Με ηχηρά ονόματα, αλλά ελάχιστες πραγματικές εκπλήξεις οι λίστες των υποψηφίων που έγιναν γνωστές από τα κόμματα ενόψει των επικείμενων Ευρωεκλογών. Και δεν θα μπορούσε να είναι και πολύ διαφορετικά, άλλωστε, καθώς οι επιτελείς τους γνωρίζουν ακριβώς σε τι είδους ψηφοφόρους απευθύνονται και προσάρμοσαν στα μέτρα τους τις διαθέσιμες επιλογές.
Πρώην αθλητές, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι και γενικότερα άνθρωποι που απολαμβάνουν προβολής (και αποδοχής, αν θέλετε) φιγουράρουν και πάλι στις λίστες των υποψηφίων Ευρωβουλευτών που θα διεκδικήσουν την ψήφο του ελληνικού λαού στις αρχές Ιουνίου.
Μερικά από αυτά τα ονόματα (και χωρίς καμία διάθεση υποτίμησης του γνωστού ριάλιτι του ΣΚΑΪ) θα μπορούσες να τα συναντήσεις και στους «Διάσημους» του Survivor και –μεταξύ μας- δεν αποκλείεται αυτό να συμβεί, εάν τελικά δεν καταφέρουν να κερδίσουν μια θέση σε λιγότερο από δύο μήνες στο Ευρωκοινοβούλιο.
Επειδή, όμως τους (και σας) πήραμε από τα… μούτρα, ας κάνουμε ένα βήμα πίσω κι ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Ας βάλει ο καθένας στο μυαλό του τι ακριβώς είναι η Ευρωβουλή και τι ρόλο διαδραματίζει στις ζωές μας.
Όπως διαβάζουμε και στον σχετικό ιστότοπο, πρόκειται για την «μόνη απευθείας εκλεγμένη διακρατική συνέλευση στον κόσμο. Τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου εκπροσωπούν τα συμφέροντα των πολιτών της ΕΕ σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Μαζί με εκπροσώπους των κυβερνήσεων των χωρών της ΕΕ, οι ευρωβουλευτές διαμορφώνουν και αποφασίζουν για νέους νόμους που επηρεάζουν όλες τις πτυχές της ζωής σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση, από τη στήριξη της οικονομίας και την καταπολέμηση της φτώχειας έως την κλιματική αλλαγή και την ασφάλεια.
Οι ευρωβουλευτές θέτουν στο επίκεντρο σημαντικά πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά θέματα και υποστηρίζουν τις αξίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης: σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ελευθερία, δημοκρατία, ισότητα και κράτος δικαίου. Το Κοινοβούλιο εγκρίνει τον προϋπολογισμό της ΕΕ και ελέγχει τον τρόπο με τον οποίο δαπανώνται τα χρήματα. Εκλέγει επίσης τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, διορίζει τους Επιτρόπους της και τους κρατά υπόλογους».
Κι αφού θυμηθήκαμε τα βασικά, ας επιστρέψουμε στις διαθέσιμες επιλογές του ελληνικού λαού σχετικά με τους ανθρώπους που τελικά θα τον εκπροσωπήσουν σε αυτές τις διαδικασίες οι οποίες απαιτούν γνώσεις, βαθιά αντίληψη των θεσμών και φυσικά διάθεση προσφοράς στο σύνολο.
Στο τραπεζικό μάνατζμεντ εδώ και δεκαετίες είναι γνωστή η ρήση ότι ένας πάρα πολύ καλός ταμίας δεν συνεπάγεται ότι αύριο θα γίνει και καλός διευθυντής. Και για να κάνει τέτοια διάκριση το τραπεζικό σύστημα που στέκει όρθιο εδώ και αιώνες, κάτι θα ξέρει… Τι είναι αυτό που γνωρίζει; Μα το γεγονός ότι το να είναι καλός κάποιος στη δουλειά του δεν σημαίνει ότι αυτοδικαίως είναι σε θέση να διαχειριστεί ενα άλλο πόστο, όχι μόνο αυξημένης ευθύνης αλλά και διαφορετικών αρμοδιοτήτων, για την οποία η προηγούμενη ενασχόλησή του δεν προσφέρει το παραμικρό εχέγγυο επιτυχίας.
Προφανώς τα ονόματα που αναφέρθηκαν εντελώς ενδεικτικά (το περίφημο διευθυντικό δικαίωμα των τίτλων κειμένων) και σίγουρα πολλά ακόμα, αφορούν ανθρώπους που τα έχουν καταφέρει στην επαγγελματική καριέρα τους. Και το γεγονός ότι αυτό συνέβη στον στίβο του θεάματος, τον αθλητισμό ή τον καλλιτεχνικό χώρο, δεν μειώνει σε τίποτα την προσπάθειά τους σε σχέση με πιο απλά, ας πούμε, επαγγέλματα. Ίσα-ίσα που από πολλές σκοπιές είναι πιθανότατα και πιο δύσκολη η δική τους διαδρομή από την άποψη του έντονου ανταγωνισμού που συνεπάγεται η ζωή ενός επαγγελματία ποδοσφαιριστή ή μιας παρουσιάστριας της τηλεόρασης.
Έχοντας ξεκαθαρίσει αυτό, όμως, ας μιλήσουμε και για την ταμπακιέρα. Αρκεί η επιτυχής διαδρομή υπό το φως της δημοσιότητας (ή και όχι) για να κριθεί κάποιος ικανός να εκπροσωπήσει τον λαό και μάλιστα στο Ευρωκοινοβούλιο; Το ερώτημα προφανώς και έχει προεκτάσεις και δεν περιορίζεται σε σελέμπριτις ή περίπου τέτοιες.
Κατά πόσο μπορεί να νιώθει εξασφαλισμένος ο ψηφοφόρος πως ο απεσταλμένος του θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων στο υψηλότερο δυνατό πολιτικό στίβο, επειδή κάποιος ευστόχησε σε 1000 τρίποντα, πήρε δεκάδες συνεντεύξεις που… θα συζητηθούν (όπως αυτάρεσκα αποκαλούνται) ή σάρωσε στην τηλεθέαση με την πρωινή ή βραδινή εκπομπή του;
Η αίσθηση ότι οι επιλογές σχετίζονται μόνο με την προβολή και την αναγνωρισιμότητα των υποψηφίων δεν βρίσκεται πολύ μακριά από την αλήθεια. Εάν η επιτυχία και οι επαγγελματικές δάφνες ήταν ο βασικός γνώμονας με τον οποίο αποφάσισαν να τους εντάξουν τα επιτελεία των κομμάτων, τότε οι λίστες θα είχαν πολύ διαφορετική σύνθεση. Χωρίς αυτό να σημαίνει, βέβαια, ότι ορισμένοι από αυτούς δεν θα βρίσκονταν και πάλι μέσα σε αυτές, για να είμαστε δίκαιοι.
Ωστόσο είναι προφανές πως this is not the case, που λένε και στο εξωτερικό, όπου σύντομα πολλοί από αυτούς θα βρεθούν. Ορισμένοι μάλιστα χωρίς να γνωρίζουν καλά-καλά αγγλικά, έστω. Ακόμη, όμως κι αυτό, η έλλειψη ορισμένων γνώσεων δηλαδή, θα ήταν δευτερεύον στοιχείο, εάν διέθεταν ένα άλλο, το οποίο κατά την ταπεινή άποψη του γράφοντος θα έπρεπε να είναι το κυρίαρχο, όταν μιλάμε και λαϊκή εκπροσώπηση.
Και αυτό δεν είναι άλλο από την συμμετοχικότητα και την προηγούμενη δράση, σε χαμηλότερο επίπεδο από αυτό της Ευρωβουλής. Με λίγα λόγια, σε εκείνα τα έδρανα (αν μιλάμε, ας πούμε, για αθλητή) δεν θα έπρεπε να βρίσκεται αυτός που κατέκτησε πολλούς τίτλους και έκρινε ματς με τις επιδόσεις του, αλλά εκείνος που πρωτοστάτησε στα αποδυτήρια για να εισπράξει δεδουλευμένα ο ίδιος και οι συμπαίκτες του ή φρόντισε να δώσει δύναμη στα συλλογικά όργανα προκειμένου να υπερασπιστεί εργασιακά (και όχι μόνο) δικαιώματα συναδέλφων του.
Και αυτός ο παράγοντας θα έπρεπε να είναι το βασικό κριτήριο για κάθε υποψήφιο και κατά συνέπεια για κάθε ψηφοφόρο. Το κατά πόσο ο «εκλεκτός» είναι μαθημένος στην πάλη και στις διεκδικήσεις και όχι στο να υπογράφει αυτόγραφα μετά από επιτυχίες.
