Ως «ένα πόλεμο χωρίς σκοπό, ένα πόλεμο χωρίς την πιθανότητα να επιτευχθεί οτιδήποτε που μπορεί να σώσει τις ζωές των ομήρων», περιέγραψε ο πρώην πρωθυπουργός του Ισραήλ, Εχούντ Ολμέρτ τη στρατιωτική διαχείριση στη Λωρίδα της Γάζας, προσθέτοντας ότι «πολεμάμε αθώους πολίτες και αυτό είναι πολύ κοντά σε έγκλημα πολέμου».
Ο ηγέτης του αντιπολιτευόμενου Δημοκρατικού Κόμματος, Γιαΐρ Γκολάν υπερθεμάτισε, λέγοντας ότι «γινόμαστε κράτος-παρίας που σκοτώνει παιδιά για χόμπι».
Είναι σαφές ότι ακόμα και στο Ισραήλ πολλοί άνθρωποι αποστρέφονται το δρόμο που χάραξε ο Μπένιαμιν Νετανιάχου, ως αντίδραση στην τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς την 7η Οκτωβρίου 2023. Η ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα μπλοκαρίστηκε για μέρες, με αποτέλεσμα 14.000 βρέφη να κινδυνεύουν με θάνατο από ασιτεία. Οι επιχειρήσεις έχουν τα χαρακτηριστικά γενοκτονίας. Από την έναρξη της ισραηλινής επίθεσης, Οι νεκροί έχουν υπερβεί τις 50.000, εκ των οποίων 11.000 παιδιά, ενώ ο όρος που έχει τεθεί πια για τον τερματισμό της αιματοχυσίας είναι ο εκτοπισμός των Παλαιστίνιων από τη Λωρίδα.
Και κάπου εδώ έρχεται το ερώτημα που αφορά την Ελλάδα. Έχει το ηθικό δικαίωμα μια (οποιαδήποτε) κυβέρνηση να δίνει άφεση αμαρτιών στο Ισραήλ, επιλέγοντας την άρνηση στην εξέταση επιβολής κυρώσεων απέναντί του; Την πρόταση της Ολλανδίας για επανεξέταση του άρθρου 2 της συμφωνίας σύνδεσης με το Ισραήλ ψήφισαν 16 χώρες (Βέλγιο, Φινλανδία, Γαλλία, Ιρλανδία, Λουξεμβούργο, Πορτογαλία, Σλοβενία, Ισπανία, Σουηδία, Αυστρία, Δανία, Εσθονία, Πολωνία, Ρουμανία, Σλοβακία, Μάλτα). Εκτός από τη χώρα μας, αντίθετες δήλωσαν οι Γερμανία, Ιταλία, Κύπρος, Βουλγαρία, Κροατία, Τσεχία, Ουγγαρία και Λιθουανία.
Το άρθρο 2 ορίζει ρητά ότι οι σχέσεις των δύο πλευρών «βασίζονται στο σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Θεωρητικά τυχόν παραβίαση του καθιστά άκυρο το μνημόνιο συνεργασίας και βέβαια το «τυχόν» έχει εδώ αμιγώς… ρητορικό χαρακτήρα.
Είναι η ώρα να αναζητήσουμε ποια είναι η «σωστή πλευρά της ιστορίας», όταν βρέφη πνίγονται ανάμεσα σε μπάζα και χιλιάδες άλλα παιδιά, που έχουν γλιτώσει από τους βομβαρδισμούς, ακροβατούν μεταξύ ζωής και θανάτου λόγω έλλειψης τροφής και φαρμάκων; Πρέπει τώρα να επιδοθούμε σε ψυχρούς, ορθολογικούς υπολογισμούς και διπλωματικές ασκήσεις επί χάρτου;
Είναι η κατάλληλη στιγμή να σταθμίσουμε συμμαχίες και οφέλη και να καταφύγουμε σε σπουδαιοφανείς γεωπολιτικές αναλύσεις;
Μπορεί κάποιος, κοιτάζοντας τα παιδιά του στα μάτια, να ισχυριστεί ότι ορθά η Ελλάδα επέλεξε τη σιωπή – συνενοχή και αδιαφόρησε για τη φρίκη, διότι προέχει το εθνικό συμφέρον;
Στη Γάζα συντελείται η επιχείρηση εθνοκάθαρσης του 21ου αιώνα και κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί εκ των υστέρων ότι δεν ήξερε, δεν γνώριζε. Τώρα μετριέται το ηθικό ανάστημα κάθε χώρας και η στάση της θα καταχωρηθεί στα κιτάπια της Ιστορίας. Είναι η στιγμή που η όποια επιλογή θα ακολουθεί εσαεί την εθνική μας συνείδηση.
Μπορεί να υπάρχουν ίσες αποστάσεις απέναντι σε μια τέτοια μαζική τραγωδία; Ακόμα χειρότερα, αρκεί μια εταιρική σχέση για να «νομιμοποιήσεις» μια τέτοια αιματοχυσία με την άρνηση της συνδρομής έστω σε μια απόπειρα προειδοποίησης;
Αν το Ισραήλ δεν ήταν σύμμαχός μας, οι ζωές στη Γάζα θα είχαν μεγαλύτερη αξία;
H χώρας μας σε κατάσταση πλήρους αφωνίας και ο ανθρωπισμός αιχμάλωτος στο κελί της παντελούς απουσίας ευαισθησίας.