Αν το προσεγγίσουμε με μια κάποια εύθυμη και ανάλαφρη διάθεση, κάποια στιγμή «παίζει» και να θύμισε γιοφύρι της Άρτας. Σύμφωνοι, δεν ήταν πως «ολημερίς το χτίζανε το βράδυ γκρεμιζόταν», αλλά όσο να το πεις, χρειάστηκε αρκετό καιρό μέχρι να κατασκευαστεί (και) αυτή η γέφυρα. Της Τατάρνας, η επονομαζόμενη.
Πέντε ολόκληρα χρόνια συγκεκριμένα, από το 1965 ως το 1970. Είχε αρκετές δυσκολίες ως εγχείρημα, απανωτές προκλήσεις, άσχημες καιρικές συνθήκες και τεχνικά όρια – η εποχή ακόμη δεν ήταν τόσο προηγμένη όσο η σημερινή.
Κάτι βέβαια που κάνει πιο εντυπωσιακό το τελικό αποτέλεσμα. Άξιζε, αναντίρρητα, όλο τον κόπο, την αγωνία, τα ξενύχτια των υπεύθυνων. Όπως μαρτυρά εύγλωττα το κτίσμα αυτό, που συναντάμε στην επαρχιακή οδό Αγρίνιο-Καρπενήσι-Λαμία. Ως το κομμάτι που ενώνει την Ευρυτανία με την Αιτωλοακαρνανία, στη λίμνη Κρεμαστών.
Η ιδέα, το σχέδιο, το credit με άλλα λόγια, πάει στον Αρίσταρχο Οικονόμου. Αυτός ήταν ο πολιτικός μηχανικός και μετέπειτα καθηγητής στην Πολυτεχνική Σχολή του Πανεπιστημίου των Πατρών, που υπέγραψε την κατασκευή, η οποία απέσπασε τρία διεθνή βραβεία για την τεχνική.
Η γέφυρα διαθέτει τρεις καμάρες, με ανοίγματα 97, 150 και 196 μέτρα – όπου ανοίγματα οι αποστάσεις μεταξύ των δομικών στοιχείων στήριξης. Είναι η πρώτη στην Ελλάδα που κατασκευάστηκε με τη μέθοδο της εν προβόλω δομήσεως, δηλαδή η τμηματική κατασκευή του κυρίως σώματος ξεκινούσε από τα μεσόβαθρα στήριξης (υποστυλώματα) και καθώς εξελισσόταν, το συγκεκριμένο τμήμα βρισκόταν κατά την κατεύθυνση κατασκευής του «στον αέρα». 
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πως ακόμη και τόσα χρόνια μετά, το έργο δεν έχει χάσει τίποτα από την πρωτοπορία και τη φρεσκάδα που εξ αρχής εξέφραζε. Φοιτητές από το Πολυτεχνείο Πατρών επισκέπτονται συχνά τη συγκεκριμένη γέφυρα, ακριβώς για να δουν από κοντά την τεχνική της κατασκευής – τίποτα καλύτερο από το «επιτόπιο ρεπορτάζ» για να καταλάβεις κάτι.
Στην ίδια θέση υπήρχε, από τον 17ο αιώνα, η ιστορική και διάσημη παλιά μονοκάμαρη πέτρινη, τοξοτή γέφυρα, πάνω από τον Αχελώο ποταμό. Κι αυτή επίσης ήταν ένα έργο πραγματικά αξιοθαύμαστο, μια κατασκευή κάθε άλλο παρά «μέσος όρος».
Εκεί μάλιστα δόθηκε, το 1821, η πρώτη μάχη των Ελλήνων της Ρούμελης με τους Τούρκους. Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος μαζί με τον ηγούμενο του μοναστηριού της Τατάρνας Κυπριανό και του καλόγερους έστησαν ενέδρα σε απόσπασμα Τουρκοαλβανων υπό τον Χασαμπεη Γκέκα και τους εξολόθρευσαν. Σε ανάμνηση αυτού του γεγονότος, κάθε έτος στις αρχές Ιουνίου γίνονται εκδηλώσεις σε παρακείμενο μνημείο.
Δυστυχώς σήμερα το παλιό γεφύρι βρίσκεται μέσα στα νερά της τεχνητής λίμνης των Κρεμαστών. Κάτι που ήταν συνέπεια της κατασκευής του ομώνυμου φράγματος κατά τη δεκαετία του 1960, για το αντίστοιχο υδροηλεκτρικό έργο. Το βάθος στο οποίο είναι βυθισμένο δεν είναι δυνατό να εκτιμηθεί με ακρίβεια, λόγω της συχνής αυξομείωσης της στάθμης της τεχνητής λίμνης. Αυτό που ξέρουμε πάντως, είναι πως το φαράγγι σε εκείνο το σημείο έχει βάθος περί τα 100 μέτρα.
Το όνομα Τατάρνα προέρχεται από το κοντινό μοναστήρι και σημαίνει «τόπος με πυκνή βλάστηση» – εύστοχη περιγραφή, η περιοχή αυτό ακριβώς είναι. Το τοπίο είναι κατάφυτο, με το μπλε του ουρανού και της λίμνης και το πράσινο της οργιώδους βλάστησης να δημιουργούν εικόνες καρτ ποστάλ και να προσφέρουν υπέροχη θέα σε αυτόν που διασχίζει τη γέφυρα. Η οποία ακριβώς λόγω της θέσης της και του επιβλητικού ύψους της χρησιμοποιείται για καταρρίχηση, γνωστή και ως ράπελ.