Το συναίσθημα μίλησε πρώτο. Και πολύ καλά έκανε. Είναι ωραίο να συνειδητοποιείς ότι είναι ακόμα ισχυρή αυτή η τάση σου και δεν έχεις παραδοθεί εντελώς στη λογική. Το Της Ελλάδος Τα Παιδιά βρίσκεται σε μια διαδικασία αναπροσδιορισμού στο σήμερα και επιστροφής του στα τηλεοπτικά δρώμενα.
Σε αντίθεση με άλλες υπερεπιτυχημένες σειρές του παρελθόντος, το Της Ελλάδος Τα Παιδιά είναι από τις ελάχιστες που μετά από πολλές θεάσεις δεν χάνει σε πόντους. Η αίσθηση είναι η ίδια, η αντίληψη του χιούμορ του στο ίδιο υψηλό επίπεδο. Πολύ λογικά λοιπόν το συναίσθημα άρπαξε τα ηνία και ξεσάλωσε στο άκουσμα ότι οι συντελεστές συζητούν μεταξύ τους να το προτείνουν στον ΑΝΤ1.
Σε μια τηλεόραση που η μυθοπλασία είναι παντελώς αδιάφορη για τους σημερινούς 35άρηδες, η επάνοδος του Κάκαλου και της παρέας του θα ήταν ευχής έργον. Είναι έντονη η δίψα αυτής της ηλικίας να ξανασυνδεθεί με την τηλεόραση και να το κάνει με κάτι ποιοτικό. Μέχρι εδώ φτάνει όμως το συναίσθημα όλων μας. Από δω και κάτω θα μιλήσει η λογική.
Το Της Ελλάδος Τα Παιδιά θα ήταν λάθος να ξαναγίνει για πολλούς λόγους. Ο πρώτος είναι το ενδεχόμενο να μην είναι ούτε στο ελάχιστο καλή και αντάξια του παρελθόντος. Κάτι που κανείς δεν θα το μάθει αν δε δοκιμάσει, αλλά σκέψου να σου δημιουργηθεί η παραμικρή ξενέρα με το sequel.
Αυτό δεν αποτελεί απλώς μια εικασία. Τεκμαίρεται κι από τα ακόλουθα δεδομένα. Το ένα είναι ότι πριν δύο χρόνια πέθανε ο σεναριογράφος της σειράς. Άρα υπάρχει ένα κενό που βρίσκεται στο 50-50 να αναπληρωθεί με έναν ανάλογο τρόπο.
Εκείνο που αποτελεί την μεγαλύτερη τροχοπέδη αν θέλετε αφορά στους ηθοποιούς. Τότε ο Χλαπάτσας και οι τρεις σμηνίτες ήταν σε ένα στάδιο της καριέρας τους, αν όχι αρχικό τότε ζυμώσεως. Συστήνονταν στο κοινό. Και η ελληνική τηλεόραση ήταν στα πρώτα της βήματα. Όλοι αυτοί δεν έφεραν πίσω τους ένα παρελθόν που θα μπορούσε να αλλοιώσει την εικόνα τους στο κοινό, όσο καλοί κι αν ήταν στο ρόλο.
Σήμερα, στο 2018, με εξαίρεση τον Σαββιδάκη και τον Αλεξίου που δεν έχουν «καεί» στην υπερέκθεση, ο Κώστας Ευρυπιώτης έχει μια σειρά από ρόλους σε θεατρικές παραστάσεις που απέχουν από το ρόλο του Βλάχου.
Ο Χλαπάτσας είναι μια εκ διαμέτρου αντίθετη εικόνα και ο ίδιος προσπάθησε τα τελευταία 4-5 χρόνια να σπάσει τα δεσμά του. Μπορείς να τον φανταστείς να κάνει αυτό το σκουληκαντερίσιο γέλιο και να λέει «Θα σας δείξω εγώ, θα δείτε τι θα πάθετε» με το άσπρο μαλλί, το μούσι και το σκουλαρίκι;
Η Χρυσούλα Διαβάτη δεν μπορεί να υποστηρίξει σήμερα τον ρόλο της Μπουμπούς. Αλλά ας πούμε ότι στην περίπτωσή της θα έβρισκαν μια νέα Μπουμπού. Ο Γιάννης Καπετάνιος δεν πρόκειται να γίνει ξανά συμβατός με το ρόλο του Καραβανέα. Έχει ταυτιστεί τόσο πολύ με αυτά τα κακά ποιοτικά πράγματα που κάνει στα θέατρα του Σεφερλή, ώστε θα είναι ένας άλλος.
Αμφιβολίες υπάρχουν ακόμα ακόμα και για τον Γιάννη Μπέζο. Όχι βέβαια για το αν μπορεί να το ξανακάνει. Αλλά γιατί από την ηλικία των 35-40 του τότε, φτάνουμε στα 60 του σήμερα. Έχει αποτυπωθεί ως ένας πιο αυστηρός, ένας πιο «μονόχνοτος» άνθρωπος. Αν τον δεις στο Πέτα Τη Φριτέζα στον ΑΝΤ1 θα καταλάβεις τη διαφορά.
Το βασικότερο είναι και τα χαρακτηριστικά της εποχής εκείνης που βρίσκονταν στο σενάριο και υποβοηθούσαν στο να γίνουν καρικατούρες οι ηθοποιοί. Σήμερα μιλάμε για τρομακτική διαφορά που δεν συνάδει με τους χαρακτήρες.
Βάσει όλων αυτών, ο μόνος τρόπος που θα μπορούσε να σταθεί το Της Ελλάδος Τα Παιδιά στο τώρα είναι να γίνει ως reboot με άλλους ηθοποιούς. Ο Μάκης ο Παπαδημητρίου θα μπορούσε για παράδειγμα να υποστηρίξει τον Χλαπάτσα. Όχι ότι υπάρχει και πληθώρα καλών κωμικών σε τηλεοπτικό πεδίο. Έξω απ΄αυτό όμως μπορούν να βρεθούν τα πρόσωπα που θα ήταν το ίδιο άφθαρτα.
Τουλάχιστον, σε ένα τέτοιο σενάριο θα είχε μια κάλυψη η ανάμνηση μέσα μας. Δεν θα είχαμε το ενδεχόμενο να χαλάσει. Θα έμπαιναν στη μνήμη μας ως διαφορετικές ενότητες.