Οι ημέρες του επερχόμενου χειμώνα θα είναι δύσκολες μετά την σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή από τις πλημμύρες στην Θεσσαλία, οι οποίες έπληξαν την φετινή παραγωγή. Δυστυχώς, όμως, πρέπει να προετοιμαστούμε από τώρα και για τα απόνερα αυτής της πρωτοφανούς παραγωγής καθώς η καταστροφή αναμένεται να έχει συνέπειες σε ορίζοντα ακόμη και πενταετίας.
Υπάρχουν βαθμίδες ακόμη και στα όρια της καταστροφής. Αναμφίβολα στην κορυφή παραμένει η ανθρώπινη ζωή. Για την ώρα δεν έχουμε ιδέα πόσες τέτοιες θα θρηνήσουμε στον θεσσαλικό κάμπο και ο τελικός (και σίγουρα θλιβερός) απολογισμός θα γίνει αμέσως μόλις υποχωρήσουν τα νερά και αποκαλυφθεί σε όλη της την έκταση η τραγωδία.
Σε δεύτερη ανάγνωση, μετά τις ανθρώπινες τραγωδίες, έρχονται οι καταστροφές των περιουσιών, οι οποίες όμως στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι συνυφασμένες και με το γενικότερο σύνολο. Στην Θεσσαλία και στην Μαγνησία δεν χάθηκε απλά το βιος ορισμένων, αλλά και πράγματα που θα γέμιζαν και το δικό μας τραπέζι ή άμεσα ή έμμεσα επηρεάζουν το τι βρίσκεται σε αυτό.
Καταρχάς τα πρώτα θύματα ήταν οι καλλιέργειες της περιοχής. Μήλα, αχλάδια, δαμάσκηνα, βανίλιες και άλλα συναφή. Είναι δεδομένο ότι φέτος δεν θα δείτε τέτοια προϊόντα από την περιοχή να είναι διαθέσιμα σε σούπερ μάρκετ ή λαϊκές. Και μην περιμένετε να τα δείτε ούτε του χρόνου… Για την ακρίβεια ΙΣΩΣ μπορέσουμε να τα γευτούμε ξανά σε περίπου πέντε χρόνια. Μέχρι τότε θα πρέπει να συμβιβαστούμε με ανάλογα «καλούδια» από άλλα σημεία του κόσμου και με δεδομένες τις ανατιμήσεις στις τιμές τους.
Και αυτό διότι δεν χάθηκε απλά η φετινή σοδειά. Χάθηκαν τα χωράφια, τα μηχανήματα, οι εγκαταστάσεις και μαζί με αυτά ίσως και το κουράγιο των ανθρώπων που παρέμειναν εκεί να καλλιεργούν την γη παρά το γεγονός ότι ακόμη δεν έχουν εισπράξει τις αποζημιώσεις από τις καταστροφές του 2019. Πόσα να αντέξουν κι αυτοί όταν το επίσημο ελληνικό κράτος δεν θέτει μεταξύ των προτεραιοτήτων του την δική τους επιβίωση;
Και θα έπρεπε να το κάνει εάν αναλογιστούμε ότι από ο θεσσαλικός κάμπος είναι υπεύθυνος (ή πιο σωστά ήταν) για πάνω από το 30% της παραγωγής ολόκληρης της Ελλάδας σε σκληρό σιτάρι και κριθάρι και περίπου το 40% της παραγωγής του βαμβακιού! Φυσικά αυτή η απώλεια έχει και επιπλέον συνέπειες αφού από αυτές εξαρτώνται και οι ζωοτροφές που θα μπορούσαν να διατεθούν στην Κρήτη ή την Μακεδονίας, ανεβάζοντας και σε εκείνους το κόστος παραγωγής. Ένα κόστος που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο θα καταλήξει στα πιάτα μας.
Επιπλέον στον Κάμπο παραγόταν πάνω από το 50% της βιομηχανικής ντομάτας, περίπου το 55% αχλαδιών, σχεδόν το 20% του πρόβειου και αγελαδινού γάλακτος και πάνω από 10% του κατσικίσιου. Παράλληλα από εκεί προερχόταν το 20% του βοδινού και 10% του χοιρινού της επικράτειας.
Με απλά λόγια, αυτές οι πλημμύρες ήρθαν να δημιουργήσουν ασφυκτικές πιέσεις σε έναν κλάδο, αυτόν της αγροτοκτηνοτροφίας, ο οποίος βρισκόταν ήδη σε δυσμενή θέση. Σε μία περίοδο ανατιμήσεων που οδηγούν σε υψηλές τιμές σε είδη βασικής ανάγκης, τα πράγματα δυσχεραίνουν και όλα δείχνουν ότι ο χειμώνας που έρχεται (αλλά και αυτοί που ακολουθούν) μόνο εύκολοι δεν θα είναι. Κυρίως, βέβαια, για τους ίδιους τους παραγωγούς και μοιραία και συνεπακόλουθα για όλους εμάς τους υπόλοιπους.