Νόμιζαν ότι είχαν να κάνουν με ακόμη ένα σκάνδαλο τύπου Predator. Βιάστηκαν να αποδώσουν ευθύνες (στο ανθρώπινο λάθος), να δείξουν με το δάχτυλο (τον σταθμάρχη), να βάλουν στη μονταζιέρα το ηχητικό ντοκουμέντο με τη φωνή του μοιραίου οδηγού στα Τέμπη. Για τους λόγους του μπαζώματος ακούσαμε τρεις διαφορετικές ερμηνείες – του πρωθυπουργού, του Βορίδη και του Φλωρίδη – δείγμα (;) προβληματικής… ενδοσυνεννόησης. Για την παραποίηση του ηχητικού καμία – «θα τα βρει η δικαιοσύνη», πέταξε την μπάλα στην εξέδρα η κυβέρνηση. Δεν βαριέσαι, κάποια ασυμμάζευτα δεν συμμαζεύονται, θα ξεχαστεί…
Δεν τήρησαν ούτε τα προσχήματα. Πήγαν στη Λάρισα για να αποδείξουν ότι υπήρχε τηλεδιοίκηση και το βίντεο κόπηκε άρον-άρον όταν ένας από τους (μη μιλημένους προφανώς) εργαζομένους είπε το ακριβώς αντίθετο.
Τους υποτίμησαν. Με την επικοινωνιακή τους δεξιοτεχνία και τη μιντιακή παντοκρατορία πίστεψαν ότι θα το πέρναγαν στο ντούκου και ο πόνος θα ήταν… βουβός. Μήπως και με τη δυνατότητα παρέμβασης σε υπηρεσίες του κράτους, θεσμικούς φορείς και Δικαιοσύνη; Μπα… όχι, μόνο κακεντρεχής θα μπορούσε να το ισχυριστεί αυτό.
Η εξεταστική για τα Τέμπη στη Βουλή μια φαρσοκωμωδία, η εικόνα της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ να αποθεώνει – προσοχή – τον Κώστα Καραμανλή μετά την εξαγνιστική ομιλία του, μνημείο κομματικής τύφλωσης.
Τους περιφρόνησαν. Ξεστόμισαν ότι αν έλεγαν πως δεν υπήρχε ασφάλεια στα τρένα δεν θα έμπαινε κανείς σε αυτά. Πόνταραν στο ότι θα αγόραζαν τη σιωπή τους με την αθρόα παροχή προνομίων, όπως ανακοινώθηκαν 10 μέρες μετά την τραγωδία (τετραπλάσια εθνική σύνταξη, διορισμοί στο δημόσιο, απαλλαγή χρεών από τράπεζες και ασφαλιστικά ταμεία).
Εδώ όμως πιάστηκαν αδιάβαστοι. Η κυβέρνηση του 40% παραγνώρισε ότι δεν είχε να κάνει με ένα σκάνδαλο από αυτά που θα μπορούσαν να θάψουν τα non paper και ο καλογυαλισμένος μιντιακός συφερτός. Εδώ υπάρχουν 57 αδικοχαμένες ψυχές. Άνθρωποι που κάηκαν ζωντανοί, νεαρό κορίτσι που δεν βρέθηκε ποτέ ούτε ίχνος της. Σημαίνει συγγενείς που θα απαιτούν έως και τον δικό τους θάνατο απαντήσεις. Που αισθάνονται ως ιερό το χρέος τους απέναντι στους αγαπημένους τους την απονομή δικαιοσύνης. Δεν μέτρησαν ή δεν νοιάστηκαν να μετρήσουν σωστά οι κυβερνώντες τη βαρύτητα του «αντιπάλου». Για τους γονείς αυτούς δεν υπάρχει πια άλλο νόημα στη ζωή. Μόνο η αποκάλυψη των πραγματικών συνθηκών της τραγωδίας.
Η συνέργεια των οικογενειών και η από κοινού έναρξη νομικού αγώνα με αξίωση την άνευ όρων διελεύκανση της τραγωδίας βρήκαν ανταπόκριση σε πάρα πολλούς συμπολίτες μας. Δημιουργήθηκε ένα μεγάλο ρεύμα υποστήριξης, που μετασχηματίστηκε την Κυριακή 26/01 σε χείμαρρο διαμαρτυρίας. Η κοσμοπλημμύρα στο κέντρο της Αθήνας και τα συλλαλητήρια σε άλλες 123 πόλεις στην Ελλάδα και την Ευρώπη επιβεβαιώνουν την ευστοχία της διάσημης ρήσης του Άβρααμ Λίνκολν. «Μπορείς να ξεγελάς πολλούς για λίγο καιρό και λίγους για πολύ καιρό. Όχι όμως όλους για πάντα…».
Φυσικά πολλοί θα εργαλειοποιήσουν – το έχουν κάνει ήδη – τη λαϊκή αντίδραση για τις δικές τους κομματικές κορόνες. Ωχριούν και αυτοί και οι απέναντι που τσακώνονται μαζί τους στα social, μπροστά στο υπερβατικό μήνυμα της περίστασης. Ένα μήνυμα απέναντι στον κυνισμό, την αλαζονεία, τη χειραφέτηση, τη θεσμική απαξία. Την περιφρόνηση της ίδιας της δημοκρατίας. Ήδη ξέρουμε ότι κάποια στοιχεία έχουν έρθει στο φως ακριβώς επειδή υπήρξε αυτή η συνέργεια. Ότι αν οι γονείς είχαν επιλέξει τον «βουβό πόνο» κατά προτροπή του κ. Καραμανλή, πιθανότατα δεν θα μαθαίναμε ποτέ ότι κάποιοι άνθρωποι επέζησαν της σύγκρουσης και κάηκαν λίγα λεπτά μετά. Και αυτό από μόνο του είναι εξοργιστικό, ανεξάρτητα αν η εμπορική αμαξοστοιχία μετέφερε παράνομα εύφλεκτο φορτίο.
Υπάρχει λοιπόν αυτή η Ελλάδα, που κατεβαίνει στους δρόμους, κάνει τον πόνο του διπλανού δικό της και διεκδικεί. Αντιδρά στην αδικία. Και υπάρχει και η άλλη, της ακατάσχετης προπαγάνδας. Που βλέπει την Καρυστιανού ως εν δυνάμει πολιτικάντη και αναπαράγει το δημοσίευμα που παρουσιάζει τα ηχητικά μηνύματα των θυμάτων στο 112 ως πλαστά (μεταξύ των οποίων και υπουργός της ελληνικής κυβέρνησης), όταν είναι πολύ εύκολο να μάθει κανείς ότι είναι αυθεντικότατα και έχουν συμπεριληφθεί στη δικογραφία.
Και επειδή υπάρχει η πρώτη, υπάρχει και ελπίδα…