Υπάρχει ένα διατυπωμένο εδώ και καιρό αίτημα το οποίο στο πέρασμα του χρόνου τυγχάνει ολοένα και μεγαλύτερης υποστήριξης. Εκείνο του διαχωρισμού κράτους-εκκλησίας. Από αυτή τη βάση οφείλει να ξεκινήσει οποιαδήποτε σοβαρή σχετική συζήτηση και στην ίδια να καταλήξει. Στο πώς και μέχρι ποιου σημείου δηλαδή αυτοί οι δύο θεσμοί και εξ ορισμού πυλώνες της κοινωνίας, συνδέονται μεταξύ τους.
Οι ζυμώσεις έχουν ξεκινήσει, οι συζητήσεις και οι απόψεις του καθενός διατυπώνονται με όρους απόλυτης ελευθερίας, όπως προβλέπει η Δημοκρατία, και νομοτελειακά κάποια στιγμή θα υπάρξει η πολιτική βούληση που θα ωθήσει τις εξελίξεις.
Αυτό λέει η λογική, χωρίς να είναι απαραίτητο πως θα συμβεί έτσι. Υποθέτουμε, δηλαδή, πως η στροφή των κοινωνιών προς το «προοδευτικότερο» θα συνεχιστεί, όπως συμβαίνει εδώ και δεκαετίες ή και αιώνες.
Στην πραγματικότητα αυτό αποτελεί απλά ένα δικό μας ευσεβή πόθο. Μια προφητεία που ελπίζουμε πως θα εκπληρωθεί. Κι αυτό διότι οι προφητείες, η ελπίδα και η ανάγκη να πιστέψεις σε έναν καλύτερο κόσμο δεν αποτελούν μονοπώλιο κανενός. Ούτε καν των χριστιανών ή των μουσουλμάνων, που σε ένα σενάριο το οποίο βάσει αριθμών και στατιστικών συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες υλοποίησης, αύριο-μεθαύριο θα είναι η θρησκεία που θα ασπάζεται το μεγαλύτερο κομμάτι του πλανήτη.
Είναι κι αυτή μία πιθανότητα που δεν μπορείς να αποκλείσεις. Όπως καμία άλλη, ειδικά στις περιπτώσεις που ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία γίνονται προσάναμμα και καύσιμο. Ευτυχώς οι άθεοι δεν αγγίζονται από τέτοια κατάλοιπα της ανθρώπινης φύσης, ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε. Λογικά ο άθεος απολαμβάνει στο έπακρο τα πλεονεκτήματα που χαρίζει η μη ένταξή του σε ένα πλαίσιο υποχρεώσεων και κανόνων, που από τέτοια οι θρησκείες είναι γεμάτες.
Την Μεγάλη Παρασκευή η Ένωση Αθέων, η οποία προφανώς δεν εκπροσωπεί το σύνολο όσων δηλώνουν ή αισθάνονται άθεοι, διοργανώνει ένα πάρτι κρεατοφαγίας. Δεν είναι η πρώτη φορά που το επιχειρεί, ενώ χαρακτηριστικές ήταν και οι αντιδράσεις τις προηγούμενες φορές που δοκίμασε να το κάνει. Υπό μία έννοια, ένιωσε την απόρριψη και τους διωγμούς που υπέστησαν οι πρωτοχριστιανοί όταν εμφανίστηκαν.
Κι επειδή οι εποχές αλλάζουν, ευτυχώς αυτό συνέβη με πολύ ηπιότερες μορφές από εκείνες που βίωσαν οι ίδιοι. Για την ώρα, το μόνο πάρτι που γίνεται, είναι αυτό από υποστηρικτές και αντιμαχόμενους στο facebook, στο οποίο κατά βάση κυριαρχούν τα στερεότυπα, οι εμμονές και η βεβαιότητα του καθενός για τη δική του μεγάλη αλήθεια.
Η δική μας εποχή υποτίθεται πως στηρίζεται στην ανεκτικότητα. Συνθήκη που επιτρέπει την ανάπτυξη και την ύπαρξη του αντίθετου ως θέσης, βιώματος ή δικαιώματος. Κάνουμε το σταυρό μας (τρόπος του λέγειν, για τους άθεους) που μπορούμε να το πράττουμε αυτό χωρίς τον φόβο ότι θα βρεθεί κάποιος να μας απειλήσει για τα πιστεύω μας. Πολύ περισσότερο, όταν αυτός ο αστυνόμος είναι το ίδιο το κράτος. Αντίστοιχα παραδείγματα είναι πολύ κοντινά μας για να κάνουμε πως δεν τα βλέπουμε.
Δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να μαζευτούν άνθρωποι μιας συγκεκριμένης ταυτότητας και να φάνε ή να κουβεντιάσουν οτιδήποτε, μια οποιαδήποτε μέρα. Οι χριστιανοί θα κάνουν το ίδιο 48 ώρες αργότερα, σε ένα δικό τους τελετουργικό στο οποίο από επιλογή μας συμμετέχουμε σχεδόν όλοι.
Την Κυριακή του Πάσχα όλοι είναι χριστιανοί χωρίς να νιώσουν την υποχρέωση να νηστέψουν για 40 ή 50 μέρες πριν. Και για να μην μπερδευόμαστε, η νηστεία είναι το κανονιστικό και τυπικό μέρος του… λογισμικού που φέρουν οι θρησκευόμενοι. Το αρνί στη σούβλα είναι απλά ένα έθιμο, που δεν χαλάει κανέναν, με εξαίρεση τους χορτοφάγους.
Η μισθοδοσία των ιερέων, η εκκλησιαστική περιουσία, η μεταφορά του «Αγίου Φωτός», η διδασκαλία των θρησκευτικών στο σχολείο, η λειτουργία δομών που η εκκλησία καλύπτει την εκκωφαντική απουσία του κράτους, οι θρησκευτικές αργίες, είναι όλα πολύ σοβαρά ζητήματα.
Οι άθεοι έχουν πολύ συγκεκριμένα επιχειρήματα για τα αιτήματα που διατυπώνουν, ανεξάρτητα από το αν εντάσσονται ή όχι σε οποιαδήποτε «Ένωση». Οι εντάσεις και ο ντόρος που δημιουργούνται με αφορμές όπως ο «Φανερός Δείπνος», μάλλον αποδυναμώνουν αντί να ενισχύουν τις θέσεις τους.
Κυρίως -και αυτή είναι η ταπεινή άποψη ενός αθέου, για να μιλάμε καθαρά μεταξύ μας- επειδή αυτή η στάση απέναντι στο τι κάνουν οι «άλλοι» τη Μεγάλη Παρασκευή, αρχίζει να μοιάζει ως επίδειξη αποδεικτικού «αθεΐας». Σαν να μιλάμε για ένα κλαμπ με προϋποθέσεις εισόδου και εγγραφής μελών που ασπάζονται συγκεκριμένες ιδέες.
Ο… συνδικαλισμός και οι συλλογικότητες είναι ένα πράγμα. Το να αποκτά η ίδια η αθεΐα χαρακτηριστικά θρησκείας, είναι άλλο. Στο κάτω-κάτω της γραφής, τι σόι αθεΐα είναι εκείνη που θέλει σώνει και ντε να μετατραπεί σε θρησκεία;