Είναι από εκείνες τις μικρές ειδήσεις που δεν σου γεμίζουν το μάτι ότι μπορούν να σου προκαλέσουν τέτοια ενόχληση. Κι όμως το κάνουν. Ένα τροχαίο το 2017 σκοτώνει δύο νέους ανθρώπους και ένα σκυλί. Κι ο δράστης δεν θα περάσει ούτε μέρα στη φυλακή!
Ακούγοντας κανείς κάτι τέτοιο, δεν χρειάζεται να απασχοληθεί με τις λεπτομέρειες αυτής της είδησης. Είναι εξοργιστικό να ζεις σε ένα κράτος που ο νόμος επιτρέπει στο δικαστήριο μια τέτοια ερμηνεία μιας υπόθεσης ώστε να επιβάλλει μια τόσο χαμηλή ποινή. Είναι ακόμα πιο εξοργιστικό να υπάρχει νόμος και το Εφετείο να τον αγνοεί.
Χαμηλή όχι γιατί είναι πρωτευούσης σημασίας να τιμωρηθεί σκληρά ο ένοχος που δεν ξέρουμε κι αν έμαθε από το φρικτό λάθος που τον έκανε ανθρωποκτόνο εις διπλούν. Χαμηλή γιατί δεν επιτρέπει στον νόμο να λειτουργήσει σωφρονιστικά, αποτρεπτικά, να βάλει στο μυαλό των επίδοξων παράνομων τον φόβο για τις συνέπειες.
Ήταν Αύγουστος του 2017 όταν ένας 26χρονος οδηγούσε στα Χανιά με ταχύτητα 125 χιλιομέτρων την ώρα σε έναν δρόμο που το ανώτατο όριο ήταν τα 40 χιλιόμετρα. Αποτέλεσμα αυτής της εγκληματικής του συμπεριφοράς, ήταν να πεθάνουν ο 19χρονος Γιάννης και η 20χρονη Στέλλα που περπατούσαν έξω από το Πολυτεχνείο Κρήτης, αλλά και το σκυλί τους.
Το αμάξι τούς εκτόξευσε στα 70 και στα 107 μέτρα αντίστοιχα, όπως μεταφέρουν ρεπορτάζ της εποχής. Πέθαναν και τα τρία πλάσματα. Ο Γιάννης και η Στέλλα δεν ήταν μόνιμοι κάτοικοι. Σπούδαζαν εκεί.
Ο οδηγός, επειδή στο μυαλό του η δική του σωτηρία ήταν πιο σημαντική από αυτή των δύο παιδιών, πατάει γκάζι για να εξαφανιστεί και πιάνει τα 170 χλμ./ώρα μέχρι που προσκρούσει σε μια μηχανή και σταματάει την τρελή του πορεία.
Συλλαμβάνεται, αρχίζει έρευνα, ξεκινάει η δίκη, γίνονται αναβολές επί αναβολών σε Πρωτοβάθμιο και Εφετείο, οι οικογένειες των νεκρών ανεβοκατεβαίνουν στην Κρήτη από την Αθήνα μαζί με τους δικηγόρους τους και ένα ωραίο πρωί, πριν λίγα 24ωρα, ακούνε το Εφετείο να ανακοινώνει ποινή φυλάκισης 6 ετών και 9 μηνών, εξαγοράσιμα έναντι ποσού λίγο πάνω από 25.000 ευρώ.
Δύο άνθρωποι βρέθηκαν νεκροί γιατί κάποιος αγνόησε τους νόμους και τους κανόνες και οι ζωές τους κοστολογήθηκαν από το Εφετείο Κρήτης για 12.500 ευρώ (για το σκυλάκι ούτε λόγος). Γιατί; Γιατί δεν ήθελαν να καταδικάσουν εξοντωτικά τον ένοχο, ενδεχόμενα.
Σε όλα αυτά τα χρόνια οι δικηγόροι των θυμάτων ζητούσαν να αναβαθμιστεί ο βαθμός του εγκλήματος από πλημμέλημα σε κακούργημα, αλλά δεν εισακούστηκαν. Ανθρωποκτονία από αμέλεια κατά συρροή η κατηγορία και αυτό είναι πλημμέλημα για την εισαγγελία!
Δεν είναι ότι ο νόμος δεν επέτρεπε να αντιμετωπιστεί ως κακούργημα. Ίσα ίσα που από το 2019 υπάρχει άρθρο στον Ποινικό Κώδικα που επιτρέπει να απαγγελθεί κατηγορία σε βαθμό κακουργήματος. Κι ενώ η συγκεκριμένη περίπτωση καλύπτει όλα τα νομικά κουτάκια για να θεωρηθεί κακούργημα, αντιμετωπίστηκε ως πλημμέλημα. Και πρωτόδικα και στο Εφετείο.
Με λίγα λόγια, ο νόμος, οι άνθρωποι που τον εφαρμόζουν, με αυτή την απόφαση είναι σαν λένε: τρέξτε όσο θέλετε στους δρόμους και μη φοβάστε, θα βρεθεί ένας δικαστής να ορίσει εξαγοράσιμη ποινή και δη σε δόσεις, μη τυχόν και ζοριστεί ο ένοχος. Να διευκολυνθεί.
Η υπόθεση αυτή που ολοκληρώθηκε με αυτή την κατάφωρη αδικία (και ευτυχώς υπάρχουν δημοσιογράφοι όπως η Λίνα Γιάνναρου στην «Καθημερινή» που ανέδειξε κάθε πτυχή της) κάνει τον παρατηρητή να αναρωτιέται πώς γίνεται κάτι τέτοιο να κρίθηκε ως πλημμέλημα, όταν μάλιστα στον αστυνομικό φάκελο γίνεται αναφορά για αύξηση ταχύτητας κατά 50 σχεδόν χλμ/ώρα μετά την εκτόξευση των δύο θυμάτων.
Κι όμως, στην Ελλάδα γίνεται. Στην Κρήτη ειδικά, όπου οι νόμοι ερμηνεύονται κατά το δοκούν, όλοι μας ξέρουμε τι οδική ανομία και ατιμωρησία υπάρχει. Έχουμε δει, έχουμε γλυτώσει από του Χάρου τα δόντια κάποιοι.
Η αντιμετώπιση της δικαστικής εξουσίας προς τις οικογένειες των δύο παιδιών ήταν τέτοια, που στέλνει κι άλλο μήνυμα: μην κάνετε κανέναν δικαστικό αγώνα, μην διεκδικήσετε το δίκιο σας, περισσότερα θα χάσετε.
Θα κοιμούνται ήσυχοι όσοι επέβαλαν αυτή την ποινή όταν θα ξέρουν ότι μπορεί κάποιος άλλος, να πατήσει τέρμα το γκάζι, να θερίσει όποιον περάσει κι όταν βρεθεί κατηγορούμενος για ανθρωποκτονία από τροχαίο, να φέρνει ως επιχείρημα αυτή την ποινή και να…την βγάζει λάδι;
Μετά θα αναρωτιόμαστε πώς γίνεται το κράτος να είναι τέτοιο. Μα να που εδώ δεν είναι το κράτος, δεν είναι ο νόμος. Είναι οι άνθρωποι το πρόβλημα. Πάντα αυτοί ήταν. Το κράτος μπαίνει στο κάδρο των ευθυνών γιατί για χρόνια ντανεύει την παράνομη φύση των πολιτών. Ξεκινά από τα πιο μικρά και φτάνει στα τροχαία δυστυχήματα.
Έχεις κλείσει ένα πεζοδρόμιο ή μια θέση ΑμΕΑ; Φύγε με μια σύσταση από τον αστυνομικό που κάνει τα στραβά μάτια. Έχεις σκοτώσει δυο ανθρώπους κι ένα σκυλί; Δώσε 25.000 και καθάρισες!
* Το σκίτσο είναι του Γιώργου Αρτσιδάκη: «… για τη Στέλλα και τον Γιάννη …»