Κρατούμενο πρώτο: Ο Έλον Μασκ δεν κάνει τίποτα και ποτέ στην τύχη, δίχως κρυφή ή φανερή ατζέντα. Κρατούμενο δεύτερο: Ο πλουσιότερος άνθρωπος στον κόσμο δεν έχει κανέναν ενδοιασμό μπρος στο να πετύχει τους σκοπούς του. Είναι χαρακτηριστικό πως από άλλοτε μέγας πολέμιος του Ντόναλντ Τραμπ, έγινε Νο1 υποστηρικτής του και το εξαργύρωσε παίρνοντας κομβική θέση στη νέα διακυβέρνηση, θα αναλάβει το υπουργείο Κυβερνητικής Αποτελεσματικότητας γνωστότερο και ως DOGE (Department of Government Efficiency). Κάποιοι το πάνε τόσο μακριά όσο να τον χαρακτηρίσουν ως τον πραγματικό, σκιώδη, νέο πρόεδρο των ΗΠΑ…
Το ότι συνεπώς ο Έλον Μασκ αποφάσισε να στηρίξει ανοιχτά και απροκάλυπτα το AfD στις επικείμενες γερμανικές εκλογές λέγοντας μάλιστα πως έχει κάθε λόγο να παρεμβαίνει στα εσωτερικά της ευρωπαϊκής χώρας λόγω «των πολύ σημαντικών επενδύσεων που έχω κάνει εκεί (σ.σ: αναφερόμενος στο εργοστάσιο της Tesla στο Βρανδεμβούργο)» μας βάζει για τα καλά στον πυρήνα της συζήτησης: Ο Αμερικανός δισεκατομμυριούχος αντιμετωπίζει την πολιτική με όρους επιχειρηματία. Με σκοπό να αποκομίσει το μέγιστο δυνατό προσωπικό όφελος.
Το AfD, «Εναλλακτική για τη Γερμανία», δεν είναι ένα οποιαδήποτε κόμμα. Η ρητορική και η φιλοσοφία του είναι ξεκάθαρα ακροδεξιά. Και η άνοδός του δημοσκοπικά, συνεχής. Ο Έλον Μασκ μέσα από άρθρο του που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Welt, αποκάλεσε το συγκεκριμένο κόμμα «τελευταία σπίθα ελπίδας» για τη Γερμανία προκειμένου αυτή να καταφέρει να αποφύγει την οικονομική και πολιτισμική κατάρρευση. «Είναι το κατάλληλο κόμμα για να σώσει την Γερμανία από το να γίνει σκιά του πρώην εαυτού της», σημειώνει.
Στο άρθρο του ο Αμερικανός βαθύπλουτος επιχειρηματίας αναφέρει ότι «το AfD έχει αντιληφθεί ότι η οικονομική ελευθερία δεν είναι απλώς επιθυμητή, αλλά απαραίτητη. Η προσέγγισή του για τον περιορισμό της κυβερνητικής υπέρμετρης ρύθμισης, την μείωση φόρων και την απορρύθμιση της αγοράς αντανακλά τις αρχές που κατέστησαν επιτυχείς την Tesla και την SpaceX. Το AfD, ακόμη και εάν περιγράφεται ως ακροδεξιά, αντιπροσωπεύει έναν πολιτικό ρεαλισμό τον οποίο συμμερίζονται πολλοί Γερμανοί που αισθάνονται ότι οι ανησυχίες τους περιφρονούνται από το κατεστημένο. Αντιμετωπίζει τα τρέχοντα προβλήματα χωρίς την πολιτική ορθότητα η οποία συχνά κρύβει την αλήθεια».
Η μεγάλη ανησυχία πολλών παρατηρητών είναι πως ο Μασκ προωθεί μια ατζέντα που ως τελικό στόχο έχει την αποχώρηση της Γερμανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη. Το AfD αυτό ακριβώς διαλαλεί ότι επιθυμεί, ομοίως και για το ΝΑΤΟ. Και ένα ενδεχόμενο Germanexit ή Dexit θα ήταν η «τέλεια καταιγίδα» για την Ευρώπη, χαριστική βολή πιθανότατα για την Ε.Ε. καθώς μιλάμε για την ισχυρότερη, οικονομικά και πολιτικά, δύναμη τους κόλπους της. Αν το συνδυάσουμε δε, με την πιθανότητα να ανεβεί η Μαρίν Λεπέν στην εξουσία στη Γαλλία κατανοούμε πως φτάνουμε σε μια κατάσταση που ο αντιευρωπαϊσμός μπορεί δυνητικά να θεριέψει ως ένα σημείο δίχως επιστροφή. Σημειωτέο ότι εκτός Ε.Ε., ο Έλον Μασκ στηρίζει ανοιχτά, αλλά και οικονομικά, το κόμμα του δεξιού λαϊκιστή Νάιτζελ Φάρατζ, του πρωτεργάτη του Brexit που επιχειρεί μια δυναμική επιστροφή στα πράγματα μέσω του κόμματος “Reform UK”.
Ο Έλον Μασκ είναι ο πλουσιότερος άνθρωπος στον πλανήτη. Ο ιδιοκτήτης ενός εκ των πιο ισχυρών μέσων κοινωνικής δικτύωσης (X, πρώην Twitter) μέσω του οποίου μπορεί να επηρεάζει αφάνταστα τα πράγματα προς την κατεύθυνση που θέλει. Έχει, επίσης, στα χέρια του ένα μοναδικό σύστημα δορυφορικής επικοινωνίας μέσω του οποίου ορίζει γεγονότα που άπτονται από απλά της καθημερινότητας, ως τα πιο μεγάλα, όπως ενός πολέμου. Τώρα έγινε και ο κατά τα φαινόμενα πιο κοντινός άνθρωπος του νέου προέδρου των ΗΠΑ.
Διαθέτει δηλαδή όλα τα καλά χαρτιά στα χέρια του και τα χρησιμοποιεί όπως κρίνει πως τον συμφέρει καλύτερα. Βάζοντας πλάτη στο AfD, στηρίζοντας δηλαδή κάτι ανοιχτά ακροδεξιό, ξενοφοβικό, τοξικό και ανοιχτά ρατσιστικό, δείχνει πως οι φιλοδοξίες του δεν γνωρίζουν σύνορα και πως δεν έχει ηθικούς ενδοιασμούς μπρος σε ό,τι βάζει κατά νου, μπρος στο να πετύχει τα «θέλω» του. Θεωρεί πως μπορεί να παρέμβει και να επηρεάσει τα πάντα. Σαν να είναι Πλανητάρχης, θα έλεγε κανείς…