Εξαιρετικά σπάνιο να προκύπτει τέτοια ομοφωνία στις αντιδράσεις, κάτι που από μόνο του δείχνει πόσο παράλογο ήταν ως γεγονός αυτό που συνέβη. Άπαντες, δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι συμφωνούν πως η δασκάλα που κατήγγειλε τον 6χρονο μαθητή για θωπεία είναι ακατάλληλη για αυτή τη δουλειά. Ένα άτομο που δεν είναι σε θέση να ασκεί τα καθήκοντα του εκπαιδευτικού. Αυτά που ισχυρίζεται είναι παράλογα, είναι εξοργιστικά. Αλλά οι διαφωνίες επανέρχονται αναφορικά με το τι πρέπει να υπάρχει ως προστατευτικό πλαίσιο για να μην φτάνουμε σε τέτοιες καταστάσεις.
Γιατί η λέξη «αξιολόγηση» κάνει «τζιζ». Και για ορισμένους συνιστά casus belli, το απολυτό «δεν θα περάσει». Γιατί; Επειδή ζούμε στη χώρα που οι «Χασάπηδες» του ΟΠΕΚΕΠΕ εμφανίζονται να «κερδίζουν» τρεις φορές το λαχείο και δεν ανοίγει ρουθούνι και την ίδια στιγμή 9/10 εκεί έξω πιστεύουν ότι η αξιολόγηση δεν θα είναι αντικειμενική και θα λειτουργήσει ως όχημα για να φύγουν οι άλλοι και να έρθουν τα «δικά μας τα παιδιά».
Θα πρέπε να ‘ναι αυτονόητο ότι οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να περνούν από έξτρα διαδικασίες πριν μπουν στην αίθουσα για να διδάξουν παιδιά. Είναι υπεύθυνοι για μια από τις πλέον σημαντικές κοινωνικές διαδικασίες. Το πτυχίο από μόνο του δεν αρκεί για να διασφαλίσει πως είναι κατάλληλοι για αυτή την τόσο ευαίσθητη, κρίσιμη και σημαντική εργασία. Επιβάλλεται ψυχιατρική γνωμάτευση, να παρέχεται επίσης δωρεάν και ανά τακτά διαστήματα επίσκεψη σε ψυχολόγο.
Να συμφωνήσουμε πως πρέπει να μπουν πολλές δικλίδες ασφαλείας αναφορικά με το πώς θα μπορούσε η αξιολόγηση να γίνει δίκαια. Ακριβώς για να αποφευχθούν οι καχυποψίες, οι φόβοι πως δεν θα γίνει σωστά και θα λειτουργήσει υπέρ κάποιων και εις βάρος κάποιων άλλων. Όμως άλλο αυτό και διαφορετικό το να αφήνουμε το ζήτημα στην τύχη του επειδή πιστεύουμε εκ των προτέρων πως δεν θα λειτουργήσει σωστά. Πρέπει, για να παίξουμε και λίγο με τις λέξεις, να «εκπαιδεύσουμε» τη διαδικασία. Να την κάνουμε σταδιακά όλο και καλύτερη. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να γίνει η αρχή…
Για να φτάσουμε όντως κάποια στιγμή στο σημείο που δάσκαλοι, καθηγητές, νηπιαγωγοί και γενικά όσοι άνθρωποι έρχονται επαγγελματικά σε επαφή με παιδιά, να είναι κατάλληλοι για αυτήν την τόσο δύσκολη και απαιτητική δουλειά. Η οποία, και αυτό οφείλουμε να το σημειώσουμε και να το αναδείξουμε, δεν πληρώνεται όσο καλά θα έπρεπε. Κάθε άλλο. Μόνο που ένα από τα βήματα για να απαιτηθούν καλύτεροι μισθοί είναι το να βρίσκονται όλοι όσοι δουλεύουν στο καλύτερο δυνατό σημείο και επίπεδο.
Έχει επικρατήσει μια παρανόηση. Πως αν ζητάς αξιολόγηση για τους εκπαιδευτικούς είσαι δεξιός, είσαι κυβερνητικός και δεν συμμαζεύεται. Δεν είναι έτσι. Δεν θα έπρεπε να είναι έτσι. Οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα κρίνονται καθημερινά. Γιατί να μην ισχύει το ίδιο και με αυτούς του δημοσίου; Ναι, ξαναλέμε, με όσες το δυνατόν παραπάνω δικλείδες ασφαλείας πως όλο αυτό θα γίνεται σωστά και δίκαια. Αλλά πρέπει να γίνεται. Δεν λέμε να αρχίσουν οι απολύσεις, μπορούν κάποιοι να αξιοποιηθούν και σε άλλα πόστα. Αλλά η σχολική αίθουσα δεν είναι για τον οποιονδήποτε.
Και μπορεί να γίνει ακόμα χειρότερο αν αδρανήσουμε. Το καλοκαίρι είδαμε σχολές όπως η Φιλοσοφική και το Παιδαγωγικό να έχουν όριο εισαγωγής κάτω από 12.000 μόρια, κάτω από 12 δηλαδή για να κάνουμε την αναγωγή στην κλίμακα του 20, ενώ σε αρκετές εξ αυτών μπήκαν κάποιοι ακόμα και με βαθμό κάτω από τη βάση! Η πλήρης απαξίωση…
Λέμε συχνά πως διάφορες κυβερνητικές επιλογές υποβαθμίζουν τη δημόσια εκπαίδευση. Κάτι που ισχύει, σε μεγάλο βαθμό. Ειδικά καθώς στην παιδεία δεν φτάνουν τα χρήματα που θα έπρεπε. Αλλά και όσοι εκπαιδευτικοί αρνούνται την αξιολόγηση, χωρίς να το καταλαβαίνουν αδικούν τον εαυτό τους καθώς τσουβαλιάζονται όλοι, δίχως διαχωρισμοί, καλοί και κακοί, κατάλληλοι και ακατάλληλοι.
Η κουβέντα πρέπει να γίνει. Ανοιχτά και χωρίς παρωπίδες. Πρέπει να απαιτούμε καλύτερα σχολεία και καλύτερους εκπαιδευτικούς, δεν είναι απλώς επιθυμητό, είναι ζωτικής σημασίας. Μόνο που για να προχωρήσουμε προς τη σωστή κατεύθυνση, πρέπει παράλληλα να προχωρήσουμε και στη σκέψη μας, ξεφεύγοντας από αραχνιασμένες συμπεριφορές και νοοτροπίες.