Είναι από τις ειδήσεις που δεν πήραν την έκταση που θα έπρεπε. Αναρωτιέσαι γιατί. Μπαίνεις στον πειρασμό, αν και δεν είναι η σωστή μέθοδος προσέγγισης, να το δεις συγκριτικά με άλλα ζητήματα που «καίνε» την ελληνική κοινωνία όπως το τραγούδι της Μαρίνας Σάττι για τη Eurovision. Και τελικά όλα καταλήγουν στον ίδιο παρονομαστή: Είναι ζήτημα παιδείας. Έλλειψης παιδείας, πιο σωστά.
Η ιστορία ξεκινάει ως εξής: Μαθήτριες στη Μυτιλήνη έκαναν σοβαρότατη επίσημη καταγγελία εις βάρος καθηγητή τους, μέσης εκπαίδευσης. Τον κατηγόρησαν για παρενόχληση, για ασελγείς χειρονομίες.
Και τι σοκ να μαθαίνεις πως τελικά τα είχαν όλα σκαρφιστεί από το μυαλό τους. Οργάνωσαν ολόκληρη πλεκτάνη και λέρωσαν τη φήμη ενός ανθρώπου μόνο και μόνο επειδή είχαν… πρόβλημα με τις απουσίες. Φτάνοντας στο σημείο να εξαπολύσουν τέτοιες βαριές και ατιμωτικές κατηγορίες.
Και πόσο ακόμα μεγαλύτερο ίσως σοκ, να συνειδητοποιείς πως χρειάστηκε να περάσουν 5,5 ολόκληρα χρόνια για να καταφέρει αυτός ο καθηγητής να καθαρίσει το όνομά του μια και καλή, μέχρι δηλαδή το Τριμελές Εφετείο Πλημμελημάτων Βορείου Αιγαίου να τον κηρύξει ομόφωνα αθώο.
Τα στοιχεία ήταν συντριπτικά υπέρ του, πέραν πάσης αμφιβολίας. Η απόφαση μάλιστα είναι οριστική και αμετάκλητη, καθώς δεν έγινε προσφυγή από πλευράς των οικογενειών των κοριτσιών σε ανώτατο δικαστήριο.
Ο καθηγητής μίλησε στην εκπομπή του MEGA «Ακόμα δεν είδες τίποτα!», εξηγώντας τι έγινε:
«Τα κορίτσια έφτιαξαν μία απεχθή ιστορία για να δικαιολογήσουν απουσίες ή μια παραβατική συμπεριφορά και στη συνέχεια εγκλωβίστηκαν σε αυτή την ιστορία. Οι γονείς τους την υιοθέτησαν. Πολλές φορές ένα παιδί μπορεί να λέει ψέματα, το χειρότερο όμως είναι οι γονείς να το αποδέχονται χωρίς να το ψάξουν», είπε αρχικά.
Και συνέχισε: «Με κατηγόρησαν πως ενώ έκανα μία παρουσίαση μπροστά σε 55 μαθητές και 6 καθηγητές, έβαλα το χέρι μου στο παντελόνι μου. Αργότερα, όταν έγινε έλεγχος στα απουσιολόγια τα συγκεκριμένα κορίτσια έλειπαν από την τάξη. Έστησαν μία ιστορία εκ του μηδενός. Φανταστείτε ήρθαν οι συμμαθητές τους μάρτυρες υπεράσπισης μου. Η απόφαση ήταν ομόφωνα αθωωτική, αλλά άργησε πολύ να βγει. 5,5 χρόνια μαρτυρίου, ψυχολογικού, οικονομικού τα πάντα».
Όλο αυτό το διάστημα θα μπορούσε να είχε υποστεί μια ζημιά που να μην μπορούσε να ρεφάρει. Ευτυχώς ήταν τυχερός και η οικογένειά του τον πίστεψε, δεν άφησε το σαράκι της αμφιβολίας να δηλητηριάσει τη σχέση τους. Δεν ήταν απλό ούτε δεδομένο. Χρειάστηκε πολλή δουλειά, υπομονή και αγάπη για να γίνει πράξη.
Η τοπική κοινωνία ήταν διχασμένη όταν είχαν γίνει οι καταγγελίες. Πολλοί πάντως είχαν σπεύσει να βγάλουν ένοχο τον καθηγητή. Κάτι που μας θυμίζει πόσο λάθος είναι αυτή η ανθρωποφαγία που παρατηρούμε συχνά, ειδικά στα social media.
Ορισμένοι γίνονται κριτές των πάντων, ξεστομίζουν ατάκες διεκδικώντας αλάθητο Πάπα (και τα likes βεβαίως βεβαίως), χωρίς να έχουν όλα τα στοιχεία στα χέρια τους, χωρίς να γνωρίζουν πρόσωπα και πράγματα. Είναι τρομακτική αυτή η ευκολία που επιδεικνύει ο όχλος να ρίξει κάποιον στην πύρα, λες και διψάει για αίμα, λες και δεν προχωρήσαμε ποτέ ως είδος από την εποχή της ρωμαϊκής αρένας.
Υποθέσεις όμως όπως αυτή του εκπαιδευτικού στη Μυτιλήνη έρχονται να μας θυμίσουν ηχηρά τη σημασία του σεβασμού στο τεκμήριο αθωότητας. Καθώς και το πόσο εύκολο είναι τα ανήλικα παιδιά να δράσουν με πρωτοφανή σκληρότητα και αδιαφορία για το τι μπορεί να προκαλέσουν στον άλλο – το είδαμε πρόσφατα και στη Θεσσαλονίκη με την επίθεση στα 2 τρανς άτομα – αν δεν έχουν τις σωστές βάσεις ως άνθρωποι.
Σε τελική ανάλυση, αυτό που πρέπει να κρατήσουμε είναι η αξία της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Ήταν παιδιά πλανημένα, με γονείς πιθανότατα απόντες κατά την ανατροφή τους. Γι’ αυτό έδρασαν έτσι. Με έναν άνθρωπο να εμπλέκεται σε ένα φριχτό ψυχολογικό βασανιστήριο, να καλείται να αποδείξει πως δεν είναι ελέφαντας και να του παίρνει 5,5 ολόκληρα χρόνια για να αποτινάξει από πάνω του τη ρετσινιά.