Όταν βλέπεις πως σε ένα νησί που υπάρχει καθημερινή και άμεση επαφή με πρόσφυγες, αλλά και σε πολλές περιπτώσεις οικονομικά οφέλη, και η απανθρωπιά δεν φεύγει από κάποιους, τότε δεν ξέρω σε τι μπορούμε να ελπίζουμε από δω και πέρα. Γιατί η Λέσβος είναι ένα από τα μέρη που έζησαν και ζουν από πρώτο χέρι τα δεινά που πέρασαν και περνάνε ακόμα οι πρόσφυγες. Κι ενώ υπάρχει μια μεγάλη μερίδα των ανθρώπων εκεί που τους αγκάλιασαν, που έδωσαν την ψυχή τους για να τους απαλύνουν τον πόνο, συμβαίνουν κάτι περιστατικά σε πλαζ και μη πλαζ, που σε κάνουν να σκέφτεσαι ότι πάντα θα βρεθεί εκείνος ο ένας που θα τα χαλάσει όλα.
Πριν μερικά χρόνια, παρασυρμένος και τυφλωμένος από τη νεανική αντίδραση και τον αναβρασμό της ψυχής, θα τσουβάλιαζα τους πάντες και δεν θα έκανα κανένα διαχωρισμό. Τώρα, μαθαίνοντας αυτό που έγινε σε πλαζ στον Δήμο Λέσβου θα πω ότι τέτοια περιστατικά μας δίνουν μαθήματα. Μας μαθαίνουν την αξία κάποιων πραγμάτων.
Ας περιγράψω πρώτα τι έγινε. Ένας Αφγανός, ο οποίος δουλεύει στα hotspots της Λέσβου ως μεταφραστής και αποτελεί τον ενδιάμεσο κρίκο των προσφύγων με τις αρχές, αποφάσισε να πάει σε μια πλαζ να κάνει το μπάνιο του. Είχε όλη την καλή διάθεση, αλλά ο ιδιοκτήτης και οι υπάλληλοι που νοικιάζουν την παραλία δεν την είχαν. Του αρνήθηκαν την είσοδο επειδή δεν είχε μαζί του την ταυτότητα του.
Μόνο που οι πρόσφυγες εξ ορισμού δεν έχουν ταυτότητα. Οι άνθρωποι έχουν άδειες παραμονής και άλλα έγγραφα. Και με αυτά κινούνται. Άρα δεν θα μπορούσαν να φέρουν πάνω τους τέτοιο έγγραφο. Κάτι που για να το ξέρω εγώ ο άσχετος, θα το ξέρουν και αυτοί που τους ζουν κάθε μέρα τους ανθρώπους. Είναι προφανές λοιπόν ότι του ζητήθηκε επειδή δεν ήθελαν να του επιτρέψουν την είσοδο. Αντίστοιχο περιστατικό είχε συμβεί και πριν ένα χρόνο σε μια άλλη πλαζ.
Οι υπεύθυνοι που αρνήθηκαν την είσοδο είπαν ότι εκτελούσαν εντολές του δήμου όταν ήρθε η αστυνομία. Μια αστυνομία που μες στη ραστώνη είπε να μην πολυασχοληθεί με το γεγονός και απλώς να το καταγράψει και να φύγει. Φυσικά ο άνθρωπος δεν βρήκε το δίκιο του. Πολύ σωστά κατέθεσε μήνυση και αναμένει την δικαίωσή του. Μια δικαίωση που λογικά θα έρθει, γιατί ο δήμος δεν θέλει να του κρεμάσουν κουδούνια την επόμενη κιόλας μέρα.
Το ποιος φταίει σε όλο αυτό κι αν όντως αποτέλεσε ντιρεκτίβα του δήμου είναι κάτι που δεν θα έπρεπε να μας απασχολήσει εμάς. Αυτό που δεν πρέπει να σταματήσει να μας απασχολεί είναι η μισανθρωπιά και ο εύκολος συμβιβασμός.
Σε αυτό το συμβάν εμπλέκονται ένας Αφγανός, ένας υπεύθυνος της πλαζ και οι ταμίες. Οι ταμίες μπορεί να μην συμφωνούσαν με όλο αυτό. Το έκαναν όμως. Ο υπεύθυνος μπορεί να είχε εντολή από τον δήμο. Την δέχτηκε με ευκολία και την τήρησε με πολύ πάθος. Άρα δεν μπορεί να πέφτει κανένα μπαλάκι από τα χέρια κανενός.
Το να ασχοληθείς με άτομα τέτοιου χαρακτήρα δεν έχει νόημα. Όχι πια. Έχει όμως νόημα αυτοί να σε παρακινούν ακόμα περισσότερο να κρατάς τις αρχές σου. Να μεγαλώνεις τα παιδιά σου με αυτές. Να κάνεις την προσπάθεια να αλλάξεις τον άλλον κι ας αποτύχεις. Να μην ξεχνάς ότι αυτοί δεν είναι ο κανόνας. Ότι για κάθε έναν που αρνείται την είσοδο σε πλαζ σε μη Έλληνα, υπάρχουν δύο γεροντάκια που ανοίγουν το σπίτι τους σε μια μάνα με δύο παιδιά που ακούνε μόνο βομβαρδισμούς. Όσο περισσότερο επιμένεις στο δεύτερο, τόσο εξαλείφεις το πρώτο. Όσο συνεχίζεις να παρατηρείς το πρώτο, δεν θα δεις ποτέ το δεύτερο.
Οπότε ίσως αυτός που να ευεργετήθηκε από αυτή την άρνηση είναι ο Αφγανός και όχι κάποιος Έλληνας. Τυχερός στάθηκε ο άνθρωπος που δεν χάλασε τα λεφτά του για να τα δώσει σε ανθρώπους που δεν τους αξίζει το παραμικρό. Δεν είναι οι Έλληνες της παραλίας που προστατεύτηκαν από «τον βρωμιάρη ξένο». Είναι ο ξένος που δεν μπλέχτηκε με το ρύπος.