Δεν πρόκειται για την πρώτη φορά που ως επιχείρηση απασχολεί θετικά τα (social) media, την επικαιρότητα. Είναι το – με διαφορά – Νο1 σούπερ μάρκετ στην Ελλάδα, με τζίρο που ξεπερνάει τα 5 δισεκατομμύρια ευρώ, ο δεύτερος της λίστας με το ζόρι πιάνει τα 2 (δισ. ευρώ). Είναι ο μεγαλύτερος ιδιώτης εργοδότης της χώρας, απασχολεί κοντά 40.000 εργαζομένους. Έχει, επίσης, ως απαράβατη αρχή να μην ανοίγει ποτέ τις Κυριακές πέραν των εορταστικών περιόδων. Ο Σκλαβενίτης είναι «μαγαζί-γωνία», φωτεινός φάρος εξαίρεσης στα μέρη μας, όπου τα κακά αφεντικά είναι πολλά περισσότερα από όσα μπορούμε να αντέξουμε.
Το αυτό ισχύει και με το πώς χειρίζεται το ζήτημα του κατώτατου μισθού. Αυτό που υπολογίζει ο Σκλαβενίτης για τους δικούς του είναι πάντα παραπάνω σε σύγκριση με το επίσημα θεσμοθετημένο. Έτσι έκανε και τώρα. Με το που η κυβέρνηση ανακοίνωσε την αύξηση του βασικού, στα 880 από 1/4, το Νο1 σούπερ μάρκετ στην Ελλάδα… είδε και ανέβασε στα 960, από 900 που ήταν μέχρι πρότινος. Ήτοι 80 ευρώ περισσότερα από το αναγκαστικό βάσει νόμου. Αν δε, κάποιος εργαζόμενος είναι έγγαμος, (θα) αμείβεται μίνιμουμ με 1.060 ευρώ, από 1.020 που ήταν μέχρι σήμερα. Εκτιμάται ότι οι νέες μισθολογικές παρεμβάσεις επιφέρουν αυξήσεις αποδοχών σε 29.500 εργαζομένους, σε σύνολο 34.000 και ξεπερνούν τα 31 εκατ. ευρώ.
Αυτήν τη θετική διαφορετικότητα, η επιχείρηση ξέρει να την επικοινωνεί σωστά προς τα έξω. Πρόκειται άλλωστε για δωρεάν διαφήμιση, μεγάλη. Ακριβώς λόγω του πόσο σωστά φέρεται στον εργαζόμενο, ο Σκλαβενίτης απολαμβάνει πολύ καλής φήμης στην αγορά. Πολλοί πάνε εκεί για να κάνουν τα ψώνια τους προκειμένου να «ανταποδώσουν». Να ανταμείψουν δηλαδή μια επιχείρηση που διατηρεί ανθρώπινο πρόσωπο και οικογενειακό χαρακτήρα, χωρίς να κοιτάει να εκμεταλλευτεί το καθετί για να μεγιστοποιήσει τα κέρδη της.
Ναι, όλα αυτά που κάνει ο Σκλαβενίτης είναι αναμφίβολα άξια συγχαρητηρίων. Ωστόσο, μιλάμε για μια επιχείρηση που έχει υπέρ-κέρδη. Δεν είναι λογικό να επιστρέφει μέρος αυτών στον εργαζόμενο, που είναι ο στυλοβάτης αυτής της επιτυχίας; Προσοχή: Δεν θέλουμε να γίνουμε γκρινιάρηδες ή κάτι τέτοιο. Απλά επιζητάμε να προτάξουμε ότι αυτό θα έπρεπε να είναι ο κανόνας. Γιατί γενικώς στην Ελλάδα η επιχειρηματική κρατούσα λογική είναι ένα… φιλικό χτύπημα στην πλάτη και «μπράβο παιδιά» όταν τα πράγματα πάνε καλά, αλλά αντίθετα όταν ζορίζει, αρχίζουν τα «βάλτε πλάτη» και αν ούτε τότε στρώσει η δουλειά, το «πακέτο σωτηρίας» περιλαμβάνει συχνά πυκνά απολύσεις και περικοπές μισθών.
Μαζί με τη δημοφιλία έρχεται και η ευθύνη. Ο Σκλαβενίτης είναι μια υγιής και κερδοφόρα επιχείρηση με θέση leader στην αγορά. Θα ήταν ευχής έργον να χρησιμοποιήσει αυτή τη δύναμη με γνώμονα το γενικότερο καλό. Λαμβάνοντας πρωτοβουλίες σε συνεργασία με τα άλλα σούπερ μάρκετ για να πέσουν οι τιμές, γιατί πραγματικά η κατάσταση είναι απελπιστική. Η ακρίβεια, ο πληθωρισμός έχουν σαρώσει τα πάντα.
ΟΚ, θα πει κάποιος, δεν είναι ευθύνη της κυβέρνησης να ελέγξει το τοπίο; Είναι. Μόνο που σε μια ελεύθερη αγορά, μεγάλη δυνατότητα παρέμβασης έχουν και οι ιδιώτες. Ο Σκλαβενίτης ειδικά, που είναι «κάτι παραπάνω από ένα σούπερ μάρκετ» μπορεί να κάνει τη διαφορά. Πετυχαίνοντας κάτι πολύ πιο σημαντικό από το να δίνει 80 ευρώ πάνω στο βασικό μισθό. Που, ξαναλέμε, δεν είναι αμελητέο ούτε δεδομένο. Απλά είναι απλώς ένα μικρό κομμάτι μιας πολύ μεγάλης εικόνας που κάθε άλλο παρά ευνοϊκή είναι για το μέσο πολίτη.