Μετά από έναν μάλλον δροσερό Μάιο, ο Ιούνιος μπήκε… on fire. Και μιλάμε, κάπως, κυριολεκτικά. Μπόλικη ζέστη, το «καλοκαίρι 2025» είναι και επίσημα εδώ. Λογικό και αναμενόμενο συνεπώς, ο κόσμος να σπεύσει στις παραλίες γι’ αυτό που τα τηλεοπτικά κανάλια μας έμαθαν να συνοψίζουμε ως «αναζητώντας μια όαση δροσιάς». Το ερώτημα είναι: Δροσίζεσαι ή… ζορίζεσαι με αυτά που βλέπεις;
ΟΚ, σε συνθήκη ελεύθερης αγοράς ζούμε και κινουμάστε, οι τιμές άρα διαμορφώνονται βάσει προσφοράς και ζήτησης. Το θέμα είναι πως είναι κομμάτι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να θεωρήσεις νορμάλ και λογικό ότι οι τιμές για ένα σετ ξαπλώστρες σε οργανωμένες παραλίες της Αττικής έχουν φτάσει μέχρι και τα 180 ευρώ, τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες. Ή η είσοδος σε αυτές (τις οργανωμένες δηλαδή παραλίες) να μπορεί να κοστίσει ως και 60 ευρώ.
Και πού να κάνεις το… λάθος να θες να φας κάτι ή να πιείς. Ο καφές σε ορισμένες περιπτώσεις πωλείται ως και 7 ευρώ (ο freddo espresso, regular size), ενώ ένα κλαμπ σάντουιτς φτάνει και τα 15 ευρώ. Κι αυτά είναι απλά και μόνο ενδεικτικά παραδείγματα, για να πάρεις μια γεύση, μεταφορικά ομιλώντας…
Αν ρωτήσει κάποιος τους επιχειρηματίες, θα υπερασπιστούν τον εαυτό τους για τις υψηλές τιμές λέγοντας πως ήταν μονόδρομος καθώς ανέβηκε κατά πολύ το κόστος εξαιτίας της ψηφιακής δημοπρασίας. Επίσης ότι η σεζόν είναι κατά βάση μικρή ως προς το πικ της, 2-3 μήνες, και πρέπει ως εκ τούτου να διασφαλίσουν πως θα έχουν κέρδος και ότι θα είναι «ΟΚ» με τα γενικότερα αυξημένα κόστη τους. Αυτό που ενδεχομένως να μην σου πουν στα ίσα, αλλά θα εννοήσουν σαφώς με τις πράξεις τους, είναι πως όσο ο κόσμος αγοράζει αυτά που τους προσφέρουν στις τιμές αυτές, δεν υπάρχει κανένας λόγος να αλλάξουν τακτική. Και σε αυτό δύσκολα θα βρει κανείς κάτι να ανταπαντήσει.
Γιατί ναι, στην ουσία εκεί κάπου καταλήγει η συζήτηση, στο κυνικό της σκέλος. Αν δεν μπορείς ή δεν θες να πληρώσεις, κανείς δεν σου απαγορεύει να πάρεις την πετσέτα σου, την ομπρέλα σου, τη ψάθα σου και το ψυγειάκι σου και να κάτσεις σε κάποιο ελεύθερο τμήμα των πλαζ. Για να αποφευχθεί άλλωστε η υπερβολική κατάληψη αιγιαλού ή παραλίας από επιχειρήσεις που εκμεταλλεύονται τουριστικά τμήματα, ο νόμος απαγορεύει την παραχώρηση πάνω από το 50% της συνολικής επιφάνειας κάθε παραλίας (το ποσοστό μειώνεται στο 30% για περιοχές Natura).
Απλά δεν γίνεται και να μην εντοπίσεις το πόσο ακραίος έγινε στην πάροδο των (τελευταίων) ετών ο διαχωρισμός ανάμεσα σε αυτούς που έχουν οικονομική άνεση και σε αυτούς, τους περισσότερους, που δεν έχουν. Είμαστε πολύ μακριά από την οικουμενικότητα που χαρακτήριζε την εποχή που ο Ανδρέας Παπανδρέου συνόψιζε ως «τα μπάνια του λαού». Φτάσαμε έτσι οι τιμές στις οργανωμένες παραλίες της Αττικής να είναι συγκρίσιμες ή και πιο ακριβές ανά περιπώσεις με μέρη όπως το Κάπρι ή το Μονακό, που είναι συνυφασμένα με την πολυτέλεια, τον πλούτο. Και η τάση είναι για περαιτέρω άνοδο, για περαιτέρω δηλαδή μεγάλωμα του «χάσματος»…