Κατά καιρούς έχουν γραφτεί πολλά και διάφορα σχετικά με την προοπτική της Ελλάδας να αποκτήσει πυρηνικό οπλοστάσιο. Ειδικά για τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, τα σενάρια που είχαν αναπτυχθεί στερούνται σοβαρότητας, αφού από καμία άποψη η χώρα δεν ήταν σε θέση να μπει σε αυτό το παιχνίδι, ενώ φήμες ότι κάτι αντίστοιχο συνέβη και μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης δεν επαληθεύτηκαν ποτέ.
Εκείνη την περίοδο υπήρχε ο φόβος ότι η διάλυση της ΕΣΣΔ θα έβγαζε στην παράνομη αγορά πυρηνικά όπλα ή μυστικά σχέδια κατασκευής τους, αλλά αποδείχθηκε ότι οι μυστικές υπηρεσίες των χωρών της Δύσης (κυρίως των ΗΠΑ, αλλά και του Ισραήλ) φρόντισαν να εκμηδενίσουν κάθε πιθανότητα να καταλήξει τέτοια τεχνολογία στα χέρια οποιουδήποτε.
Έτσι κι αλλιώς, στο μεταξύ υπεγράφη και η σχετική συμφωνία μη εξάπλωσης των πυρηνικών όπλων και το ανάλογο μορατόριουμ, αλλά τα προηγούμενα χρόνια οι ΗΠΑ είχαν φροντίσει να εφοδιάσουν τους συμμάχους τους. Όχι βέβαια για χρήση από τις ίδιες της χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ, αλλά από τους Αμερικανούς που χρησιμοποιούσαν την Ευρώπη ως βάση τα όπλα της οποίας «σημάδευαν» τον «εχθρό» κατά την διάρκεια του «Ψυχρού Πολέμου».
Μεταξύ αυτών και η Ελλάδα…
Πίσω στις αρχές της δεκαετίας του ’60 οι Αμερικανοί ήθελαν μια σχετικά ελαφριά βόμβα η οποία θα είχε την δυνατότητα να μπορεί να χρησιμοποιηθεί τόσο από την αεροπορία όσο και από το ναυτικό, αλλά και από δυνάμεις εδάφους, χωρίς να χάσει ιδιαίτερα σε ισχύ. Μετά από πολλή δουλειά, κατέληξε στον σχεδιασμό της Β61, μιας βόμβας βαρύτητας που συγκέντρωνε όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, άντεχε σε υπερηχητικές ταχύτητες και είχε βασικό βάρος μόλις 320 κιλών. Αυτό το «μοντέλο», το οποίο στο μεταξύ έχει υποστεί ορισμένες τροποποιήσεις στο πέρασμα του χρόνου, παραμένει ενεργό και το σημερινό κόστος κατασκευής ανά μονάδα υπολογίζεται στα 28 εκατομμύρια δολάρια.
Τότε οι Αμερικανοί χρησιμοποίησαν συνολικά 7 χώρες του ΝΑΤΟ προκειμένου να εγκαταστήσουν πυρηνικά ώστε να δημιουργήσουν ένα «τόξο» απέναντι στους Σοβιετικούς και τους δικούς τους συμμάχους στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας, το πάλαι ποτέ «αντίπαλο δέος» του Βορειοατλαντικού Συμφώνου. Η Ελλαδα φαίνεται ότι επιλέχθηκε ως η μοναδική χώρα στα Βαλκάνια με δυτικό προσανατολισμό, σε μια γειτονιά που σχεδόν ολοκληρωτικά ανήκε στο Ανατολικό μπλοκ. Έτσι 20 βόμβες αυτού του τύπου βρέθηκαν στον τόπο μας και εγκαταστάθηκαν στην αεροπορική βάση του Άραξου.
Παράλληλα, δημιουργήθηκε και η περίφημη μοίρα «Στράικ» η οποία αποτελούνταν εξ ολοκλήρου από μαχητικά αεροσκάφη F-104G Starfighter, τα οποία τότε ήταν τα μοναδικά που διέθεταν τις απαιτούμενες προδιαγραφές για να φέρουν τέτοια όπλα. Ξεκινώντας από ειδικές καλωδιώσεις και καταλήγοντας ακόμη και σε… κουρτινάκια που θα προστάτευαν τους πιλότους από την λάμψη μιας πυρηνικής έκρηξης!
Εκτός από τα συγκεκριμένα αεροσκάφη, ανάλογη επιχειρησιακή ετοιμότητα φόρτωσης τέτοιων βλημάτων είχε και το αντιαεροπορικό σύστημα μακρού πλήγματος «Νίκη-Ηρακλής». Βάσει πρωτοκόλλου, σε 24ωρη βάση υπήρχε μάλιστα ένα αεροπλάνο που βρισκόταν οπλισμένο σε κατάσταση μόνιμης επιφυλακής ώστε να είναι έτοιμο να απογειωθεί και να πλήξει στόχους ανά πάσα στιγμή.
Φυσικά το σύστημα είχε σχεδιαστεί με αμέτρητες δικλείδες ασφαλείας εξαιτίας της φονικής δύναμης πυρός μιας πυρηνικής βόμβας. Ακόμη και ο ίδιος ο πιλότος δεν θα μπορούσε ποτέ να αυτενεργήσει αφού για να ρίξει την Β61 δεν αρκούσε απλά το πάτημα ενός κουμπιού, αλλά συγκεκριμένοι κωδικοί οι οποίοι θα του δίνονταν μόνο την τελευταία στιγμή.
Μετά το 1992 όταν και αποσύρθηκαν τα F-104G Starfighter από την Πολεμική Αεροπορία, στην Ελλάδα δεν υπήρχαν άλλα αεροσκάφη με αντίστοιχα χαρακτηριστικά και δυνατότητες, με αποτέλεσμα οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής να αποφασίσουν να τα απομακρύνουν από την χώρα. Σύμφωνα με τις πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας οι βόμβες Β61 μεταφέρθηκαν αρχικά στην Ιταλία και στη συνέχεια σε άλλο σημείο το οποίο δεν έγινε γνωστό. Αυτές οι 20 πυρηνικές βόμβες παραμένουν σήμερα ενεργές και αποτελούν κομμάτι του σεναρίου-εφιάλτη για τον πιο σίγουρο τρόπο να καταστραφεί ο πλανήτης.