Με το που έγινε γνωστή η είδηση πως ο Γιώργος Μαζωνάκης εισήχθη σε δημόσια ψυχιατρική κλινική, χαμός – όπως είχε συμβεί στο πρόσφατο παρελθόν και με τον Σταμάτη Γαρδέλη. Σε social media, sites, ένα σωρό κόσμος έσπευσε να σχολιάσει, να πάρει θέση, αρκετοί μάλιστα θεώρησαν καλή ιδέα να κάνουν χιούμορ ή να κοροϊδέψουν με ατάκες του στιλ «και πολύ άργησε». Χάθηκε το όριο. Δεν είναι όλα για reality. Υπάρχει κάτι πολύ σημαντικό, μια γραμμή που δεν πρέπει να περνάμε. Έχει να κάνει με τα προσωπικά δεδομένα, με το ιατρικό απόρρητο.
Δεν υπάρχει κανένας λόγος η κοινή γνώμη να γνωρίζει λεπτομέρειες για σοβαρά θέματα υγείας, εκτός αν ο ίδιος ο ασθενής θέλει να τα μοιραστεί. Και πάλι, μετά από κάποιο φιλτράρισμα, μια επεξεργασία δηλαδή του τι μπορεί ή όχι να προβληθεί και γιατί. Μα πραγματικά, τι ουσιαστικό έχει να προσφέρει στο τηλεοπτικό/ιντερνετικό κοινό μία τέτοια είδηση; Απαντάμε: Τίποτα, απολύτως. Μιλάμε για ένα ζήτημα υγείας που αφορά αποκλειστικά τον καλλιτέχνη και τους δικούς του ανθρώπους. Το είδαμε πρόσφατα, σε άλλο πλαίσιο, και στο τραγικό γεγονός του θανάτου της Λένας Σαμαρά. Όταν άρχισε πάλι μια καφενειακού επιπέδου συζήτηση στα social media για το τι έγινε, πώς έγινε, όταν έφτασε να γίνει το ζήτημα ως και αντικείμενο εργαλειοποίησης στο πλαίσιο πολιτικής αντιπαράθεσης.
Θα μπορούσαμε να συζητάμε επί ώρες για το επίπεδο και την παιδεία πολλών από όσων σχολιάζουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για την τοξικότητα, το μίσος και τον ξερολισμό που βασιλεύουν συχνά πυκνά εκεί. Όμως εν προκειμένω ευθύνη υπάρχει και απ’ αυτούς που δημοσιεύουν την είδηση. Όχι μόνο δηλαδή απ’ αυτούς που σχολιάζουν, με περισσή βεβαιότητα μάλιστα, χωρίς στην πραγματικότητα να έχουν ιδέα. Μόνο σκόρπιες εικόνες που έχουν αποκτήσει δεξιά – αριστερά που στο φαντασιακό τους αρκεί για να σχηματίσουν και ολοκληρωμένη άποψη.
Αποτελεί επιτακτική ανάγκη να μπει ένα φρένο σ’ αυτή τη μορφή ανθρωποφαγίας, στο κουτσομπολιό. Γιατί περί αυτού πρόκειται. Η περιπέτεια υγείας που περνάει ο Γιώργος Μαζωνάκης, είναι ένα προσωπικό, ευαίσθητο, ζήτημα. Που δεν θα έπρεπε ποτέ να μετατραπεί σε δημόσιο. Δυστυχώς όμως, αυτό ακριβώς συνέβη. Σε μια κατάφορη παραβίαση ιδιωτικότητας. Δεν χρειάζεται να τα ξέρουμε όλα, δεν χρειάζεται να έχουμε γνώμη για όλα. Ακόμα και αν, υποθετικά μιλώντας, διέρρευσε ο ίδιος ή το περιβάλλον του για κάποιο λόγο την είδηση, θα έπρεπε να υπάρχει μια προστασία και ένας πλάγιος, διακριτικός τρόπος να παρουσιαστεί προς τα έξω.
