Από την αρχή της πανδημίας ήταν ευδιάκριτο ότι για τις κυβερνήσεις των χωρών σχεδόν όλου του κόσμου, η υγειονομική κρίση θα ήταν η μεγαλύτερη δοκιμασία εν καιρώ ειρήνης, καθώς ξεπρόβαλε η – ουτοπική στην πραγματικότητα – επιδίωξη της ισορροπίας σε ένα τεντωμένο σκοινί.
Ήταν δεδομένο ότι κάτι θα έπρεπε να θυσιάσεις για να σώσεις κάτι άλλο και λογικά το μεγαλύτερο βάρος έπεσε στη δημοσιονομική υγεία, εις βάρος – μοιραία – της οικονομίας. Σε αυτή τη ζοφερή και ασφυκτικά πιεστική κατάσταση, θα κρινόταν πιθανόν έως και ικανοποιητικός ο απολογισμός μιας κυβέρνησης που θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι «η εγχείρηση πέτυχε, μα ο ασθενής απεβίωσε», δυστυχώς όμως στην περίπτωση μας φαίνεται ότι ακόμα και η επέμβαση (σχέδιο) ελέγχεται ως εξαιρετικά αμφιλεγόμενη.
Το πρώτο «κανονικό» lockdown είχε τα προσδοκώμενα οφέλη, το δεύτερο όμως αποδεικνύεται ότι ελάχιστες υπηρεσίες προσέφερε, ακριβώς διότι δεν ήταν «κανονικό». Δεν είχε κανένα νόημα ας πούμε να κυκλοφορεί… φυσιολογικά η μεγάλη πλειονότητα του κόσμου στους δρόμους και να στοιβάζονται οι πολίτες στα Μ.Μ.Μ., αλλά την ίδια ώρα να μην παίρνει ανάσες το λιανεμπόριο, έστω με τη μέθοδο click away, που κατά γενική ομολογία δεν συνέβαλε στο ελάχιστο στην αύξηση των κρουσμάτων.
Ακόμα χειρότερα, τίποτα δεν συνηγορεί τη δεδομένη χρονική στιγμή υπέρ του ανοίγματος της οικονομίας, προ δύο επερχόμενων ρεκόρ: αυτό των κρουσμάτων σε ένα 24ωρο και αυτό των διασωληνωμένων, που για τρίτη φορά την Τρίτη ξεπέρασαν τους 600 και έπεται συνέχεια (σήμερα Τετάρτη). Σύμφωνα με το σχεδιασμό, η πρόθεση είναι να ανοίξουν από την ερχόμενη Δευτέρα τα κομμωτήρια και τα κέντρα αισθητικής, από τις 29 Μαρτίου το λιανεμπόριο (για το μοντέλο επαναλειτουργίας του υπάρχουν διάφορα σενάρια), από τις αρχές Απριλίου τα σχολεία και από τα μέσα του επόμενου μήνα η εστίαση. Φτάσαμε δηλαδή να μιλάμε για μερική επιστροφή στην «κανονικότητα» μια περίοδο που ενδέχεται να έχουμε τη μεγαλύτερη έξαρση της επιδημίας στη χώρα και αυτό από μόνο του δείχνει ότι κάτι δεν έχει πάει καθόλου καλά σε επίπεδο πρόληψης – αντίληψης.
Οι αριθμοί και η πρότερη εμπειρία δείχνουν όχι απλώς ότι δεν έχουμε φτάσει στην κορύφωση της πίεσης στο σύστημα Υγείας, με επίκεντρο τις ΜΕΘ, αλλά ότι αυτό δεν αναμένεται να συμβεί πριν περάσουν τουλάχιστον… 15 μέρες, στην καλύτερη περίπτωση. Τον λόγο τον γνωρίζουμε ήδη. Διασωληνώσεις και απώλειες ανθρώπινων ζωών κορυφώνονται με μια καθυστέρηση της τάξεως των δύο εβδομάδων, από το σημείο κορύφωσης των κρουσμάτων, όπως ακριβώς συνέβη και το Νοέμβριο – Δεκέμβριο, στην τραγική σε απώλειες κορύφωση του δεύτερου κύματος. Τότε, τα κρούσματα κορυφώθηκαν στις 18 Νοεμβρίου, ενώ ο αριθμός διασωληνωμένων και νεκρών έπιασε peak σε εβδομαδιαίους μέσους όρους (602 και 100 αντίστοιχα) την 3η Δεκεμβρίου.
Αν ληφθεί υπόψιν ότι ο αριθμός των διασωληνωμένων αυξάνεται κατά περίπου 13 – 15 άτομα ημερησίως το τελευταίο διάστημα και ότι τα κρούσματα συνεχίζουν να παρουσιάζουν άνοδο της τάξεως του 14% την τελευταία εβδομάδα σε σύγκριση με την προηγούμενη, είναι εξαιρετικά πιθανό ότι σύντομα, ίσως μέσα στην εβδομάδα, θα καταρριφθεί το θλιβερό ρεκόρ των 622 διασωληνωμένων που καταγράφηκε την 3η Δεκεμβρίου του 2020.
Ενδεικτικό της κατάστασης εκτάκτου ανάγκης στο ΕΣΥ είναι η μετατροπή του Ερυθρού Σταυρού σε νοσοκομείο Covid-19, διαδικασία που βρίσκεται σε εξέλιξη το τελευταίο διήμερο. Και αυτό δεν είναι το μοναδικό νοσοκομείο στο οποίο η κυβέρνηση βασίζεται για εφεδρείες. Μετά το «Ερρίκος Ντυνάν», το ΛΗΤΩ και το «Ιατρικό Περιστερίου», το Υπουργείο Υγείας αναζητά μία μεγάλη ιδιωτική κλινική, ώστε να καλυφθούν άμεσα οι ανάγκες που δεδομένα θα προκύψουν τις επόμενες ημέρες.
Η κατάρτιση πλάνων για την άρση των μέτρων δεν δικαιολογείται ούτε στο ελάχιστο από τα επιδημιολογικά δεδομένα. Ο Έλληνας γιατρός και ερευνητής στις ΗΠΑ, Γιώργος Παυλάκης, προειδοποίησε το πρωί της Τετάρτης ότι αν προκριθούν «θα ξεπεράσουμε τους 100 θανάτους ημερησίως». Ήδη υπάρχουν δεύτερες σκέψεις, κάτι που αποδεικνύεται άλλωστε και από την αιφνιδιαστική αναβολή της συνεδρίασης της Επιτροπής των Εμπειρογνωμόνων του υπουργείου Υγείας.
Η λογική λέει ότι τείνουμε προς αναθεώρηση, τουλάχιστον έως ότου μπει ένα φρένο στην αύξηση των κρουσμάτων. Σε αντίθετη περίπτωση είναι σχεδόν ξεκάθαρο ότι η συνταγή δεν είναι άλλη απ’ το κάνουμε το σταυρό μας και όπου μας βγάλει…