Υπάρχει κάτι το εγγενώς σημαντικό όταν μιλάμε για τα παιδιά που πάνε σήμερα στο σχολείο. Είναι μια γενιά που γαλουχείται με την πεποίθηση το ότι το κινητό τηλέφωνο υπήρχε πάντοτε. Είναι προέκταση του χεριού τους, δεν μπορούν «δίχως του».
Αυτό ισχύει και για μεγάλο μέρος των ενηλίκων βέβαια – αλλά ας το αφήσουμε στην άκρη προς ώρας. Ουσία είναι πως τα παιδιά θεωρούν τόσο δεδομένο το κινητό που αδυνατούν να καταλάβουν γιατί οι εκπαιδευτικοί τους ζητάνε να το αποχωριστούν την ώρα του μαθήματος. Το θεωρούν υπερβολικό ως αίτημα, ξεπερασμένο και αναχρονιστικό.
«Έλα μωρέ, απλώς θα το ‘χω δίπλα μου, να τσεκάρω κάτι αν χρειαστεί, όχι κάτι φοβερό», λένε. Βέβαια όπως καλά όλοι ξέρουμε, απαιτείται τεράστια αυτοπειθαρχία και αυτοέλεγχο για να αντισταθείς στον πειρασμό, στον εθισμό. Ειδικά όταν αυτό που συμβαίνει γύρω σου, ένα μάθημα εν προκειμένω, μπορεί να μην σου τραβάει καθόλου το ενδιαφέρον.
Μόνο που, όσο απότομο κι αν ακούγεται, μερικά πράγματα δεν είναι για να τα συζητάμε εις μάκρος και εις βάθος. Ειδικά όταν αφορούν την εκπαιδευτική διαδικασία. Το μάθημα είναι μάθημα. Και ένα κινητό τηλέφωνο (ή πολύ περισσότερα) εντός της αίθουσας είναι ανά πάσα στιγμή στοιχείο ικανό να ταράξει τις ισορροπίες.
Είναι άλλο πράγμα η χρήση της τεχνολογίας στην τάξη, κάτι όχι απλώς επιθυμητό αλλά απολύτως απαραίτητο στη σύγχρονη εποχή. και διαφορετικό ο αντιπερισπασμός, η απόσπαση της προσοχής.
Υπάρχει ήδη εγκύκλιος που απαγορεύει τα κινητά στα σχολεία. Ωστόσο όπως πολλά πράγματα στην Ελλάδα, το ότι κάτι προβλέπεται δεν σημαίνει και πως εφαρμόζεται κιόλας.
Με δεδομένο ωστόσο πως τα περιστατικά bullying και η δημοσίευση βίντεο στα social media από περιστατικά εντός σχολείου ολοένα και αυξάνονται, το υπουργείο Παιδείας αυστηροποιεί τις ποινές, προκειμένου να τηρηθεί στην πράξη η απαγόρευση.
Όπως δήλωσε πρόσφατα ο υπουργός Παιδείας, Κυριάκος Πιερρακάκης «επανέρχεται στο πλαίσιο συνεπειών η πενθήμερη αποβολή, αλλάζει το καθεστώς σε ό,τι αφορά τις απουσίες και σε ό,τι αφορά τους θύτες του bullying θα πρέπει να αλλάζουν σχολικό περιβάλλον ευκολότερα».
Σύμφωνα με την εφημερίδα «Καθημερινή», όσοι μαθητές αναρτούν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βίντεο με τα οποία εκθέτουν ή διακωμωδούν συμμαθητές τους κατά τη διάρκεια του σχολικού ωραρίου, θα τιμωρούνται ακόμα και με οριστική αποβολή από το σχολείο τους.
Θα είναι υποχρεωτικό οι μαθητές να παραδίδουν τα κινητά τους τηλέφωνα κάθε μέρα, στο σχολείο, με την έναρξη του μαθήματος. Δεν επιτρέπεται να τα έχουν στην κατοχή εντός του σχολικού χώρου. Οι ποινές εάν κάποιος μαθητής βρεθεί με κινητό, θα είναι από ωριαία αποβολή, ακόμα και ημερήσια σε περίπτωση που είναι υπότροπος.
Σε έναν ιδανικό κόσμο τα κινητά τηλέφωνα θα έμεναν στο αθόρυβο στην τσάντα όσο διαρκεί το μάθημα και άντε να άνοιγαν στο διάλειμμα. Δεν είναι όμως ιδανικός ο κόσμος μας. Δεν μπορείς να βασιστείς σε συνετή διαχείριση από εφήβους – ούτε καλά καλά από ενήλικες όπως είπαμε και παραπάνω.
Η παιδεία ως εκπαιδευτική διαδικασία εμπεριέχει μέσα της και το να μάθουν οι νεότεροι πως οι πράξεις έχουν συνέπειες. Είναι ίσως πιο αυστηρές από ό,τι θα έπρεπε οι ποινές, αλλά είναι και θέμα διαχείρισης του σχολείου το πώς θα το χειριστεί. Σημασία έχει να υπάρχει το πλαίσιο.
Είναι δεδομένο πως θα γκρινιάξουν πολλοί γονείς, θα πουν «μα αν το παιδί μου θέλει να επικοινωνήσει μαζί μου ή εγώ μαζί του, τι θα κάνω;». Η απάντηση είναι πως υπάρχουν και σταθερά τηλέφωνα και ότι υπήρχε τρόπος πριν τα κινητά τηλέφωνα, απλώς να το θυμηθούμε πρέπει.
Όλο και περισσότεροι ειδικοί λένε πόσο κακό κάνει στα παιδιά η αλόγιστη χρήση κινητών τηλεφώνων από μικρή ηλικία. Αποξενώνονται από το περιβάλλον γύρω τους, αποκτάνε μαθησιακές δυσκολίες, δεν μπορούν να συγκεντρωθούν σε κάτι για πολύ ώρα, έχουν γαρ συνηθίσει στην ταχύτατη εναλλαγή «τύπου TikTok». Το ότι μπαίνουν φραγμοί και όρια σε αυτό, τουλάχιστον εντός σχολείου, δεν θα λέγαμε πως είναι ακραίο μέτρο. Ίσα ίσα, (είναι) απαραίτητο.