Αν βρεθείς για πρώτη φορά στη ζωή σου σε ελευθεριακούς, αριστερούς και αναρχικούς κύκλους χωρίς να έχεις κάποια επαφή με αυτούς στο παρελθόν, αν παρακολουθήσεις ας πούμε μια συνέλευση ή κάποια εκδήλωση των εν λόγω πολιτικών χώρων, είναι δεδομένο πως αρχικά θα δυσκολευτείς πολύ να προσαρμοστείς με δυο πολύ συγκεκριμένες λέξεις που ακούγονται υπερβολικά συχνά σε αυτές τις ομαδοποιήσεις: τις λέξεις «σύντροφος» και «συντρόφισσα».
Μοιάζει κομματάκι βαρύγδουπο, λίγο γραφικό, κάπως κακογερασμένο, αναρωτιέσαι αυθόρμητα: Τι διάολο είναι αυτό που ωθεί τόσους ανθρώπους να αποκαλούν ο ένας τον άλλο με αυτόν τον χαρακτηρισμό λες και είμαστε στα χαρακώματα ενός πολέμου; Γιατί τόσος στόμφος, τέλος πάντων;
Σύντομα ωστόσο, αν μείνεις σε αυτούς τους χώρους και ζυμωθείς στην καθημερινότητά τους, θα καταλάβεις. Μια δύσκολα διαχειρίσιμη στιγμή στον δρόμο, το φούντωμα της συνειδητοποίησης πως η συλλογικοποίηση είναι δομικά ανώτερη από την ατομική πορεία, η επιτακτική αίσθηση πως πρέπει να σταθείς στο άτομο που είναι δίπλα σου γιατί ξέρεις πως αν χρειαστεί θα κάνει το ίδιο για εσένα: ναι, αργά ή γρήγορα, ο δρόμος θα σε κάνει να καταλάβεις επί της ουσίας τι σημαίνει συντροφικότητα.
Ο Θωμάς Λάλος είναι μουσικός, μέλος της ομάδας Radical Breaks, γνωστός στους Hip Hop κύκλους όπου κινείται και παράγει μουσική με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο VoxPopuli. O Αλέξανδρος Τιτκώβ από την άλλη είναι μέλος μιας άλλης καλλιτεχνικής κοινότητας: κωμικός με άλτερ έγκο την περσόνα Nightpower στο youtube και από τους πιο χαρακτηριστικούς εκπροσώπους του σύγχρονου stand up comedy, μιας σκηνής που έκανε μεγάλο μπαμ στο χώρο της κωμωδίας μέσα στα 10s.
(Στο παρακάτω βιντεοκλίπ του VoxPopuli, θα τους δείτε και τους δυο:)
Ο Θωμάς και ο Αλέξανδρος, μέλη και οι δυο της Αναρχοσυνδικαλιστικής Πρωτοβουλίας Ροσινάντε, έχουν βρεθεί σε πολλές διαδηλώσεις και πορείες στη ζωή τους. Μια από αυτές, η αντιφασιστική συγκέντρωση που έγινε στην πλατεία Βικτωρίας την προηγούμενη εβδομάδα, είναι δεδομένο πως θα τους μείνει αξέχαστη.
Το οριακά σοκαριστικό βίντεο της σύλληψής τους σε εκείνη την πορεία εξαπλώθηκε με ταχύτητα σφαίρας στο διαδίκτυο, μέσα σε λίγες ώρες το είδε όλη η Ελλάδα και έγινε η αφορμή για να ανοίξει εκ νέου και σε κεντρικό επίπεδο η συζήτηση αναφορικά με την αστυνομική αυθαιρεσία και την αλόγιστη χρήση βίας κατά διαδηλωτών. Τα συναισθήματα που προκάλεσε δε υπήρξαν πολύμορφα. Από τη μία, προκλήθηκε οργή και αγανάκτηση με την επίδειξη αυταρχισμού που έγινε πάνω στα σώματά τους. Από την άλλη ωστόσο, υπήρξε έντονη η συγκίνηση για το γεγονός ότι ο Θωμάς, ενώ μπορούσε να τραπεί σε φυγή και να γλυτώσει τη σύλληψη, γύρισε στο σημείο της επίθεσης για να σώσει τον Αλέξανδρο.
Πλάι στη βάναυση εικόνα της αστυνομικής βίας, στριμώχτηκε η οπτικοποίηση της συντροφικότητας, η συνειδητοποίηση πως αυτή η τελευταία είναι πιο δυνατή από κάθε αστυνομικό χτύπημα, η απάντηση στο γιατί κάποιοι άνθρωποι αποκαλούν «σύντροφο» ο ένας τον άλλο.
Μερικές μέρες μετά την αποφυλάκισή τους και την τραγελαφική επιβολή περιορισμού κυκλοφορίας τους στα Εξάρχεια και απαγόρευσης συμμετοχής σε διαδηλώσεις μέχρι να δικαστούν, ο Θωμάς και ο Αλέξανδρος βρέθηκαν με το Menshouse και απάντησαν σε μερικές ερωτησούλες:
Έχει δει όλη η Ελλάδα τη στιγμή τη σύλληψή σας, ξέρουμε όλοι πως ακριβώς έχει γίνει το σκηνικό και θα ήθελα να μου πείτε τι ακριβώς περνούσε από το μυαλό σας εκείνες τις στιγμές. Τι περνάει δηλαδή από το μυαλό ενός τύπου που μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα βλέπει έναν φίλο του να τρώει ξύλο από τόσους αστυνομικούς, κάνει το αψυχολόγητο και ορμάει να τον σώσει και ξαφνικά βρίσκεται και αυτός περικυκλωμένος να δέχεται ξύλο; Ή τι περνάει από το μυαλό κάποιου που από το πουθενά αρχίζουν να τον ξυλοφορτώνουν και στο καπάκι βλέπει και τον φίλο του να είναι δίπλα και να τις τρώει μαζί του; Όταν φέρνετε στο μυαλό σας το σκηνικό θυμάστε τι σκεφτόσασταν εκείνη τη στιγμή;
Αλέξανδρος Τιτκώβ: Καταρχήν, ήμασταν ήδη σε πανικό γιατί φαινόταν ότι θα μας γίνει επίθεση. Η ψυχολογία μας ήταν ότι «έρχονται οι φονιάδες και δεν το έχουμε με τίποτα να συγκρουστούμε μαζί τους» και γι’ αυτό όταν τους είδαμε αρχίσαμε να τρέχουμε. Εγώ τους έβλεπα να πλησιάζουν και ήταν ξεκάθαρο το τι ήθελαν να κάνουν. Ε, τους βλέπω να έρχονται κατά πάνω μου και να βρίζουν, δεν μου είπαν καν κάτι του στιλ «συλλαμβάνεσαι». Παρ’ όλα αυτά δεν περίμενα να ρίξουν τόσο ξύλο. Έφαγα την πρώτη και σκέφτηκα: «οκ, τώρα θα σταματήσουν». Αλλά συνέχιζαν, δεν σταματούσαν, κάποια στιγμή τους είπα «φτάνει», εντωμεταξύ με είχαν στη γωνία, με είχαν ακινητοποιημένο, μπορούσαν απλά να με συλλάβουν. Έτσι κι αλλιώς, δεν θα αντιστεκόμουν γιατί με είχαν. Μόνο και ένας τους να ήταν πάλι με είχε, πόσο μάλλον όλοι αυτοί. Βέβαια, εκείνη τη στιγμή δεν ένιωθα πόνο από την αδρεναλίνη. Σκεφτόμουν πως μπορούσα να πείσω έναν τύπο που έχει λάβει εντολή να βαράει και όλη του η ζωή είναι αυτό, να σταματήσει. Έλεγα «φτάνει» και περίμενα πως δεν μπορεί, θα σταματήσουν.
Και πως το εξηγείς τόσο μένος;
Αλέξανδρος Τιτκώβ: Νομίζω ότι αφενός ήθελαν να ξεσπάσουν και αφετέρου είχαν εντολή να λειτουργήσουν παραδειγματικά. Ήθελαν να δείξουν ότι όποιος στηρίζει τους πρόσφυγες αυτό θα πάθει. Αλλά εκείνη τη στιγμή το μόνο που σκεφτόμουν είναι τι να κάνω για να μην συνεχίσω να τις τρώω. Όταν έσκασε ο Θωμάς και τον είδα σκέφτηκα «μα καλά, τι πάει να κάνει, τρελός είναι; Τι νομίζει ότι θα κάνει;».
Για πες και εσύ Θωμά: τι σου πέρασε από το μυαλό; Τι πήγες να κάνεις εκείνη τη στιγμή;
Θωμάς Λάλος: Καταρχάς, όταν τους είδα να έρχονται μου φαινόταν εντελώς παράλογο το σκηνικό γιατί δεν είχε γίνει τίποτα. Όταν ξεκίνησε η επίθεση ήταν απίστευτα τρομοκρατικό, δεν περιγράφεται να βλέπεις τις μηχανές να έρχονται κατά πάνω σου. Έφαγα κάποιες ξωφαλτσες από τα μηχανάκια, έστριψα στη γωνία και όταν κοίταξα πίσω είδα πως κάποιος έχει στριμωχτεί και δέχεται επίθεση. Όταν είδα πως είναι ο Άλεξ θόλωσε το μυαλό μου, κυρίως γιατί δεν έβλεπα μια τυπική σύλληψη. Δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα αν η σύλληψη γινόταν με τυπικό τρόπο. Αλλά εκείνη τη στιγμή είδα απλά δέκα γομάρια να τον έχουν στη μέση και να τον τσακίζουν στο ξύλο. Δεν ξέρω, απλά χώθηκα με την λογική τουλάχιστον να μην τις αρπάξει αυτός όλες. Ήταν αψυχολόγητο. Κι όμως, ακόμα και όταν με είχαν βάλει κάτω ένιωθα ότι παίζει να τη γλιτώσουμε και να τους ξεφύγουμε, δεν ξέρω γιατί το πίστευα. Όταν τελικά μας ακινητοποίησαν προσπάθησα να είμαι όσο πιο ήρεμος γίνεται για να μην χρεωθούμε και τίποτα παραπάνω, απλά κοίταξα δίπλα μου για να δω αν είναι καλά ο Αλέξανδρος.
Αλέξανδρος Τιτκώβ: Αυτά παθαίνεις Θωμά άμα νοιάζεσαι. Και φυσικά αυτά παθαίνεις αν στηρίζεις πρόσφυγες που δεν έχουν σπίτι να μείνουν, έτσι; Πρέπει απλά να κάθεσαι σπίτι σου, να μην νοιάζεσαι για τίποτα. Άμα νοιάζεσαι πρέπει να την πληρώσεις γιατί είσαι ηλίθιος. Οι έξυπνοι είναι οι φασίστες και αυτοί που πληρώνονται για να σε δέρνουν.
Θωμάς Λάλος: Ναι, αυτό ακριβώς είναι που θέλουν να δείξουν, ξεκάθαρα.
Εσείς είστε δυο παιδιά που πηγαίνετε σε διαδηλώσεις και σε πορείες και ξέρετε τι συμβαίνει στον δρόμο, ξέρετε ότι υπάρχει πολύ μεγάλη πιθανότητα να δεχθείς επίθεση από την αστυνομία χωρίς να έχεις κάνει κάτι. Υπάρχει κόσμος ωστόσο που δεν κατεβαίνει στον δρόμο, δεν έχει επαφή με πορείες και διαδηλώσεις και κοιτώντας το βίντεο της επίθεσης που δεχθήκατε δεν μπορεί να κατανοήσει ότι δεν κάνετε απολύτως τίποτα, δεν το χωράει το μυαλό του ότι όλο αυτό έγινε εντελώς απρόκλητα. Και δεν μιλάω για τους αντιδραστικούς τηλεθεατές που λένε το κλισέ «καλά να πάθουν τα κωλόπαιδα που καταστρέφουν τις περιουσίες του κοσμάκη» και τέτοια. Μιλάω για αυτούς που είναι καλοπροαίρετοι απέναντί σας, που αναγνωρίζουν την αυθαιρεσία που βιώσατε αλλά παρ’ όλα αυτά λένε «ε, δεν μπορεί, κάτι θα είπαν στους αστυνομικούς, κάπως θα τους προκάλεσαν, κάπως θα έβαλαν και αυτοί το χέρι τους, κάτι θα έκαναν». Πως σχολιάζετε αυτή την τάση που επαναλαμβάνω, αφορά ακόμα και καλοπροαίρετο και δημοκρατικό κόσμο;
Αλέξανδρος Τιτκώβ: Έχουν δίκιο, κάναμε κάτι, όντως. Πήγαμε κόντρα στην ρατσιστική πολιτική του κράτους. Αυτό κάναμε, αυτή ήταν η παρανομία μας. Είμαστε απλά με το διεθνές δίκαιο αναφορικά με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες και δεν είμαστε κατσαπλιάδες ρατσιστές. Αυτό είναι το έγκλημα. Και το κράτος πρέπει να πει στους ρατσιστές και τους φασίστες «μην νομίζετε ότι θα αφήσουμε ήσυχους τους αντιφασίστες». Ανάμεσα στο να είναι καθαρή η δικαιοσύνη και να μην συλλαμβάνει ανθρώπους που δεν έκαναν κάτι παράνομο από τη μία, και το να είναι καθησυχασμένοι οι ρατσιστές από την άλλη, το κράτος προτιμάει ξεκάθαρα το δεύτερο.
Θωμάς Λάλος: Εγώ το καταλαβαίνω ότι ένας άνθρωπος που δεν έχει σχέση με πορείες δεν μπορεί να του περάσει από το μυαλό πως μια τέτοια επίθεση είναι απρόκλητη. Η συνειδητοποίηση πως αυτοί που έχεις μάθει πως προστατεύουν τον κόσμο μπορεί να σε δείρουν άγρια χωρίς να έχεις κάνει κάτι ή μπορεί ακόμα και να σκοτωθείς από αυτούς όπως έχει συμβεί στο παρελθόν, είναι μια βαριά συνειδητοποίηση, δεν είναι εύκολο ψυχολογικά. Εμείς είμαστε κινηματικοί άνθρωποι, κατεβαίνουμε σε διαδηλώσεις, έχουμε δει πολλά σκηνικά και ξέρουμε τι συμβαίνει. Αλλά όταν έχεις μεγαλώσει μαθαίνοντας πως η αστυνομία υπάρχει για να σε προστατεύει είναι δύσκολο να αποδεχθείς πως δεν είναι ακριβώς έτσι. Το καταλαβαίνω απόλυτα. Ευτυχώς, βγήκαν αυτά τα βίντεο στη δημοσιότητα και ευτυχώς που υπάρχουν και δημοσιογράφοι που είναι μαχητικοί και θέλουν να λένε την αλήθεια. Γιατί θέλει θάρρος και κότσια να βρεθείς σε ένα τέτοιο σκηνικό και να καλύψεις το θέμα ακριβώς όπως έγινε. Διότι στο παρελθόν την έχουν πληρώσει και δημοσιογράφοι που βρέθηκαν μπροστά σε αυθαιρεσίες αστυνομικών. Οι ρόλοι που έχουμε μάθει στο σχολείο δεν ισχύουν ακριβώς έτσι, κατά τη γνώμη μου το κράτος και η αστυνομία είναι θεσμοί που βρίσκονται ενάντια στην κοινωνία. Όπως έχει πει και ο Αλμπέρ Καμί: «Ένα κράτος δεν μπορεί να έχει εξ’ ορισμού καμία ηθική. Το περισσότερο που μπορεί να έχει είναι μια αστυνομία».
Αλέξανδρος Τιτκώβ: Είναι πράγματι δύσκολη η συνειδητοποίηση πως στη θέση που βρεθήκαμε εμείς θα μπορούσε να βρεθεί ο οποιοσδήποτε. Και εμείς λέμε απλά κάτι βασικό: να μην μένουν άστεγοι οι πρόσφυγες πολέμου. Δεν χρειάζεται να είσαι αναρχικός ή αριστερός για να το πεις αυτό, μπορεί να το πει και ένας φιλελεύθερος ή ένας απλός δημοκράτης. Εντάξει, εμείς είμαστε ακραία στοιχεία. Αλλά ακόμα και ένας συνεπής φιλελεύθερος θα μπορούσε να βρίσκεται σε αυτή τη συγκέντρωση απέναντι στους φασίστες και ακόμα και αυτός, που δεν θέλει επανάσταση ή να πέσει ο καπιταλισμός ξέρω’ γω, θα μπορούσε να φάει ξύλο.
Πείτε μερικά πράγματα για τη διαδήλωση που γινόταν εκείνη την ημέρα. Διότι πήρε μεγάλη δημοσιότητα το πέσιμο που φάγατε και ξεχάστηκε το γιατί ήσασταν εκεί. Τι διαδήλωση γινόταν στην πλατεία Βικτωρίας εκείνο το απόγευμα;
Αλέξανδρος Τιτκώβ: Ας τα πάρουμε από την αρχή λοιπόν. Υπάρχει ο νόμος Μυταράκη, ο οποίος αφήνει άστεγους ένα σωρό πρόσφυγες, τους στερεί αυτονόητα δικαιώματα που ορίζει το διεθνές δίκαιο και ουσιαστικά τους ωθεί στο να κοιμούνται στις πλατείες. Μια από τις πλατείες αυτές είναι η πλατεία Βικτωρίας. Κάτι παρόμοιο είχε γίνει και το 2015 στην πλατεία Βικτωρίας. Και τότε και τώρα συγκροτήθηκαν κάποιες ρατσιστικές επιτροπές κατοίκων για να πουν ότι δεν γουστάρουν τους πρόσφυγες και δεν τους θέλουν στις γειτονιές τους. Μια τέτοια επιτροπή κάλεσε σε αντιπροσφυγική συγκέντρωση και εμείς βρεθήκαμε εκεί για να προστατέψουμε τους πρόσφυγες και να εναντιωθούμε στον ρατσισμό τους.
Θωμάς Λάλος: Καταρχάς, αυτές οι επιτροπές που πλασάρονται ως δήθεν αυθόρμητες ομάδες αγανακτισμένων κατοίκων είναι στην πραγματικότητα απόλυτα οργανωμένα κομμάτια, είναι οργανωμένες ρατσιστικές ομάδες που κάνουν αυτό που δεν μπορούν να πουν ανοικτά οι ρατσιστές δημοτικοί σύμβουλοι και πολλές φορές και η αστυνομία. Είναι ομάδες που βρίσκονται σε πλήρη σύμπνοια με την ρατσιστική πτυχή του κράτους. Πριν τη συγκέντρωση βρισκόντουσαν σε απόλυτη επαφή με την δημοτική αρχή για να κάνουν τελικά, τη συγκέντρωση χωρίς προβλήματα.
Αλέξανδρος Τιτκώβ: Γι’ αυτό άλλωστε σε αυτή την κατά τα άλλα ακομμάτιστη συγκέντρωση συμμετείχε και ο Κασιδιάρης με τον Μπογδάνο.
Θωμάς Λάλος: Ακριβώς. Και η αντισυγκέντρωση που έγινε απέναντί τους ήταν πάρα πολύ σημαντική γιατί δείχνει πως σε αυτή την πόλη υπάρχουν πολλοί περισσότεροι άνθρωποι που δεν μισούν τους πρόσφυγες, που τους θέλουν στα σχολεία, στις δουλειές, στις πλατείες, να ζουν μια ζωή όπως όλοι οι υπόλοιποι. Αυτοί οι θλιβεροί τύποι που λένε πως δεν θέλουν τους πρόσφυγες στην πλατεία ήταν απλά 17 νοματαίοι και αν δεν είχαν τόσα χρόνια τις πλάτες της Χρυσής Αυγής θα φαινόταν πόσο λίγοι είναι. Στην συγκέντρωση ήμασταν περίπου 500 αλληλέγγυοι στους πρόσφυγες και αυτοί ούτε με την βοήθεια των πληρωμένων μπράβων δεν μπόρεσαν να φτάσουν τα 30 άτομα. Εμείς είχαμε αποφασίσει πως η δική μας συγκέντρωση θα είναι ειρηνική διότι στην πλατεία Βικτωρίας βρισκόντουσαν μικρά παιδιά προσφυγάκια μαζί με τις μητέρες τους και απέναντι στους μαχαιροβγάλτες φασίστες δεν θα ρισκάραμε ποτέ την ασφάλειά τους. Ανάμεσά μας υπήρχε μια κλούβα και ανταλλάζαμε απλά συνθήματα. Φυσικά, η αστυνομία είχε πλάτη τους φασίστες και πρόσωπο προς τα εμάς, ήταν επιθετική δηλαδή απέναντι μας. Τελικά, όταν η αστυνομία άρχισε να γίνεται πολύ επιθετική αποχωρήσαμε προς Πατησίων και εκεί μας έγινε πέσιμο.
Αλέξανδρος Τιτκώβ: Η μπάλα εν τω μεταξύ παίρνει και μετανάστες, που είναι μόνιμοι κάτοικοι Ελλάδας. Μας λένε ότι τους ενοχλούν οι πρόσφυγες που ήρθαν πρόσφατα στην Ελλάδα και δεν έχουν που να μείνουν αλλά οι ρατσιστές μπορεί να την πέσουν και σε Πακιστανούς που μένουν στην Ελλάδα 15 χρόνια και έχουν χαρτιά, είναι νόμιμοι και δουλεύουν εδώ. Το ζήτημα είναι καθαρά ρατσιστικό και στρέφεται απέναντι σε όσους δεν είναι Έλληνες, δεν έχει να κάνει μόνο με τους πρόσφυγες.
Είστε και οι δυο μέλη καλλιτεχνικών κύκλων: ο ένας Stand Up κωμικός και ο άλλος Ηip Ηop μουσικός. Και η stand up κοινότητα και η Hip Hop κοινότητα βρέθηκαν σύσσωμες στο πλευρό σας, μόνο μερικές εξαιρέσεις δεν δήλωσαν αλληλεγγύη. Έχουμε να κάνουμε με δυο τέχνες που είναι από τη φύση τους αντιρατσιστικές;
Θωμάς Λάλος: Το Hip Hop έχει ξεκινήσει από μαύρους καταπιεσμένους εργάτες των γκέτο. Είναι από τη φύση της μια αντιρατσιστική μουσική, θίγει σε μεγάλο βαθμό το ζήτημα της αλληλεγγύης. Υπάρχουν βέβαια και οι εξαιρέσεις αλλά έχει μια παράδοση αυτή η μουσική. Για παράδειγμα, στην πρόσφατη εξέγερση που έγινε στις ΗΠΑ μετά τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ πολλοί ράπερς, ακόμα και λιγότερο πολιτικοποιημένοι, πήραν μια πολύ αξιόλογη θέση. Αντίστοιχη θέση έχει πάρει το Hip Hop σε πολλά γεγονότα και σε άλλες χώρες. Στην Ελλάδα το Hip Hop είχε πολιτικό λόγο από τη γέννησή του και πολλά μέλη της κοινότητας συμμετείχαν πάντα σε διαδηλώσεις. Ειδικά μετά το 2013 και τη φασιστική δολοφονία του Παύλου Φύσσα υπήρξε μια πολύ μεγάλη κινητοποίηση. Πρόσφατα, σύσσωμη η Hip Hop κοινότητα είχε υπογράψει ένα κείμενο για τη δίκη της Χρυσής Αυγής, μέσω του οποίου έπαιρνε θέση εναντίον της και πολλά μέλη της κοινότητας έδιναν το «παρών» στη δίκη. Στη δική μου περίπτωση, με στήριξαν άμεσα η ομάδα μου, οι Radical Breaks και γενικά, πολλοί καλλιτέχνες. Σε ένα κείμενο που έγραψα για τη σύλληψή μου, χρησιμοποίησα μια φράση ενός πολύ γνωστού Hip Hop κομματιού, το «All we got is us». Αυτή η φράση αποτυπώνει το τι ισχύει μέσα στη Hip Hop κοινότητα, το πόσο έντονο είναι το αίσθημα της αλληλεγγύης.
Αλέξανδρος Τιτκώβ: Αυτό ακριβώς μου είπε ο Θωμάς όταν μας είχαν συλλάβει και του είπα «μα καλά, τι πήγες και έκανες, γιατί χώθηκες;». Μου είπε: «All we got is us». Όσον αφορά τη δική μου κοινότητα, εντάξει, μπορεί να μην είναι μια αμιγώς πολιτική τέχνη αλλά στο stand up και στη κωμωδία γενικότερα, αν εξαιρεθούν κάτι Σεφερλήδες και κάτι τέτοιοι, έχουμε μια παιδεία ότι ο ρατσισμός είναι γελοίος και θα τον διακωμωδήσουμε ή ότι θα κάνουμε πλάκα με τους μπάτσους. Η κοινότητα λοιπόν με στήριξε με τη μία γιατί ήταν το αυτονόητο. Είναι υπέροχο να σε στηρίζουν οι συνάδελφοί σου, εκείνοι με τους οποίους έχετε τα ίδια αφεντικά και που τρώτε τα ίδια οικονομικά ζόρια, είναι υπέροχο να είναι δίπλα σου, να είναι εκεί για εσένα.
Θωμάς Λάλος: Πολύ σύντομα θα γίνουν και συναυλίες και παραστάσεις οικονομικής αλληλεγγύης από τις κοινότητές μας για τα δικαστικά έξοδα. Είναι πολύ σημαντικό αυτό το κλίμα αλληλεγγύης.
Μαζί σας συνελήφθη και ένα παλικάρι από την Αργεντινή, ο Νάτσο, που μένει μόνιμα στην Ελλάδα. Το παιδί αυτό δεν το γνωρίζατε, γνωριστήκατε μέσω της κοινής σύλληψή σας. Την επόμενη μέρα που βρισκόμασταν κάποιοι στα δικαστήρια και περιμέναμε να σας φέρουν από τη ΓΑΔΑ για να περάσετε από τον εισαγγελέα, όταν φτάσατε είδαμε πως ανάμεσα σε εσάς και σε αυτό το παιδί είχε δημιουργηθεί ένας πολύ έντονος δεσμός παρά το γεγονός ότι τον είχατε γνωρίσει απλά την προηγούμενη μέρα. Πως γίνεται να υπάρχει τέτοιο δέσιμο μεταξύ σας σε τόσο λίγο χρόνο;
Θωμάς Λάλος: Οι ουσιαστικές σχέσεις των ανθρώπων δομούνται στα δύσκολα, εκεί φαίνεται πόσα σε ενώνουν και πόσα σε χωρίζουν με τον άλλο. Και επειδή η σύλληψή μας ήταν μια δύσκολη στιγμή, με το παιδί αυτό ήρθαμε πολύ κοντά. Εκείνη τη στιγμή ξέρεις πως πρέπει να σταθείς στο ύψος σου όχι μόνο για εσένα αλλά και για τους δίπλα σου. Ήταν μια συλλογική εμπειρία και για εμένα και για τον Αλέξανδρο και για τον Νάτσο και αυτή η αίσθηση, η αίσθηση της αλληλεγγύης, δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα. Πραγματικά, με τίποτα.
Αλέξανδρος Τιτκώβ: Ο Νάτσο είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος. Μακάρι να τον είχα γνωρίσει σε κάποιο πάρτι και όχι σε μια τέτοια συνθήκη. Είναι ένα παιδί με χρυσή καρδιά, δεν σταμάτησε στιγμή να χαμογελάει, μου έδινε συνέχεια ελπίδα. Αυτό που έκανε ο Θωμάς και η στάση αυτού του παιδιού με γέμιζαν χαρά παρά τη δύσκολη φάση. Ένιωθα ότι ακόμα και αν όλο το κράτος είναι από πάνω σου και σε πατάει μπορεί να μην σε νοιάζει γιατί δίπλα σου είναι οι καλύτεροι άνθρωποι και άμα είμαστε ενωμένοι δεν θα μας πειράξει τίποτα. Και γνωρίσαμε στη ΓΑΔΑ και άλλα απίστευτα παιδιά. Νιώθω ότι ανήκω μαζί με τον Νάτσο, αυτόν τον Αργεντίνο χίπη, τον Θωμά που μπαίνει μπροστά για να μην φάει ξύλο ο σύντροφός του, με τον Παλαιστίνιο που κολύμπησε μέχρι τον Φαρμακονήσι, με τον Κούρδο φυλακισμένο που τον κατηγορούν για το τίποτα, όλοι αυτοί είναι τα καλύτερα παιδιά. Είναι αστείο αυτό που πιστεύουν οι φασίστες μαχαιροβγάλτες, αυτά τα τσιράκια ότι μπορούν να τα βάλουν με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, με ανθρώπους που έχουν βιώσει απίστευτες δυσκολίες και έχουν τόσο μεγάλες αντοχές. Τι να τους πουν αυτοί οι κακομοίρηδες οι ρατσιστές;