Η είδηση πως o Mad Clip έπεσε νεκρός σε τροχαίο δυστύχημα μπορεί να επισκιάστηκε στην ιεραρχία της επικαιρότητας από τον θάνατο του τεράστιου Μίκη Θεοδωράκη αλλά αυτό δεν αφαιρεί τίποτα από την τραγικότητά της. Κάθε ανθρώπινη ζωή άλλωστε έχει της δική της αυταξία και ο ακαριαίος θάνατος ενός ανθρώπου που δεν είχε προλάβει καν να κλείσει τα 35 του χρόνια και μάλιστα με αυτόν τον τρόπο δεν μπορεί παρά να μαυρίζει τις ψυχές όσων γίνονται αποδέκτες του γεγονότος.
Δεν χρειάζεται να έχει υπάρξει κανείς κάποιος μεγάλος οπαδός της μουσικής του Mad Clip για να σοκαριστεί από αυτό το γεγονός. Δεν χρειάζεται καν να τον γνωρίζεις προσωπικά. Είναι η ίδια η βαρύτητα μιας τέτοιας τραγωδίας που σε ωθεί είτε να μείνεις σιωπηλός, είτε να θρηνήσεις, έστω και με τον ιδιότυπο τρόπο που θρηνούν οι άνθρωποι τα δημόσια πρόσωπα, τα οποία μπορεί μεν να είναι ξένα αλλά με τον θάνατό τους υπενθυμίζεται πως η δημοσιότητα δεν σε απαλλάσσει από την θνητότητα και αυτό είναι μια περίπλοκη συνειδητοποίηση.
Με άλλα λόγια, είναι απόλυτα λογικό κάποιοι να νιώθουν την ανάγκη για ένα (δακρύβρεχτο) RIP και ακόμα πιο λογικό κάποιοι να επιλέγουν απλώς να σιωπήσουν. Παραπλεύρως ωστόσο αυτών των αντιδράσεων, κατά κανόνα αναπτύσσεται και μια ακόμα. Μπορεί να είναι πιο άμεσα εναρμονισμένη με το γεγονός ότι ο άνθρωπος που σκοτώθηκε ήταν ένας ξένος και ως εκ τούτου είναι εξίσου λογικό να μην υπάρχει η ανάγκη θρήνου για αυτόν αλλά ταυτόχρονα, είναι μια αντίδραση που διακατέχεται από τόσο κυνισμό που είναι απάλευτος όταν πρόκειται για ανθρώπινες ζωές.
Πρόκειται για την αντίδραση εκείνων που αντιπαθούσαν τον Mad Clip ως καλλιτέχνη όσο ζούσε και ενστικτωδώς τους βγαίνει να αναπτύξουν το μίσος τους και μετά τον θάνατό του. Δεν είναι κανείς υποχρεωμένος φυσικά να συμπαθεί ξαφνικά κάποιον επειδή δεν βρίσκεται πια στη ζωή αλλά εδώ μιλάμε για το άλλο άκρο: το να μην μπορείς να κρατηθείς και να πρέπει να κράξεις την ημέρα ενός θανάτου φανερώνει μια μισανθρωπική λογική. Διάολε, όσο και αν δεν γούσταρες τον Mad Clip σεβάσου έστω και για μια μέρα το ότι ένας άνθρωπος δεν ζει πια. Και αύριο μέρα είναι για κράξιμο…
Ναι, οι στίχοι του ήταν τόσο αμφιλεγόμενοι στο ηθικό επίπεδο (για να το θέσουμε κομψά) που όποιος μπει στη διαδικασία να τους κάνει πόλεμο κριτικής θα έχει όλα τα δίκια του κόσμου. Ναι, το γεγονός ότι έτρεχε με τόσο μεγάλη ταχύτητα αναδεικνύει μια ανωριμότητα (για να το θέσουμε ακόμα πιο κομψά) από πλευράς του που θα μπορούσε να είχε κοστίσει όχι μόνο τη δική του ζωή αλλά και κάποιου κακόμοιρου που θα μπορούσε να είχε βρεθεί στον δρόμο του. Ναι, ο Mad Clip ήταν ανώριμος και ανεύθυνος. Από σωστά μέχρι συζητήσιμα όλα αυτά. Δεν χάλασε όμως και ο κόσμος: ας περιμένουμε μια μέρα ακόμα για να τα συζητήσουμε.
Τι άραγε είναι αυτό που προσφέρει, πριν καν θαφτεί το παλικάρι, να τον λούζεις από πάνω μέχρι κάτω με αρνητική κριτική; Ακόμα και αν είναι σωστή, το γεγονός ότι επιλέγεις να το κάνεις με αφορμή την είδηση του θανάτου του συνιστά κανιβαλισμό. Και ακόμα και η πιο σωστή κριτική όταν γίνεται με όχημα τον κανιβαλισμό και την ανθρωποφαγία δεν προσφέρει τίποτα. Αντίθετα, έχει τα ακριβώς ανάποδα αποτελέσματα και η έμμεση απαξίωση μιας ζωής είναι ένα από αυτά.