Τρία πράγματα θα ορκιζόσουν μετά βεβαιότητας βάσει της εμπειρίας σου ως τηλεθεατής:
Ότι δεν υπήρξε ποτέ ρόλος που να μίλησε περισσότερο στην ψυχούλα σου απ’ αυτόν της Τζένης Μπότση όταν πρόγκαγε τον Τζώρτζογλου για τη χωριάτισσα.
Ότι δεν υπήρξε ποτέ και κανένα θέμα για το οποίο να μην ήταν πανεύκολο να εκνευριστεί η Χαρούλα Πεπονάκη στο «Ρετιρέ».
Και ότι δεν υπήρξε κανένα απολύτως μέρος που να ΜΗΝ έχει χορέψει ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ σε ελληνική ταινία!
Δικαιολογώντας απόλυτα τον τίτλο του κλασικού αρσενικού (που είχε σε όλα σχεδόν τα σενάρια), o αξέχαστος ηθοποιός έβγαζε το σεκλέτι του όπου γούσταρε αυτός.
Δεν έδινε λογαριασμό σε κανέναν για το πού θα τραγουδήσει τον δικό του τον νταλκά.
Και άμα λάχαινε, έριχνε τη ζεϊμπεκιά (ή το χασαποσέρβικο) του ακόμα και σε τοποθεσίες που έμοιαζε ελαφρώς άκυρο.
Όπως, για παράδειγμα, στις εξής:
Λιμάνι (Η αρχόντισσα και ο αλήτης)
Το ψάρεμα είναι μια δουλειά που χρειάζεται υπομονή. Σου επιτρέπει να κάνεις κι άλλα πράγματα παράλληλα. Γιατί να μην το εκμεταλλευόταν; Όση ώρα λοιπόν έριχνε το παραγάδι και περίμενε να… τσιμπήσει, μπορούσε να πει ένα τραγουδάκι. Ε, στην πορεία μπήκαν στο γλέντι και πολλοί άλλοι ψαράδες (που σε κάνουν ν’ απορείς πώς θα φτάσουν τα ψάρια για όλους), το ‘να έφερε το άλλο και καταλήξαμε να συλληφθεί σε επ’ αυτοφώρω ζεϊμπεκιά από το αφεντικό.
Σκαλωσιά (Διπλοπενιές)
Όπως λέει και ένα (άλλο) τραγουδάκι, «η δουλειά κάνει τους άντρες, το γιαπί, το πηλοφόρι, το μυστρί». Με παρόντα λοιπόν όλα τα συγκεκριμένα εργαλεία και περαστικούς σκάουτερς μπουζουκτσήδες (συμπεριλαμβανομένου του Σταμάτη Κόκοτα) να εντοπίζουν το ταλέντο του, ερμηνεύει «κάτω στον Πειραιά» (ενώ είναι «πάνω στη σκαλωσιά»). Δεν χορεύει ακριβώς ο ίδιος, πέρα από κάποια τσαλίμια με το μυστρί, αλλά χορεύουν για χάρη του διερχόμενοι ναύτες και μαθήτριες.
Απεργία (Η κόρη μου η σοσιαλίστρια)
Ως γνωστόν, «φωνή λαού, οργή θεού». Και από τη στιγμή που ο λαός (πέρα από τα υπόλοιπα αιτήματά του εκείνο το μεσημέρι) ζήτησε και μια γυροβολιά, δεν θα μπορούσε να του χαλάσει το χατίρι. Αγνοώντας λοιπόν τον ρουφιάνο Δαράκη που έπαιρνε παρουσίες (προσωρινά βέβαια, γιατί μετά τον κοπάνησε) απέδειξε ότι -εκτός από το δίκιο του εργάτη- νόμος είναι ανεξαρτήτως τοποθεσίας και η ζεϊμπεκιά του Παπαμιχαήλ.
Φυλακή (Οι εραστές του ονείρου)
Οι περισσότεροι όταν μπουν στη στενή θέλουν κάποιον να τους πάει τσιγάρα. Στην Αμερική θέλουν να κάνουν το τηλέφωνο που δικαιούνται αφότου συλληφθούν. Ε, ο Παπαμιχαήλ ήθελε (και εκεί) τη γυροβολιά του! Σεκλετισμένος από τη συμπεριφορά της Ζωή Λάσκαρη, αλλά ανήμπορος να της κρατήσει κακία ακόμη κι αν τον έστειλε στης φυλακής τα σίδερα, ερμηνεύει και βγάζει την καψούρα του, εκτός των άλλων, και με μια μίνι ζεϊμπεκιά.