Θα ήταν, αλήθεια, μια υπέροχα εντυπωσιακή ιστορία- πρωτίστως γιατί θα σήμαινε πως η χρονομηχανή μας λειτουργεί κι έχουμε επιστρέψει στα Σκοτεινά Χρόνια του Μεσαίωνα. Ωστόσο, τα ταξίδια στο χρόνο δυστυχώς παραμένουν αδύνατα και η παρακάτω είδηση έχει στην ούγια της την σημερινή ημερομηνία: 17 Μαΐου του 2017 (και ολογράφως για να γίνει ακόμα καλύτερα αντιληπτό το μέγεθος του παραλογισμού: Δυο Χιλιάδες Δεκαεφτά).
Τι συνέβη; Όπως αναφέρει ο σταθμός Αιγαίου της ΕΡΤ, το σύνολο των αναισθησιολόγων του νοσοκομείου της Σάμου αποφάσισε να σταματήσει να χορηγεί αναισθησία για περιπτώσεις διακοπής κύησης, μ’ εξαίρεση τις φορές που συντρέχουν ιατρικοί λόγοι κινδύνου της ζωής ή της υγείας της εγκύου.
Σύμφωνα με το ρεπορτάζ οι αναισθησιολόγοι επικαλούνται το άρθρο 31 του Νόμου 3418/2005 (κώδικας ιατρικής δεοντολογίας), το οποίο αναφέρει ότι «ο ιατρός μπορεί να επικαλεσθεί τους κανόνες και τις αρχές της ηθικής συνείδησής του και να αρνηθεί να εφαρμόσει ή να συμπράξει στις διαδικασίες τεχνητής διακοπής της κύησης, εκτός εάν υπάρχει αναπότρεπτος κίνδυνος για τη ζωή της εγκύου ή κίνδυνος σοβαρής και διαρκούς βλάβης της υγείας της».
Οι πληροφορίες αναφέρουν πως η διοίκηση του νοσοκομείου δεν έχει το δικαίωμα να υποχρεώσει αναισθησιολόγους και μαιευτήρες να συμμετάσχουν στη διακοπή μιας εγκυμοσύνης. Τι σημαίνει σε πρακτικό επίπεδο αυτό; Πως αν μια γυναίκα στη Σάμο θέλει να σταματήσει την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη της χωρίς ν’ απειλείται η υγεία της, θα πρέπει να μεταβεί στην Αθήνα, μιας και στο μοναδικό νοσηλευτικό ίδρυμα του νησιού (ο Άγιος Παντελεήμονας) θα συναντήσει ένα «ΟΧΙ» το οποίο θα το ζήλευε ακόμα και ο Μεταξάς.
Το ερώτημα που γεννάται στο μυαλό κάθε εχέφρονος ανθρώπου εδώ είναι κάτι παραπάνω από προφανές: «Πόσο ηθικό είναι να γυρνάς την πλάτη σου σε μια κοπέλα που θέλει να διακόψει την εγκυμοσύνη της για… λόγους ηθικής;». Η απόφαση των αναισθησιολόγων μοιάζει να έχει πασπαλιστεί με την αποκρουστική σκόνη του ακραίου φονταμενταλισμού, ο οποίος επιτάσσει να κρατηθεί το έμβρυο στη ζωή πάση θυσία, καθώς «Είναι θέλημα Θεού» και η άμβλωση ισούται αυτομάτως με φόνο.
Ναι, όμως κάπου εδώ υπεισέρχεται η στοιχειώδης λογική: το κάθε παιδί που θα έρθει στον κόσμο θα πρέπει να αναμένεται από τους γονείς του με αγάπη και τις καλύτερες των προσδοκιών, όχι να είναι το αποτέλεσμα ενός «συμφυούς», θαρρείς, φόβου για την άμβλωση.
Δε χρειάζεται να είσαι ο Φρόυντ για να καταλάβεις πως τα παιδιά που γεννιούνται επειδή το θέλουν πραγματικά οι γονείς τους θα έχουν μελλοντικά καλύτερες πιθανότητες να μεγαλώσουν ευτυχισμένα και να περιβάλλονται από στοργή εν συγκρίσει με αυτά που είδαν το φως επειδή, απλά, «έπρεπε».
Πέραν τούτου, θα έπρεπε να είναι αυτονόητο εν έτει 2017 σε μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης πως η γυναίκα θα έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στο τι θα κάνει με το σώμα της και να μην χρειάζεται να μπλέξει στα δαιδαλώδη μονοπάτια της φαλλοκρατίας. Η πολιτική και κοινωνική ισότητα που (υποτίθεται) υπάρχει σε κάθε προηγμένη χώρα δεν επιτυγχάνεται με βαρύγδουπες δηλώσεις, αλλά στην πράξη.
Επίσης, αυτό που ουδείς εκ των αναισθησιολόγων της Σάμου σκέφτηκε είναι πως καθιστώντας τις νόμιμες αμβλώσεις ουσιαστικά αδύνατες, ενδεχομένως κάποιες κοπέλες θα στραφούν στην παράνομες. Και μπορεί η διακοπή μιας ενδομητρίου κυήσεως να είναι επέμβαση ρουτίνας, όμως οι παράνομες ενέχουν πολλούς κινδύνους. Για ποιο λόγο να είναι αναγκασμένες οι γυναίκες να ρισκάρουν, ενδεχομένως, την ίδια τους τη ζωή;
Τέλος, το προφανέστερο όλων: τι γίνεται αν η εγκυμοσύνη είναι «προϊόν» ενός βιασμού; Το παιδί που θα γεννηθεί -εφόσον υψώνεις απαγορευτικό στην επέμβαση- θα λειτουργεί, άθελά του, σα μία έμβια υπενθύμιση της πιο τραυματικής εμπειρίας της ζωής της κοπέλας.
Και, δυστυχώς, επειδή η σκληρή πραγματικότητα απέχει πόρρω από τα παραμύθια, απειράριθμες έρευνες έχουν αποδείξει πως τα παιδιά που γεννιούνται υπό αυτές τις συνθήκες αντιμετωπίζουν πολλαπλάσιο κίνδυνο να πέσουν θύμα κακοποίησης από τη μητέρα τους ή, στο πιο «ευχάριστο» σενάριο, να φτάσουν στο σημείο της πλήρους παραμέλησης από την ίδια του τη μαμά.
Μπορεί, λοιπόν, ο φόβος που πηγάζει από την αποκρουστική, στην λεκτική της εξέλιξη, «έκτρωση» να βρίσκει τις καλά κρυμμένες παρωπίδες μας και να τις τοποθετεί τεχνηέντως γύρω από τα μάτια, όμως το συγγενές “έκτρωμα” θα έπρεπε να είναι αυτό που θα μας απασχολεί. Γιατί, απ’ όποια οπτική γωνία και να το δει κανείς, η άρνηση μιας άμβλωσης φαντάζει εκτρωματική απόφαση.
Είναι, αλήθεια, τόσο παράδοξο: σε μια (χειμαζόμενη, πλέον) χώρα που έχει γίνει σχεδόν καθολικό μότο το «Εμείς δώσαμε τα φώτα μας στους υπόλοιπους» το σκοτάδι μοιάζει να έχει καλύψει τα πάντα απ’ άκρη σ’ άκρη.
Γιατί να είναι τόσο δύσκολο να βρούμε ένα, έστω, κεράκι λογικής;