Όταν το καλοκαίρι του 2019 η Νέα Δημοκρατία επανεκλέχθηκε στην κυβέρνηση αντικαθιστώντας μετά από τέσσερα χρόνια τον ΣΥΡΙΖΑ, μια από τις πρώτες και πιο χαρακτηριστικές της κινήσεις ήταν η τοποθέτηση του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Η κίνηση αυτή υπήρξε ταυτόχρονα, τόσο συμβολική όσο και ουσιαστική: ήταν κοινό μυστικό πως είχε προηγηθεί μια τετραετία αμήχανης συνύπαρξης ανάμεσα στα μέλη του αστυνομικού σώματος και τα κυβερνητικά στελέχη που υπήρξαν υπουργοί και προϊστάμενοί τους. Μια αμήχανη συνύπαρξη που ήταν αποτέλεσμα των αριστερών ριζών του ΣΥΡΙΖΑ που όπως και να το κάνουμε, δύσκολα θα μπορούσαν να έχουν στενή συνάφεια με τις παραδόσεις και την κουλτούρα του αστυνομικού σώματος.
Με την τοποθέτηση του Χρυσοχοΐδη στην εν λόγω θέση, η Νέα Δημοκρατία ουσιαστικά έστειλε ένα μήνυμα στους αστυνομικούς: πλέον ο προϊστάμενός τους θα ήταν ένας «δικός τους άνθρωπος», κάποιος που αντιλαμβάνεται την δουλειά του να προΐσταται των αστυνομικών ως βαρύ και σεβάσμιο καθήκον και όχι ως μια καυτή πατάτα όπως ίσχυε στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ. Το γεγονός δε ότι η πολιτική καριέρα του Χρυσοχοΐδη έχει συνδεθεί με το ΠΑΣΟΚ και όχι με την Νέα Δημοκρατία εμπεριείχε έναν επιπλέον συμβολισμό: οι αστυνομικοί «έπρεπε» να απελευθερωθούν από τα δέσμια ενοχλητικών υπουργών και για να γίνει αυτό, η κυβέρνηση ήταν διατεθειμένη να μην ενεργήσει στενά κομματικά, τόσο πολύ αφουγκραζόταν την δυσαρέσκεια του αστυνομικού σώματος.
Οι πιο διορατικοί είχαν προβλέψει πως η αστυνομική αυθαιρεσία που καθορίζει την επικαιρότητα των τελευταίων ημερών είναι απλά η νομοτελειακή και αυτονόητη εξέλιξη εκείνης της επιλογής. Οι δυο διαδοχικές μέρες ασύλληπτης αστυνομικής καταστολής και κυρίως, δυσανάλογης των πραγματικών γεγονότων, που «έκλεισαν» την προηγούμενη εβδομάδα έδωσαν τη θέση τους στα τρελά και παλαβά που έλαβαν χώρα στην Νέα Σμύρνη το μεσημέρι και το απόγευμα της Κυριακής. Το αληθινά πρωτόγνωρο με τις ιστορίες της Νέας Σμύρνης δε είναι πως το ξύλο, τα χημικά και οι προσαγωγές που διατάραξαν την κανονικότητα της ήσυχης αθηναϊκής γειτονιάς δεν έλαβαν χώρα στα πλαίσια κάποιας κινητοποίησης αλλά από το πουθενά: απλά επειδή κάποιοι θαμώνες της πλατείας περνούσαν τις ώρες που απέμεναν πριν την απαγόρευση κυκλοφορίας στα παγκάκια της γειτονιάς τους!
Πρόκειται για την αναβάθμιση μιας αστυνομικής συμπεριφοράς που καθορίζει τα έργα και τις μέρες της παρούσας κυβέρνησης (αν επιχειρήσει να κάνει κανείς μια λίστα με το πόσες φορές οι λέξεις «αστυνομική αυθαιρεσία» απασχόλησαν την επικαιρότητα τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, θα χάσει το μέτρημα). Και πρόκειται για αναβάθμιση διότι αν η μέση κοινωνική συνείδηση έχει συμβιβαστεί με το γεγονός πως όλα αυτά συμβαίνουν σε κεντρικές πορείες και διαδηλώσεις (ένας συμβιβασμός που μόνο υγιής δεν είναι πάντως…), δύσκολα μπορεί να φανταστεί κανείς πως η προβληματική και ανεξέλεγκτη αστυνομική λειτουργία θα αρχίσει από εδώ και πέρα να απασχολεί και την απλή καθημερινότητα των γειτονιών.
Να μας συγχωράει ο κύριος Χρυσοχοΐδης αλλά όλα τα πράγματα έχουν και το όριο τους. Είναι δεδομένο πως αισθάνεται πολύ όμορφα έχοντας οικειοποιηθεί τον ρόλο του καλόβολου μπαμπά των αστυνομικών που κάνει όλα τα χατίρια στα παιδιά του αλλά την τελευταία φορά που τσεκάραμε, το κράτος δεν ήταν αστυνομοκρατούμενο – θεωρητικά τουλάχιστον. Και εντάξει, είναι δικαίωμα του καθενός να ζει με τις φαντασιώσεις του, αλλά όταν αυτές τρομοκρατούν την κοινωνία ίσως να πρέπει να τις καλμάρει λιγάκι.
Δεν χρειάζεται να ανησυχεί ο κύριος Χρυσοχοΐδης: οι αστυνομικοί τον αγαπάνε πολύ, τόσο όσο τους αγαπάει και αυτός, είναι βαθιά η σχέση. Δεν θα διαταραχθεί αυτή η σχέση αν τραβήξει μερικά αυτιά εκεί στο αστυνομικό σώμα. Στην τελική, δεν φταίει σε τίποτα ο κόσμος να πληρώνει με ξύλο στο σωρό και χημικά στα πνευμόνια κάθε τρεις και λίγο αυτή την βαθιά αγάπη…