Όπως έλεγε και μια όχι και τόσο παλιά διαφήμιση- την οποίαν ποντάρουμε τα λεφτά μας ότι μάλλον τη θυμάστε…- «παιδιά, τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά». Και δυστυχώς για όλους μας, όσο περνάνε οι μέρες γίνονται απείρως σοβαρότερα.
Η Ελλάδα μετά τον πολύ καλό βαθμό που πήρε στην αντιμετώπιση του πρώτου κύματος της πανδημίας του κορωνοϊού (λόγω των αυστηρότατων, μα αναγκαίων, μέτρων), εσχάτως πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο κι από κει, με μαθηματική ακρίβεια, στο χείριστο.
Η συνεχής άνοδος των νέων κρουσμάτων είναι βέβαια ανησυχητική (την Τρίτη, θυμίζουμε, ανακοινώθηκαν 196 νέα), όμως το ακόμα πιο ανησυχητικό είναι η αύξηση των διασωληνωμένων τις τελευταίες μέρες, κάτι που μαρτυρά πως το δεύτερο κύμα είναι προ των πυλών- αν δεν έχει έρθει ήδη, δηλαδή.
Τα 4 παιδαριώδη λάθη της κυβέρνησης που μας οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στα 700 κρούσματα τη μέρα, είναι ένα ζήτημα κάτι που πρέπει να τεθεί επί τάπητος, όπως επίσης και το πώς καταφέραμε να μετατραπούμε σε μικρό χρονικό διάστημα από χώρα- υπόδειγμα στην αντιμετώπιση του Covid-19 σε αντιπαράδειγμα. Πώς, δηλαδή, αποτύχαμε να γίνουμε μια νέα… Νέα Ζηλανδία.
Η χώρα του Ειρηνικού Ωκεανού αποτελεί πρότυπο για όλες τις υπόλοιπες στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, καθώς εδώ και 101 ημέρες (και ολογράφως, προς αποφυγή παρεξηγήσεων: εκατόν μία) «γράφει» ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό στα νέα κρούσματα, έχοντας καταφέρει να περιορίσει τη διασπορά του ιού στο ελάχιστο.
Φυσικά, το γεγονός πως η Νέα Ζηλανδία είναι κατ’ ουσίαν μια χώρα που αποτελείται από δύο μεγάλα νησιά και αρκετά μικρότερα βοηθάει στην επιτυχή αντιμετώπιση του κορωνοϊού (είναι πολύ πιο εύκολο να «αποκοπεί» από τον υπόλοιπο πλανήτη), όμως η κυβέρνηση της χώρας προέβη σε τρεις αποτελεσματικότατες κινήσεις.
Τι ακριβώς έκαναν οι κυβερνώντες;
Κατ’ αρχάς, μόλις διαπιστώθηκε το πόσο εύκολα μεταδίδεται ο Covid-19 από το ένα άτομο στο άλλο, κινήθηκαν ταχύτατα και απομόνωσαν όλους όσους ήταν φορείς, βάζοντας άμεσα σε καραντίνα όλες τους τις επαφές. Έτσι, μέχρι να φτάσουν στο «σκληρό» lockdown διάρκειας ενός μήνα, κατάφεραν να έχουν… ξεμπερδέψει με την «άτακτη» διασπορά του ιού εντός της χώρας.
Δεύτερον, ένα τεράστιο μέρος του πληθυσμού (που δεν είναι και μικρός, μιλάμε για 5 εκατομμύρια ανθρώπους) χρησιμοποιεί το NZ Covid tracker- μια εφαρμογή για τα smartphones η οποία δείχνει πού βρίσκεται ανά πάσα στιγμή ο κάτοχος του κινητού. Επομένως, αν χρειαστεί οι αρχές να εντοπίσουν τον οποιονδήποτε (αν, δηλαδή, είναι επαφή κάποιου καταγεγραμμένου φορέα) αυτό γίνεται άμεσα και μπαίνει σε απομόνωση μέχρι να κάνει τεστ και να είναι αρνητικό.
Τέλος, το σημαντικότερο όλων: τα σύνορα της Νέας Ζηλανδίας παραμένουν κλειστά για τους… έξω, με τους Νεοζηλανδούς που επιστρέφουν στα πάτρια εδάφη να μπαίνουν υποχρεωτικά σε αυστηρή καραντίνα 14 ημερών.
Κάπως έτσι, μ’ αυτά τα άκρως αποτελεσματικά μέτρα, η καθημερινή ενημέρωση των κρουσμάτων στη χώρα είναι πιο βαρετή κι από την ανάγνωση των συστατικών της χλωρίνης: «Σήμερα Τρίτη ανακοινώνουμε μηδέν νέα κρούσματα… Σήμερα Τετάρτη μηδέν νέα κρούσματα… Σήμερα Πέμπτη μηδέν» και ούτω καθεξής, για 101 ημέρες στη σειρά, με τη βελόνα των συνολικών κρουσμάτων να είναι κολλημένη στο ωραιότατο 1219.
Ο γενικός διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, ο Tedros Adhanom Ghebreyesus, χαρακτήρισε χθες την Νέα Ζηλανδία «Παράδειγμα για όλο τον κόσμο», την στιγμή που οι εμπειρογνώμονες της χώρας τονίζουν πως δεν εφησυχάζουν, καθώς έχουν δει πόσο εύκολα μπορεί ν’ αναζωπυρωθεί η πανδημία ανά πάσα ώρα και στιγμή.
Το ερώτημα που γεννάται εδώ είναι το αν θα μπορούσε η Ελλάδα να μιμηθεί την άκρως επιτυχή τακτική της Νέας Ζηλανδίας.
Δεδομένου του ότι στηριζόμαστε σε τεράστιο βαθμό στον τουρισμό μας, τα κλειστά σύνορα προς όλους είναι μια κίνηση μάλλον απαγορευτική, μιας και κάτι τέτοιο θα καρατομούσε οριστικά κι αμετάκλητα την ήδη πληγείσα οικονομία.
Τα άλλα δύο μέτρα, ωστόσο, είναι ευκόλως εφαρμόσιμα, έστω κι αν απαιτείται αγαστή συνεργασία μεταξύ κράτους και πολιτών, κάτι που (όπως έχει αποδειχτεί στην πράξη) δεν είναι και πολύ εύκολο στην περίπτωσή μας. Όμως…
Όμως, πλέον, μην ξεχνάμε το βασικότερο εξ όλων: τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά.
Και θα έπρεπε να κάνουμε κάτι γι’ αυτό, δε νομίζετε;