμερα θα πολλαπλασιαστούν. Αυτό υποστηρίζουν με όση βεβαιότητα τους επιτρέπει η επιστημονική ιδιότητά τους, οι ειδικοί που απευθύνουν έκκληση στην ελληνική κυβέρνηση για γενικευμένο lock out, κατά τα πρότυπα της Ιταλίας, ειδικά μάλιστα απ’ τη στιγμή που τα δύσκολα είναι μπροστά μας καθώς ο Απρίλης είναι ο πιο κρίσιμος μήνας.
Φυσικά κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί με έναν και μόνο τρόπο. Με κεντρική απόφαση που δεν θα επιδέχεται αμφισβήτησης και δεν θα αφήνει τίποτα στην διακριτική… ευχέρεια των εμπλεκομένων. Λουκέτο παντού για (τουλάχιστον) 2 εβδομάδες με ανοιχτά μόνο τα σούπερ μάρκετ και τα φαρμακεία. Και φυσικά δουλειά απ’ το σπίτι και για τους…λεπρούς του ιδιωτικού τομέα που δεν είχαν την τύχη να μπουν στο δημόσιο.
Ο αριθμός των φορέων ή ασθενών (όποιος κι αν είναι αυτός) είναι δεδομένος και κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι επ’ αυτού. Ο μόνος τρόπος ουσιαστικής παρέμβασης είναι να ελαχιστοποιηθεί η δυνατότητα αυτών των ανθρώπων να έρχονται σε επαφή με άλλους, ιδίως όταν δεν έχουν εμφανίσει ακόμη συμπτώματα της νόσου.
Κάθε μέρα που περνάει αυτά τα νούμερα θα πολλαπλασιάζονται, επηρεάζοντας και τον αριθμό των ασθενών, με τις ελλείψεις σε προσωπικό ή κρεβάτια σε μονάδες εντατικής θεραπείας στα νοσοκομεία να αποτελούν τον μεγαλύτερο «εσωτερικό εχθρό» στη μάχη κατά της εξάπλωσης του κορωνοϊού.
Για τους Έλληνες η άνευ όρων άρνηση αποτελεί πράξη ισοδύναμη της… αντίστασης. Επίσης, ο κλασικός Ελληνάρας βγάζει από την φύση του μια τάση αντίδρασης απέναντι στην εξουσία, αρκεί βέβαια, αυτή να παραμένει σε… χαβαλεδιάρικο επίπεδο. Οι λίγοι σοβαροί ιδιωτικοί ή δημόσιοι οργανισμοί του τόπου αυτενέργησαν, όπως για παράδειγμα συνέβη με ορισμένα θέατρα τα οποία ανέστειλαν τη λειτουργία τους. Από μόνες τους, όμως, αυτές οι ενέργειες είναι αποσπασματικές και δεν είναι τίποτα παραπάνω από σταγόνες τον ωκεανό της επιδημίας.
Λουκέτο, λοιπόν. Σε σχολεία, πανεπιστήμια, καφετέριες, τράπεζες, δημόσιους χώρους συνάθροισης. Αναβολή ή και ματαίωση δρώμενων που συγκεντρώνουν παραδοσιακά κόσμο, όπως τα γήπεδα και αντίστοιχα μέτρα σε συνέδρια κλπ. Εμπάργκο πτήσεων από και προς χώρες που εμφανίζουν τα περισσότερα συμπτώματα, αυστηρότεροι έλεγχοι στις πύλες εισόδου της χώρας.
Αύξηση των δρομολογίων στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς ώστε να αποφευχθεί ο συνωστισμός και μετατροπή ολόκληρων νοσοκομείων σε χώρους όπου θα απαιτούνται αποκλειστικά φορείς ή άτομα που έχουν συμπτώματα αντίστοιχα του κορωνοϊού. Όλα αυτά είναι μέτρα που ήδη ισχύουν (όλα μαζί ή κάποια από αυτά) σε πολλές χώρες του κόσμου ήδη.
Προφανώς για να λειτουργήσει ένα εμπάργκο και μια καραντίνα τέτοιας έκτασης είναι απαραίτητη η συνεργασία και η συμμόρφωση. Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, δεν γίνεται αλλιώς. Και φυσικά κάπου εδώ εισέρχεται και αυτό που ονομάζουμε ατομική ευθύνη. Αν είναι να κλείσουν τα σχολεία, για να μαζεύεται όλη η μαθητιώσα νεολαία στις καφετέριες, το παιχνίδι θα χαθεί…
Πλέον η ελληνική κυβέρνηση είναι ενώπιον των ευθυνών της, περισσότερο από κάθε άλλη φορά στη σύντομη ως τώρα θητεία της. Έφτασε η ώρα των μεγάλων αποφάσεων. Τα ευχολόγια, τα ημίμετρα και άλλες χαλαρού τύπου αντιδράσεις δεν πρόκειται να λύσουν το πρόβλημα.
Όχι, η χώρα δεν πρέπει να μπει σε καραντίνα για να μην κολλήσουμε εγώ και εσύ. Πρέπει να μπει σε καραντίνα για να επιβραδύνουμε την εξάπλωσή του ιού και να μην αφήσουμε το Εθνικό Σύστημα Υγείας να ζήσει τον εφιάλτη της Ιταλίας. Εκεί που οι γιατροί καλούνται πλέον να βάλουν σε δεύτερη μοίρα τους ηλικιωμένους καθώς τα κρεβάτια δεν φτάνουν για όλους και προτεραιότητα έχουν οι νέοι. Οι γονείς μας, οι παππούδες μας δεν αξίζουν κάτι τέτοιο…
Αρκεί να αποφασίσουμε από κοινού για μια φορά στην ζωή μας να κάνουμε αυτό που μας λένε εκείνοι που ξέρουν, χωρίς να προτάσσουμε τον παγκοσμίως γνωστό ξερολισμό μας. Κάθε μέρα, κάθε ώρα που περνά λειτουργεί εναντίον μας…
Διαβάστε ακόμα: Δεν σε αγγίζει κανείς: Η νέα υπηρεσία των σούπερ μάρκετ λόγω κορωνοϊού που σώζει ζωές