Επί σειρά ετών είχε καταγραφεί στις συνειδήσεις ως ένας μαέστρος της τακτικής. Ως ένας πολιτικός που μπορούσε να διαβάσει εξαιρετικά τις καταστάσεις και τους συσχετισμούς, να προβλέψει και να ορίσει εν πολλοίς τα μελλούμενα. Είναι, όμως, ένα βάσιμο ερώτημα αν ο Αλέξης Τσίπρας διατηρεί έστω μέρος της αλλοτινής του αυτής ικανότητας…
Σε πρώτη φάση, υποτίμησε ως αντίπαλο τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αδυνατώντας να αντιληφθεί και άρα να προσπαθήσει να αποτρέψει αυτό που ερχόταν. Τις διαδοχικές βαριές εκλογικές ήττες. Τη συρρίκνωση της δυναμικής του ΣΥΡΙΖΑ. Τη χαοτική διαφορά που έχτισε η Νέα Δημοκρατία.
Αποχωρώντας από την προεδρία του κόμματος που ο ίδιος κατάφερε και έφερε στην εξουσία, φάνηκε να παίρνει τη σωστή απόφαση. Έδειξε πως δεν μένει κολλημένος στην καρέκλα, φάνηκε να διατηρεί σημαντικό μέρος της ισχύος του στο να επηρεάζει πρόσωπα και πράγματα.
Μόνο που το «μετά» έδειξε πως τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς έτσι. Του χρεώθηκε ο Στέφανος Κασσελάκης ως εκλεκτός του κι ας μην είπε ποτέ κάτι ξεκάθαρο περί της διαδοχής του. Αυτό ωστόσο μπορούσε να το διαχειριστεί. Ακριβώς λόγω της αποφυγής του να πάρει θέση.
Μόνο που αυτή τη φορά ο πρώην πρωθυπουργός εκτέθηκε δημοσίως. Υπό μια έννοια, «τζόγαρε». Έπαιξε μεγάλο μέρος από το πολιτικό του κεφάλαιο ο Αλέξης Τσίπρας ανοίγοντας ευθέως θέμα αμφισβήτησης της ηγεσίας, με την έναρξη του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν αντιλέγουμε, πιθανότατα έπρεπε να κάνει κάτι μετά τις τελευταίες ενέργειες του Στέφανου Κασσελάκη που ήταν προς την κατεύθυνση της «αποτσιπρόποιησης» του κόμματος. Αλλά αυτό που βγήκε προς τα έξω ήταν ότι βιάστηκε, ότι ενήργησε επιπόλαια, αφήνοντας ενδεχομένως τον εγωισμό του να τον κατευθύνει.
Ήταν μια κίνηση με υψηλό ρίσκο. Και δεν του βγήκε. Μπορούμε άρα να μιλάμε για κάτι σαν αυτογκόλ. Στα μάτια της βάσης των οπαδών του ΣΥΡΙΖΑ η Όλγα Γεροβασίλη, που πλασαρίστηκε ως εναλλακτική λύση, έγινε η γλάστρα του παλιού, του ισχυρού, του κατεστημένου που έρχεται να τα βάλει με το νέο, που είναι ανίσχυρο.
Το ότι δεν θα γίνουν τελικά εκλογές μετά από ένα απίστευτο «είπα-ξείπα» μέσα σε ελάχιστες ώρες, δεν αλλάζει την ουσία ως προς το ότι ο Αλέξης Τσίπρας μοιάζει να μην έχει κάποια θέση πλέον στον ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν είναι το κόμμα που δημιούργησε, δεν είναι καν το κόμμα που άφησε πριν από λιγότερο από ένα χρόνο (ως αρχηγός). Με μεγάλες προφανώς ευθύνες από πλευράς του. Η μόνη του επιλογή για να εξακ0λουθήσει να έχει επιρροή στην πολιτική φαίνεται ότι είναι η ίδρυση νέου πολιτικού σχήματος. Πιθανόν μια νέα διάσπαση να είναι στα σκαριά στην Κουμουνδούρου, πολύ πιο ηχηρή από τις προηγούμενες.
Ο Στέφανος Κασσελάκης από μεριάς του, θα μπορούσε να είχε πάει τώρα σε εκλογές για την αρχηγία και (κατά πάσα πιθανότητα) να επανεκλεγόταν πανηγυρικά, διαλύοντας έτσι τις φωνές απέναντί του. Αποφασίζοντας να μην το κάνει, ρισκάρει να χρεωθεί εξ ολοκλήρου ενδεχόμενη βαριά ήττα στις Ευρωεκλογές και μετά θα είναι πιο αδύναμος να αντιμετωπίσει ενδεχόμενες εκστρατείες έξωσης. Έχοντας επίσης στο μεσοδιάστημα τον κίνδυνο να φθαρεί περαιτέρω από κινήσεις εσωτερικής αντιπολίτευσης.
Όχι όμως από τον Αλέξη Τσίπρα. Η παρέμβαση που έκανε στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ όλα δείχνουν πως θα καταγραφεί στα πρακτικά της ιστορίας ως η τελευταία «μπλόφα» του πρώην πρωθυπουργού.
Ακόμα και αν τελικά κάνει όντως νέο κόμμα, δεν υπάρχει καμία εγγύηση, ίσα-ίσα, πως θα εμπνεύσει σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας, η οποία ολοένα και περισσότερο κοιτάζει προς τα δεξιά, αφού εναλλακτική της προκοπής δεν βλέπει. Για να μην προτρέχουμε σε τελικά συμπεράσματα όμως, ας μείνουμε σε τούτο: οι πιθανότητες να εμπνεύσει ένα σημαντικό κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας μειώθηκαν με μια άκαιρη παρέμβαση που δίχασε επιπλέον το κατακερματισμένο κόμμα, συμβάλλοντας ώστε το συνέδριο να εξελιχθεί σε φιάσκο.
Η «ποδοσφαιροποίηση» της διαδικασίας με τα έντονα γιούχα κατά τη διάρκεια της ομιλίας της Όλγας Γεροβασίλη – το συνέδριο έγινε υποτίθεται για να ενώσει – συνιστά το απόλυτο σημείο παρακμής για μια παράταξη που 5 χρόνια πριν διεκδικούσε μια δεύτερη σερί θητεία στη διακυβέρνηση της χώρας. Και φυσικά ευθύνη για αυτή την κατάντια έχει και ο άνθρωπος που μετέτρεψε τον ΣΥΡΙΖΑ από ένα μικρό κόμμα διαμαρτυρίας στην άρχουσα πολιτική δύναμη.
Ο Αλέξης Τσίπρας φαίνεται πως εγκλωβίστηκε σε μια φούσκα του σοσιαλμιντιακού γίγνεσθαι, δομημένη σε οπαδικούς όρους, με αποτέλεσμα να χάσει την επαφή του με το τι πραγματικά συμβαίνει «εκεί έξω». Να χάσει δηλαδή αυτό που την περίοδο «νιότης» και ακμής του είχε διαγνωστεί ως μεγαλύτερη δύναμη του.