Επί της Λεωφόρου Αμαλίας, απέναντι από τους στύλους του Ολυμπίου Διός, έχει ανοίξει εδώ και λίγο καιρό το νέο του πολιτικό γραφείο. Προσεχώς μάλιστα, όπως ακούγεται, μπορεί να εγκαινιάσει και ακόμη ένα, στον Πειραιά (όπου έχει τη βουλευτική του έδρα). Αυτό από μόνο του δεν λέει κάτι για τις προθέσεις του όσον αφορά το μέλλον. Ή μπορεί και να λέει… πολλά. Σας μπερδέψαμε; Είναι αλήθεια πως το πράγμα είναι τόσο ακραία αμφιλεγόμενο όταν η συζήτηση πάει στο όνομα «Αλέξης Τσίπρας»…
Το σίγουρο είναι πως στο νέο του πολικό «σπίτι» είναι πολλές οι επισκέψεις που δέχεται από διάφορα πρόσωπα. Και μπορεί να είναι μακριά από τα κάμποσα (αδιάκριτα ή μη) βλέμματα που θα έπεφταν πάνω του αν συνέχιζε να βλέπει κόσμο στο γραφείο του στη Βουλή, αλλά εννοείται πως η απόλυτη μυστικότητα δεν είναι εφικτή.
Δεν είναι προφανώς κάτι το παράλογο ή το περίεργο να έχει επισκέψεις ο Αλέξης Τσίπρας. Μιλάμε για έναν πρώην πρωθυπουργό, τι πιο λογικό; Το θέμα, ωστόσο, είναι τι προέκταση θα λάβουν αυτές οι ζυμώσεις.
Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν πως οι όλες κινήσεις του τον τελευταίο καιρό δεν είναι αθώες, πως δηλαδή κάτι ετοιμάζει. Και ότι στο προσεχές συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ (στα τέλη Φεβρουαρίου) ή ενδεχομένως σε κάποια από τις προσεχείς εκδηλώσεις του Ιδρύματός του, αυτό θα λάβει μια πιο ξεκάθαρη εικόνα με τη μορφή προσωπικής παρέμβασης.
Ειδικά στο επιτελείο του Στέφανου Κασσελάκη κοιτούν με καχυποψία τις κινήσεις του Αλέξη Τσίπρα. Ακόμα περισσότερο μετά τη συνάντηση που είχε με το «κόκκινο πανί» στην Κουμουνδούρου, Διονύση Τεμπονέρα – κι ας προσπάθησαν να το υποβαθμίσουν ως γεγονός από το γραφείο του πρώην πρωθυπουργού, κατατάσσοντάς το απλώς ως μια από τις πολλές συναντήσεις που του ζητούνται καθημερινά.
Μήπως ετοιμάζει κάτι ο Αλέξης Τσίπρας που θα έχει ως στόχο νέες διεργασίες στο χώρο της κεντροαριστεράς; Κολλάει και με τα σενάρια που κυκλοφορούν τελευταία για δίαυλους επικοινωνίας που φέρεται να έχει ανοίξει με τον Γιώργο Παπανδρέου.
Σε κάθε περίπτωση, γίνεται όλο και πιο σαφές πως το πολιτικό κεφάλαιο του Αλέξη Τσίπρα δεν έχει εξαντληθεί. Οι εξελίξεις μετά την αποχώρησή του από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μετά τη βαριά εκλογική ήττα από τη Νέα Δημοκρατία δείχνουν πως η παρουσία του είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία.
Δεν βρέθηκε άνθρωπος ικανός να γεμίσει τα παπούτσια του, να παίξει το ρόλο που διαδραμάτιζε αυτός στα πολιτικά πράγματα. Ούτε κατά διάνοια. Ο Στέφανος Κασσελάκης φαίνεται πως ήταν μια επιλογή βασισμένη στο hype της στιγμής. Χωρίς περαιτέρω ουσία και προοπτική, χωρίς το ειδικό βάρος να ανατρέψει τους συσχετισμούς δυνάμεων που έχουν διαμορφωθεί στο πολιτικό σκηνικό της χώρας.
Είναι προ ιστορικής απόφασης ο Αλέξης Τσίπρας. Με δύο βασικούς δρόμους να ανοίγονται μπροστά του: Είτε επιστρέφει στην αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ, είτε ιδρύει νέο κόμμα που να απευθύνεται ιδεολογικά σε μεγαλύτερο κοινό, στο χώρο της κεντροαριστεράς. Γι’ αυτό άλλωστε και το τι (θα) κάνει απασχολεί έντονα και το ΠΑΣΟΚ, που παρακολουθεί στενά τις όποιες κινήσεις του.
Είναι ο μόνος που μπορεί να αντιμετωπίσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Αποδεδειγμένα. Μπορεί στις τελευταίες εκλογικές τους μάχες να λύγισε, και μάλιστα με διαφορά, ωστόσο ο καιρός που μένει εκτός, μακριά από τη φθορά της καθημερινότητας και με την πολύτιμη άνεση χώρου και χρόνου για κινήσεις που δίνει το να είσαι έξω από τη «ζώνη της φωτιάς» είναι αβαντάζ που μπορεί να αξιοποιήσει προς όφελός του.
Είναι ένας άνθρωπος που γνωρίζει όσο λίγοι πώς παίζεται το πολιτικό παιχνίδι και δεν είναι του είδους που θα παρατήσει εύκολα τα όπλα. Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι μένει προσωρινά εκτός μόνο και μόνο για να επιστρέψει πιο δυνατός, έχοντας μάθει από τα λάθη του και έχοντας αντλήσει τα σωστά διδάγματα.
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως δεν υπάρχει και η επιλογή της μόνιμης αποστράτευσης. Ρισκάροντας έτσι να δει αυτό που δημιούργησε να διαλύεται και τη δεξιά να καλπάζει χωρίς αντίπαλο, χωρίς καν ανταγωνισμό της προκοπής. Με βάση τα όσα ξέρουμε για τον Αλέξη Τσίπρα, αυτό μοιάζει το λιγότερο πιθανό σενάριο.
Μπορεί να μην κάνει ακόμα κάτι. Μπορεί να καθυστερήσει να πάρει οριστικές και καίριες αποφάσεις. Μπορεί να συνεχίσει στο δρόμο της σιγής. Αλλά κάποια στιγμή θα (πρέπει να) βγει μπροστά. Να διασαφηνίσει τις προθέσεις του. Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.