Η οικονομική μοίρα της με την Ελλάδα ήταν κοινή μόνο στο ότι μπήκαν σχεδόν ταυτόχρονα σε μνημόνιο (με διαφορά έξι μηνών για την ακρίβεια) και ανέτρεξαν στη βοήθεια του ΔΝΤ.
Τίποτε άλλο πριν από αυτό και μετά απ’ αυτό δεν συνδέει το οικονομικό μοντέλο της Ελλάδας με αυτό της Ιρλανδίας.
Τρία χρόνια μετά το δανεισμό 85 δισ. ευρώ, το Μάιο του 2010 από το ΔΝΤ, η χώρα απαλλάχτηκε – χάρη στην πολιτική και κοινωνική σύμπνοια – από την επιτροπεία, έχοντας προωθήσει σε χρόνο ρεκόρ τις απαραίτητες μεταρρυθμίσεις που την έβαλαν σε τροχιά ανάκαμψης και της επέτρεψαν να διαχειριστεί το κρατικό χρέος. Και τι ανάκαμψη… Το σπριντ σε επίπεδο ανάπτυξης δεν είχε προηγούμενο, με το ρυθμό να φτάνει έως και στο 26,3% το 2016!
Η χώρα των 6,4 εκατ. κατοίκων φιλοξενεί σήμερα περίπου 1500 πολυεθνικές επιχειρήσεις και εξάγει πάνω από 100% του ΑΕΠ της. Αποτελεί τη δεύτερη μεγαλύτερη εξαγωγική δύναμη σε τεχνολογία πληροφοριών στον κόσμο, την πέμπτη σε αγροτικά προϊόντα και η δεύτερη σε ιατρικό υλικό στην Ευρώπη. Με σταθερή, χαμηλή φορολογία (12,5% για όλες τις επιχειρήσεις), ελάχιστη γραφειοκρατία και μηδαμινά εμπόδια στο επιχειρείν, η Ιρλανδία έγινε attraction για επιχειρηματικούς κολοσσούς. Η παραγωγική ανασυγκρότηση δεν έμεινε στα λόγια (όπως στα του οίκου μας) και αποτελεί case study. Εξάγει το 80% όσων παράγει, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι παράγει τρόφιμα που θα μπορούσαν να ταΐσουν 36 εκατ. ανθρώπους.
Ο βασικός μισθός είναι πλέον στα 10,50€ ανά ώρα, ενώ από τον ερχόμενο Ιανουάριο θα αυξηθεί σε 11,30€, που σημαίνει ότι ο βασικός μηνιαίος μισθός για 39 ώρες εργασίας την εβδομάδα θα ξεπεράσει τα 1850€.
Σε αυτή τη χώρα λοιπόν επινοήθηκε ο όρος «κρίση του κόστους διαβίωσης», ως αναγνώριση της ανάγκης να υψωθεί ανάχωμα απέναντι στην εκτόξευση των τιμών σε ενέργεια και καύσιμα, αλλά και του πληθωρισμού. Στα τέλη Σεπτεμβρίου η ιρλανδική κυβέρνηση παρουσίασε τον προϋπολογισμό του 2023, που αφιερώνει 11 δισ. ευρώ στα μέτρα στήριξης του πληθυσμού. Το νούμερο αυτό υπερβαίνει το 10% του συνόλου του προϋπολογισμού.
Όταν μιλάμε για κοινωνική πρόνοια το μυαλό μας θα πρέπει να πηγαίνει εφεξής στην Ιρλανδία, η οποία ανακοίνωσε έξι πρόσθετα επιδόματα για το μήνα Νοέμβριο!
Εκτάκτως το επίδομα τέκνων διπλασιάστηκε και θα δοθεί σε δύο ισόποσες δόσεις, ωφελώντας 639.000 οικογένειες. Θα ακολουθήσουν ένα εφάπαξ επίδομα καυσίμου ύψους 400€, το οποίο βάσει εισοδηματικών κριτηρίων θα δοθεί σε 371.000 άτομα. Περίπου 1,4 εκατ. άτομα θα λάβουν διπλό μπόνους Χριστουγέννων, ενώ επιπλέον 500€ θα δοθούν σε όσους λαμβάνουν επίδομα αναπηρίας και επίδομα υποστήριξης από φροντιστή. Για όσους εντάσσονται σε κάποια άλλα προγράμματα κοινωνικής μέριμνας (π.χ. «Working Family», «Μοναχική Διαβίωση») εγκρίθηκαν επιπλέον μπόνους ποσού από 200€ έως 500€. Η ένταξη ατόμων σε κάποια από αυτές τις κατηγορίες δεν σημαίνει ότι θα λάβουν μόνο ένα μπόνους. Αν συμπεριλαμβάνονται και σε άλλες κατηγορίες, μπορεί να τους χορηγηθούν διπλά, τριπλά ακόμα και τετραπλά.
Επιχειρώντας μια απόπειρα σύγκρισης, δεδομένου ότι και οι δύο χώρες μπήκαν την ίδια εποχή λόγω χρεοκοπίας σε μνημόνιο, ο μέσος μηνιαίος μισθός στην Ελλάδα είναι περίπου 1230€, ενώ στην Ιρλανδία λίγο πάνω από τα 2.600€. Εκεί που οι αποκλίσεις είναι τεράστιες είναι στην τιμή των ενοικίων και των… τσιγάρων, σε όλα τα υπόλοιπα όμως οι τιμές είναι παραπλήσιες, συγκρίνοντας Δουβλίνο με Αθήνα. Ένα δυάρι στο κέντρο του Δουβλίνου στοιχίζει κατά μέσο όρο περίπου 1500€, ενώ ένα πακέτο 20 τσιγάρων 15€. Οι τιμές ενέργειας και καυσίμων είναι χαμηλότερες (τουλάχιστον αυτή την εποχή) στην Ιρλανδία, ενώ πολύ λιγότερο κοστίζει πια και το γάλα.
Στην πραγματικότητα βέβαια δεν υπάρχει καμία σύγκριση ανάμεσα σε μια χώρα που κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης προετοίμασε το έδαφος για να εκτοξευτεί όταν βγει από αυτήν και σε μια άλλη που ακόμα στέκει ολοζώντανο το debate για το ποιος έφερε το πιο σκληρό μνημόνιο.