Μια έξυπνη, από όποια πλευρά κι αν το δεις, διαφήμιση της ΑΒ Βασιλόπουλος με αφορμή την Γιορτή του Πατέρα, γίνεται ο λόγος να βγάλει ο καθένας από μέσα του το «ό,τι θέλει να είναι», όπως λέει και ο τίτλος της γενικότερης καμπάνιας της γνωστής αλυσίδας σούπερ μάρκετ.
Τι ενόχλησε εκείνο το κομμάτι της κοινωνίας που ξέσπασε σε αντιδράσεις; Μα η εικόνα του πατέρα που απέχει κατά πολύ από το στερεότυπο με το οποίο πιθανότατα μεγάλωσαν και οι ίδιοι. Και –κρίνοντας τα πάντα με βάση τα δικά τους εσώψυχα κι ένας Θεός ξέρει τι είδους ψυχικά τραύματα κουβαλάει ο καθένας- έστειλαν στο πυρ το εξώτερον τους εμπνευστές της και καταδίκασαν για πάντα την ίδια την εταιρεία.
Γνωστοί και μη εξαιρετέοι ηθικολόγοι και αυτόκλητοι υπερασπιστές του τρίπτυχου «Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια» ξέσπασαν σε ένα (αναμενόμενο εν πολλοίς) ανάθεμα κατά της καμπάνιας που τόλμησε να πέσει στο αδιανόητο «ατόπημα» να δείξει αυτό που στη θεωρία υποστηρίζουν ακόμη και οι ίδιοι. Ότι, δηλαδή, για τα παιδιά τους θα έκαναν τα πάντα. Τα πάντα; Όχι ακριβώς… Είπαμε τα πάντα, αλλά όχι και να κάτσουμε να μας μετατρέψει η κόρη μας σε… πριγκίπισσα. Κάπου μεταξύ μας, λένε, να υπάρχει κι ένα όριο σε αυτά τα πάντα… Όχι και να κάτσουμε να μας βάφει τώρα, λες και είμαστε τίποτα… ντιγκιντάνγκες…
«Μπαμπάς είναι όλα αυτά που θέλεις και ακόμα περισσότερα» λέει η λεζάντα που συνοδεύει την φωτογραφία. Κι αν κάτσεις να το σκεφτείς λιγάκι καλύτερα (εφόσον επιτρέψεις στο μυαλό σου να ξεφύγει από τις αγκυλώσεις του οποίου είναι δέσμιο) αν υπάρχει ένα κομμάτι της κοινωνίας που θα μπορούσε να αντιδράσει, αυτό θα βρισκόταν στο απέναντι άκρο από εκείνο που σήμερα ξεσπαθώνει ξερνώντας ομοφοβικό μίσος.
Δηλαδή ΙΣΩΣ η συγκεκριμένη κοινότητα θα είχε το δικαίωμα να πει ότι το να θεωρείται ακραία αυτή η εικόνα και υπέρβαση, κάπου το λες και προσβλητικό. Όμως κάτι τέτοιο (ευτυχώς) δεν συνέβη, καθώς φαίνεται πως στάθηκαν στο πραγματικό μήνυμα και τις προεκτάσεις του που δεν ξεπέρασαν ποτέ το πλαίσιο που δημιουργεί η «ιερή» σχέση και ο αιώνιος δεσμός μεταξύ ενός πατέρα και του παιδιού του.
Κάποια χέρια, όμως, ό,τι κι αν πιάσουν το λερώνουν. Ακόμη κι αυτό…
Ενδεχομένως για εκείνους και τις «μάτσο» καταβολές τους, η… σωστή διαφήμιση, αυτή που «προάγει» το «σωστό» πρότυπο οικογένειας, θα ήθελε την κόρη να υποδέχεται τον μπαμπά φέρνοντάς του παντόφλες και εφημερίδα στο τραπέζι, την ίδια ώρα που ίσως στο background θα αχνοφαίνοταν η καψερή η μάνα να ετοιμάζει το φαγητό, το οποίο προφανώς ο «κύρης του σπιτιού» θα ξεκινούσε να καταναλώνει πριν καν εκείνη προλάβει να καθίσει. Γιατί, κακά τα ψέματα, με τέτοιες εικόνες μεγάλωσε ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που σήμερα θεωρεί «φυσιολογικές» τέτοιες καταστάσεις και εκφράζει πλέον δημόσια τις αναχρονιστικές και ανατριχιαστικές απόψεις της για το τι εστί «αρσενικό» και το πώς πρέπει να φέρεται στα παιδιά του.
Πραγματικά το να δοκιμάσει κανείς να μπει σε διαδικασία διαλόγου με όσους πιστεύουν ότι μέσω αυτής της διαφήμισης υποβαθμίζεται ο ρόλος του πατέρα ή του άνδρα ή ακόμη περισσότερο ότι προωθείται κάποιο πρότυπο ομοφυλoφιλίας είναι άσκοπο και μάταιο.
Είναι μια θέση τόσο εξόφθαλμα… κοντόφθαλμη που από μόνη της καθιστά την διαλεκτική ένα άχρηστο εργαλείο. Κι αυτό διότι είναι γνωστό πως ο άνθρωπος έπρεπε πρώτα να γίνει… άνθρωπος για να μάθει να τα χρησιμοποιεί. Και ορισμένοι δυστυχώς παραμένουν προσκολλημένοι στον σκοταδισμό τους. Βαριά ή όχι αυτή είναι αλήθεια και τα απολιθώματα ενός τόσο ενοχικού παρελθόντος οφείλουν να μείνουν στο παρελθόν. Χρειάζονται άλματα στην διαδικασία εξέλιξης των ειδών και να μετατρέψεις την παράνοια σε ισότιμο συνομιλητή σου και να συζητήσεις μαζί της το μέλλον των παιδιών σου.