Συνήθως το κάνουμε κάπως έτσι: γκρινιάζουμε ολημερίς στις γυναίκες/κοπέλες/φίλες/ φίλους μας που έχουν ξεκαθαρίσει εξ αρχής πως περιμένουν πώς και πώς την σημερινή ημέρα, λέμε κοινοτοπίες του στιλ «Ελάτε τώρα με το πανηγυράκι ρε παιδιά, έλεος!», κάνουμε μούτρα μέχρι το πάτωμα κι ακόμα παρακάτω λίγο πριν αρχίσει και μετά…
Και μετά στηνόμαστε στην τηλεόραση, παίρνουμε την πίτσα και την μπίρα και παθιαζόμαστε περισσότερο κι από τη Θύρα 13 ή την Θύρα 7 σε Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, τη Θύρα 4 και την Θύρα 3 σε ΠΑΟΚ-Άρης, την Original- τέλος πάντων, το πιάσατε το νόημα: γινόμαστε Homo Erectus κι αρχίζουμε να παράγουμε μονάχα άναρθρες κραυγές που δεν βγάζουν κανένα νόημα, ιδίως όταν είμαστε μπουκωμένοι.
Η Eurovision για τους περισσότερους άντρες, ας μην κρυβόμαστε, αποτελεί την επιτομή της ένοχης απόλαυσης, μια και κάθε χρόνο λένε πως δε θα τη δούνε και αν τους ρωτήσεις για την συμμετοχή της Φινλανδίας το 1977 θα σου πούνε εν ριπή οφθαλμού «Monica Aspelund, με το “Lapponia”».
Σήμερα, λοιπόν, η Ελλάδα συμμετέχει εκ νέου στον τελικό με την Αμάντα Γεωργιάδη και το “Die Together”. Οι στοιχηματικές μας δίνουν στην πρώτη 7άδα κι αυτό δεν είναι καθόλου μα καθόλου άσχημο αποτέλεσμα αν έρθει, όμως υπάρχει ένα τραγούδι που αν το στέλναμε ακόμα και τώρα θα μας χάριζε χωρίς δεύτερη σκέψη την πρωτιά- κι ας είναι δεδομένη η νίκη της Ουκρανίας για προφανείς λόγους.
Αναφερόμαστε φυσικά στο «Είμαι malakas-M.A.L.A.K.A.S» των ΑΜΑΝ, το οποίο αποτελεί, εννοείται, παρωδία του “S.A.G.A.P.O.” του Μιχάλη Ρακιντζή με το οποίο «κατεβήκαμε» στον διαγωνισμό του 2002.
Εντάξει, ναι: εξυπακούεται πως μιλάμε για χιούμορ… γυμνασίου και η καμενιά βρίσκεται σε πρώτο πλάνο, όμως το όλο πράγμα λειτουργεί ακριβώς λόγω του πρωτοφανούς κιτς στοιχείου, με τις ενδυμασίες των «πρωταγωνιστών» να σε προϊδεάζουν για το έπος που θ’ ακολουθήσει.
Ο Σωτήρης Καλυβάτσης στις δεύτερες φωνές και τα “Say-say-SAY!” δίνει ρέστα, την στιγμή που ο Κανάκης είχε γονατίσει από τα γέλια όπως μας έδειχναν οι «Τίτλοι τέλους». Πολύ δυνατή και η ερμηνεία του Γιάννη Σερβετά που το ζούσε στο έπακρο, αλλά και των υπολοίπων παιδιών.
Κάτι μας λέει πως αν πηγαίναμε με το M.A.L.A.K.A.S. σήμερα εκτός από την Κύπρο θα παίρναμε 12άρια σερί ακόμα κι από αφρικανικές χώρες και το Μεξικό.
Αν νομίζετε πως υπερβάλλουμε, δείτε παρακάτω την απόλυτη καμενιά και θα καταλάβετε προς τι η αισιοδοξία…