Πριν μερικές μέρες, μια ομάδα ανθρώπων που αυτοπροσδιορίζεται ως αναρχική, μπούκαρε στο γραφείο του πρύτανη της ΑΣΟΕΕ και αφού τον τραμπούκισε και τον τρομοκράτησε, του φόρεσε με το ζόρι ένα πλακάτ που έγραφε «Αλληλεγγύη στις καταλήψεις». Στη συνέχεια φωτογράφησε τον τρομοκρατημένο πρύτανη με το συγκεκριμένο πλακάτ και δημοσιοποίησε τη φωτογραφία μαζί με ένα κείμενο «ανάληψης ευθύνης», στο οποίο ξεκαθάριζε πως όλος αυτός ο ακτιβισμός είχε να κάνει με την έκφραση αλληλεγγύης στις υπό καταστολή καταλήψεις, που η κυβέρνηση έχει στοχοποιήσει τον τελευταίο ένα χρόνο και κάτι.
Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη ομάδα, ο πρύτανης αυτός έχει ευθύνη για την εκκένωση ορισμένων καταλήψεων: για κτίρια τα οποία ανήκαν στην ΑΣΟΕΕ και βρισκόντουσαν υπό κατάληψη, χρειαζόταν το δικό του «οκ» προκειμένου να εκκενωθούν από την αστυνομία. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να αμφισβητηθεί τίποτα από αυτά. Εδώ ωστόσο ξεκινάει η ουσία.
Στην πολιτική συζήτηση αναφορικά με την κοινωνική χρησιμότητα των καταλήψεων, υπάρχει το επιχείρημα που λέει πως η μετατροπή ενός άδειου κτιρίου σε έναν ζωντανό πολιτιστικό, πολιτικό και κοινωνικό χώρο μέσω της κατάληψής του είναι προτιμότερη από το να υπάρχουν άδεια, κοινωνικά άχρηστα κτίρια μέσα στην πόλη. Ακόμα και αν αυτό αντιβαίνει την ψυχρότητα του νόμου. Ο πρύτανης της ΑΣΟΕΕ μάλλον έχει μια άλλη άποψη. Ακόμα ωστόσο και αν διαφωνεί κανείς μαζί του, δύσκολα μπορεί να ταυτιστεί με την πράξη που έλαβε χώρα εναντίον του.
Αν οι υπερασπιστές των καταλήψεων θέλουν να ισχυρίζονται στα σοβαρά πως οι τελευταίες αποτελούν μέσα προώθησης ενός άλλου πολιτισμού, μιας άλλης κουλτούρας, είναι δεδομένο πως έρχονται σε αντίφαση όταν οι ακτιβισμοί τους μοιάζουν να εμπνέονται ευθέως από την λογική της διαπόμπευσης του τεντιμποϊσμού. Η κίνηση ενάντια στον πρύτανη της ΑΣΟΕΕ δεν φέρνει στον νου καμία νέα κουλτούρα, καμία δόμηση αντίληψης συνύπαρξης και αλληλεγγύης. Το ακριβώς αντίθετο: φέρνει στον νου τις εποχές που ένα αυταρχικό κράτος τιμωρούσε παραδειγματικά τους «τεντιμπόιδες», τους στοχοποιούσε με βάση τα φρονήματά τους και τους επιδείκνυε δημόσια στους δρόμους της πόλης. Ήταν μια λογική αυταρχισμού. Υποτίθεται πως οι καταλήψεις υπάρχουν για να αντικρούουν τέτοιες λογικές και όχι να τις αναπαράγουν απέναντι στους δικούς τους εχθρούς.
Και μόνο η όψη ενός τρομοκρατημένου ανθρώπου σε συνδυασμό με τη λέξη «αλληλεγγύη» αποτελεί ευτελισμό της έννοιας της αλληλεγγύης. Αλήθεια, καταλαβαίνουν οι εμπνευστές αυτής της πράξης πως αυτό που αποδεικνύουν είναι πως αποτελούν γνήσια τέκνα της κοινωνίας που υποτίθεται πως αντιμάχονται; Καταλαβαίνουν πως το μήνυμα που στέλνουν σε όσους βλέπουν με θετικό μάτι τις καταλήψεις είναι πως είναι και οι ίδιοι μια από τα ίδια και υπό αυτή την έννοια, καμία αλληλεγγύη δεν αξίζουν; Ρητορικά ερωτήματα: αν το καταλάβαιναν, ο ακτιβισμός τους θα διακατεχόταν από άλλες αξίες, όχι από τις αξίες του αυταρχισμού, όχι από την ηθική της πιο χυδαίας μορφής εξουσίας.
Δεν έχω ιδέα ποιος είναι ο πρύτανης της ΑΣΟΕΕ, ποιες οι απόψεις του, το παρελθόν του, οι πολιτικές του. Θα μπορούσα να μάθω για όλα αυτά διαβάζοντας πιο προσεκτικά το κείμενο που συνοδεύει την φωτογραφία της διαπόμπευσής του από κάτι αυτοαποκαλούμενους αναρχικούς, αλλά αρνούμαι να σπαταλήσω τον πολύτιμο χρόνο μου για κείμενα τέτοιων τύπων.
Γενικότερα, οι εποχές της «κινηματικής απογοήτευσης» μας έχουν γεμίσει με μια σειρά τάσεων, που πλασάρονται ως «αναρχικές» (και σε κάποιες περιπτώσεις, «αριστερές») χωρίς να εμπεριέχουν τίποτα το απελευθερωτικό: η πρακτική της διαπόμπευσης είναι μια από αυτές. Πρόκειται για χαρακτηριστικό τμήμα μιας τάσης των τελευταίων χρόνων που αντί να επιχειρεί να δομεί χώρους και κουλτούρες που αποτελούν παραδείγματα απέναντι από την τοξικότητα του μικροαστισμού και του ατομικισμού, πράττουν το ακριβώς αντίθετο: αγκαλιάζουν αυτή την τελευταία, την ντύνουν με (και καλά) αναρχική ρητορική και εν τέλει την ενισχύουν πανηγυρικά.
Να το πούμε με απλά λόγια για να μην μπερδευόμαστε: όποιος βλέπει την φωτογραφία ενός διαπομπευμένου ανθρώπου και δεν νιώθει αποστροφή δεν έχει καμία σχέση ούτε με τον αναρχισμό, ούτε με την αλληλεγγύη ούτε με τίποτα από όλα αυτά.
Το παλιό αναρχικό τσιτάτο που λέει «Πόλεμος με τους θεσμούς, ειρήνη με τους ανθρώπους» πρέπει να ξαναβγεί από το συρτάρι των συνθημάτων και η ουσία του να γίνει εκ νέου κατανοητή. Η τοξικότητα που καταλαμβάνει κινηματικό χώρο αρχίζει και γίνεται πολύ απάλευτη.